A ranger/traitor 142

“Wat zou er aan de hand zijn?” vroeg Sean.
“Waarschijnlijk zingen ze een drinklied,” antwoordde Arnaut.
“Dat kan toch nooit zoveel lawaai maken?”
“Niets kan meer lawaai maken dan Skandiërs die een drinkenlied zingen. In het begin vreesde ik dat ik er doof van zou worden.” Arnaut zuchtte. “Vroeger vreesde ik dat ik doof zou worden, nu dat ze het hele land met de grond gelijk gaan maken. De tijden zijn veranderd.”
“Je mocht hen graag, hé?”
“Ik mag bepaalde Skandiërs nog steeds graag, alleen denk ik niet dat die nog in leven zijn.” Daarna zwegen ze. Plots werden ze opgeschrikt door het geluid van rennende mannen die hun kant op kwamen.
“Kom op, mannen, er valt wat te beleven daar!” klonk het in het Skandisch. Arnaut en Sean grepen naar hun zwaard.
“Stil,” siste Arnaut, “misschien gaan ze ons voorbij.” Het leek er inderdaad op dat de Skandiërs hen aan de zuidkant zouden passeren. Maar dat was buiten hun gast gerekend.
“Kameraden hierheen! Ze hebben me gevangen genomen.” Arnaut en Sean draaiden zich tegelijk om naar hun gevangenen. Op de een of andere manier was hij erin geslaagd de prop los te krijgen en had hij het geschikte moment afgewacht om te roepen. En dit was daarvoor zeker een geschikt moment. Sean en Arnaut waren maar met zijn tweeën en de Skandiërs die nu recht op hen af gelopen kwamen, waren zo te horen met een stuk meer. Zonder een woord te hoeven zeggen, gingen Sean en Arnaut rug aan rug staan, hun zwaarden in de aanslag. Ze waren beide getrainde ridders en dachten niet aan overgave. Hoe groot de overmacht ook was. Als de Skandiërs wonnen, zou het een duur betaalde overwinning zijn. De eerste Skandiërs verscheen tussen de bomen. Even aarzelde ze, bij het zien van de twee vastberaden jongemannen. Als Halt er was geweest zouden er nu al drie minder zijn, dacht Arnaut. Toen zagen ze hun kameraad vastgebonden aan een boom en dat was genoeg om hen woedend te maken en tot de aanval over te gaan. Arnaut en Sean zetten zich schrap.