A ranger/traitor 141

Daarna vroegen ze hem nog een tijdje uit over de indeling van het kamp en wie er de leiding had, maar zoals dat te verwachten was bij Skandiërs was daar niet echt eenduidig antwoord op te geven. Je had Skirls en Jarls die ieder verantwoordelijk waren voor hun eigen mensen en voor de rest aan weinig anderen verantwoording aflegden en ze hadden hun tenten neergezet waar het zo even uitkwam of sliepen op hun schepen. Eigenlijk konden ze weinig meer van hem te weten komen. Dus dan bleef de vraag wat ze met hem moesten aanvangen.
“Ik stel voor dat we hem nog een nachtje vastgebonden houden, als we dan vannacht nog iets bedenken, kunnen we dat vragen. Dan zien we morgen wel verder.
Veel tijd om te slapen of vragen te bedenken kregen ze echter niet, want nauwelijks had Arnaut postgevat voor de eerste wacht of er klonk een gebrul op uit het kamp van de Skandiërs. En gezien de afstand die lag tussen het kamp van de hen en de Skandiërs moest dat wel een enorm gebrul zijn. Arnaut hoefde Halt en Sean niet meer te wekken. Ze kwamen zelf hun tent al uit gekropen.
“Ik ga op onderzoek. Blijven jullie hier.” Arnaut en Sean knikte en Halt verdween tussen de bomen.

Door het enorme lawaai dat de Skandiërs maakten, kon het geen kwaad dat hij met Abelard het eerste stuk aflegde. Hun geschreeuw overstemde met gemak het geluid van paardenhoeven. Toen hij in de buurt van de inham gekomen was, steeg hij echter wel af. Abelard mocht dan een jagerspaard zijn, zich onzichtbaar maken kon hij niet. Het was dus het verstandigst als hij te voet verder zou gaan. Dat bleek een overbodige maatregel, want zelfs die enkele wachtposten die Halt bij zijn vorige verkenning gezien had, waren nu nergens meer te bekennen. Het gebrul was nu oorverdovend. Halt kon er weinig uit opmaken, maar het leek alsof ze iemand aan het aanmoedigen waren. Hij sloop nog dichterbij, zodat hij kon zien wat er op het strand gebeurde.