A ranger/traitor 143

Door het aanvalsplan op Araluen hadden de Skandiërs bewezen dat er ook bij hen enkele tactische geesten waren, maar de groep die Arnaut en Sean omsingelde hoorde daar niet bij. Arnaut gokte dat ze met een stuk of negen waren, maar helemaal zeker was hij niet, want hij kon niet zien hoeveel er aan Seans kant stonden. Zelfs als het er minder geweest waren, hadden ze hen onmogelijk kunnen weerstaan als ze allemaal tegelijk aanvielen. Nu probeerde ze gewoon om ter snelste een van hun tegenstanders door midden te klieven, zodat ze daar later sterke verhalen over konden vertellen. Helaas voor hen, en hun verhalen, bleven Arnaut en Sean liever heel en weerden zich dapper.
Maar twee tegen negen, was niet echt eerlijk. En de vermoeidheid begon hen parten te spelen. Arnaut voelde hoe zijn armen zwaar werden en dan vooral zijn schildarm. Aan een zwaard had je niet veel als je een strijdbijl moest afweren, dus had hij het grootste deel van de klappen met zijn schild moeten opvangen, waardoor zijn linkerarm nu helemaal gevoelloos was.
“Volhouden, Halt zal wel komen,” zei hij tussen twee slagen door tegen Sean. Alleen was de vraag wanneer. Hoelang duurde het om naar het strand te gaan en weer terug? En hoeveel tijd had het gekost om Halts nieuwsgierigheid te bevredigen? Misschien sloop hij daar nog steeds rond aan de rand van het bos, zonder te weten in wat voor moeilijkheden zij ondertussen verkeerden. Sean en hij hadden ondertussen drie tegenstanders uit weten te schakelen. Of ze dood of zwaargewond waren, wist Arnaut niet en hij had ook geen tijd om er op te letten. Op dat moment klonk er een strijdkreet die harder was dan alle vorige. Iemand had er eindelijk aan gedacht om de gevangen Andor te bevrijden en die stortte zich nu met de bijl van een van zijn gevallen makkers in het gevecht. De angst die hij eerder had gevoeld, zette hij om in een brandende woede waarmee hij op Sean inhakte. Dat was teveel voor Seans arme schild dat al veel te verduren had gehad en met een luide krak brak het in twee.