002.

Ik loop met mijn zware hutkoffer achter me aanslepend langzaam door de trein en ik duw een voor een de coupédeuren open. Ik kom uiteindelijk aan bij een leeg exemplaar, en ik plof op de bank neer.
Ik zit nog maar net als de deur weer openglijdt en er een roodharige jongen in de opening staat. Hij lijkt een paar jaar ouder als ik.
'Goedemorgen!' zegt hij vrolijk en hij knipoogt naar mij. Ik glimlach. 'Kan ik hier... Komen zitten?'
'Ja hoor! Ik ben Hermelien Griffel!' antwoord ik. 'En jij bent...'
'Fred Wemel. Leuk je te ontmoeten.' Hij geeft me een hand en er komt een andere jongen die indentiek aan Fred lijkt ook het coupé binnen.
'Hallo! Ik ben George!' zegt hij met dezelfde stem als Fred. Hij komt naast me zitten en Fred tegenover mij.
'Haai! Ik ben Hermelien.' herhaal ik en ik glimlach ook naar hem.
'Is het je eerste jaar?' vraagt George. Ik knik trots. 'Dan zal ik je een paar tips geven:' Fred knikt serieus en ik trek mijn wenkbrauw op.
'Nou?' vraag ik verwachtingsvol.
'Één.' begint Fred. 'Er is nog leven buiten school.'
'Twéé.' vult George aan. 'Zwadderich betekent: uit de buurt blijven.'
'Drie.' zegt Fred weer. 'De afdelingsbeker maakt niets uit.'
'Vier.' gaat George verder. 'Doe gewoon wat jezelf wilt.'
Ik trek nu ook mijn andere wenkbrauw op.
'Sorry, maar ik wil mijn school graag goed doen. En aan jullie te horen zijn jullie de types die ik juist probeer te vermijden. Bedankt voor de tips, maar ik leid graag mijn eigen leven.' zeg ik. Ik denk dat het te ver gaat om de jongens weg te sturen, dus ik pak gewoon een boek en ik blader er afwezig doorheen.
'Jij bent wel opstandig, nietwaar?' vraagt George een beetje lachend. Ik negeer hem met moeite en besef dan dat ik mijn boek verkeerd om ben aan het lezen. Ik draai het boek met een rood hoofd op zijn andere kant.
Fred grijnst breed en ik druk het boek nog dieper in mijn gezicht zodat ik hem niet meer zie. Ik wens vurig dat Fred en George weggaan. Maar nee, hoor. Dat is overbodige luxe. Blijkbaar. De tweeling blijft zitten en staan erop dat ik antwoord. Ik zet nog steeds koppig door. Ze moeten uiteindelijk toch wel ophouden?
Net als George zijn mond weer opendoet gaat de deur voor de derde keer open. Een zwartharige jongen met een plakbandbril staat daar wat onzeker en hij sleept ook een overvol hutkoffer mee.
'Is hier nog plaats?' vraagt hij en ik knik vriendelijk. De jongen gaat naast Fred zitten.
'Ik ben Harry Potter.' zegt de zwartharige jongen.
'Harry Potter? De Jongen die bleef Leven?' vraag ik nieuwsgierig. Harry knikt verlegen.
'Ik ben trouwens Hermelien Griffel.' Harry knikt voor de zoveelste keer en ik wens dat hij eens wat zegt.
'Ik ben George...' begint George.
'...en ik ben Fred.' vult zijn tweelingbroer aan.
'Oké.' antwoord Harry.
'Weet je dat je in bijna elk boek over de geschiedenis van de Toverkunst staat?' vraag ik bedachtzaam. Harry schud zijn hoofd. 'Ja, je hebt veel voor de Toverwereld betekent.' Harry haalt zijn schouders op. Wat een ongeïnteresseerde jongen, zeg.
Ik verdiep me weer in mijn boek en als ik een heel hoofdstuk over dieren veranderen gelezen heb komt er een oude dame met een snoepkarretje langs. Ik spring op, want ik merk dat ik best wel honger heb.
'Doe mij maar 5 chocokikkers, 1 pak Smekkies in alle Smaken, 2 Suikerveren, ja, dat was het.' som ik op.
'Dat zijn dan 2 galjoenen en 3 Sikkels.' zegt het mevrouwtje.