07.

In een waas van tranen kijk ik hoe de trein district 4 achter zich laat. Naast me zit Matthew, die duidelijk niet weet wat hij moet doen door mijn tranen.
'Heb jij ooit eerder in een trein gezeten.' vraagt hij zachtjes, om de stilte te verbreken.
'Nee, maar deze trein is wel echt vet mooi.' antwoord ik. Natuurlijk heb ik nog nooit in een trein gezeten. Dat weet Matthew natuurlijk ook wel. Die dingen hebben we niet in district 4. We hebben alleen maar boten. Toch ben ik wel blij dat Matthew in elk geval moeite doet om een gesprek te beginnen met iemand die hij vroeg of laat zal moeten vermoorden.
'Annie gaat het?' Finnick komt de kamer binnen en loopt, zonder Matthew aan te kijken, naar mij toe. Met zijn vinger veegt hij een traan uit mijn ooghoek weg.
'Het gaat wel.' antwoord ik zachtjes. Maar mijn stem trilt en het lukt me niet om verborgen te houden hoe ik me nu voel.
'Het komt allemaal goed. Ik ga je hieruit halen.' belooft Finnick, waarna hij een kus op mijn mond drukt.
'Hebben jullie wat met elkaar?' vraagt Matthew verbaasd.
Ik was helemaal vergeten dat hij hier ook was. Vertwijfeld kijk ik Finnick aan. Hebben we iets? Hebben we eigenlijk wel verkering? Finnick haalt even zijn schouders op. 'Ja.' antwoord hij dan, terwijl hij Matthew voor de eerste keer aankijkt.
Dan gaat de deur van de kamer alweer open.
'Hier zijn jullie.' gilt Hyacintha, terwijl ze de oude vrouw, die langzaam achter haar aanloopt, meetrekt. 'Ik zie dat jullie Finnick al hebben ontmoet. Finnick en Mags zijn jullie mentoren en zullen jullie alles vertellen over de spelen. Ook zullen ze natuurlijk jullie tactiek bespreken en..'
'Ja, ja. Dat weten ze allemaal wel.' wuift Finnick Hyacintha weg. 'Ik ben dus Finnick en ik heb vijf jaar geleden de spelen gewonnen. Dat is Mags en zij heeft één van de eerste spelen gewonnen.'
Matthew en ik knikken bijna tegelijk. Mags gaat voorzichtig naast me op de bank zitten. Ze brabbelt wat onverstaanbaars, maar ze kijkt me erg lief aan. Dus knik ik maar. Finnick is duidelijk de woordvoerder van hun tweeën, want hij gaat alweer verder met zijn uitleg.
'Mijn spelen herinneren jullie je vast wel en daardoor weten jullie meteen hoe belangrijk sponsors zijn.'
Ik knik weer. Door al het geld dat in district 4 en in het Capitool ingezameld werd, heeft hij het grootste sponsorgeschenk ooit gekregen, een drietand, en daardoor gewonnen.
'Mags heeft gewonnen toen er in de arena eigenlijk geen eten was. De meeste tributen stierven door de honger en de anderen vochten om de laatste stukjes brood. Mags kan eigenlijk van elk voorwerp een hengel of net maken en had daardoor als enige genoeg te eten. Zo zie je dat het ook belangrijk is om eten te kunnen vinden.'
Ik kijk Mags verbaasd aan en ze schenkt me een brede glimlach. Ter demonstratie pakt Mags een theekopje van tafel en binnen een paar tellen heeft ze er met een stukje touw een hengel van gemaakt.
'Wauw.' zegt Matthew bewonderend.
'Inderdaad.' knik ik instemmend.
Maar de angst slaat bij mij alweer toe. Hoe zou ik de spelen kunnen winnen als ik zulk soort dingen helemaal niet kan? Ik ben nooit populair geweest en ik heb al moeite met een gewoon net heel te houden. Mags lijkt mijn angst te voelen en slaat een arm om mij heen. Geruststellend kijkt ze me aan. We blijven even zo zitten zonder iets te zeggen. Tot mijn verbazing voelt het als bescherming. Veiligheid. Dan laat Mags iets in mijn hand vallen. Een armbandje gemaakt van zeewier.
'Mijn districtaandenken.'zegt ze, terwijl ze het om mijn pols vastknoopt. 'Voor jou. Brengt geluk.'
Ik kijk haar even verbaasd aan. Heb ik nou goed verstaan dat ze haar districtaandenken aan mij geeft? Haar districtaandenken, waar ze zoveel herinneringen aan heeft en dat haar heeft geholpen tijdens de spelen. En dat geeft ze nu zomaar aan mij? Een willekeurig meisje uit haar district?
Mags knikt alsof ze mijn gedachten kan lezen. 'Voor jou.' herhaalt ze.
'Dankjewel.' fluister ik zachtjes. Dankbaarheid gaat door mij heen als ik het geschenk bekijk. Om geluk te brengen. Het heeft haar in elk geval geluk gebracht. En geluk kan ik nu wel gebruiken.