You Belong With Me: Part 24

Niels Malfidus.
Zenuwachtig pulkte ik aan mij vest. Ik irriteerde me eraan, het was zo formeel. ‘Weet je zeker dat die goed zit?’ vroeg ik aan Zabini. ‘Niels, het is best. Maar ik zou je bovenste knopje oen laten.’ Zuchtte hij en plofte neer op bed, hij deed altijd zo luchtig over zo’n dingen. ‘En, heb je er zin in?’ vroeg ik. ‘Best wel. Die Anouk is echt wel lekker, en haar ogen! Ze lijkt me best leuk.’ Ik grijnsde, hij praatte nooit op die manier over een meisje. Hij zag meisjes als een lustobject, maar toch had hij veel respect voor hen. Maar als hij aan haar dacht kreeg hij altijd zo’n rare glimlach op zijn gezicht die ik nooit eerder gezien had. Zou hij verliefd zijn op haar? Ookal had hij haar nog maar amper gezien. Ik grijnsde tegen mezelf in de spiegel en besloot dat het niet beter zou worden. ‘En, hoe zit het nu tussen jou en Cailey?’ Ik draaide me om en grijnsde. ‘Fantastisch! Je kan niet geloven hoe het is. Ik heb het gevoel dat ik mijn hele leven met haar wil doorbrengen.’ Antwoordde ik. ‘Maar je ouders dan? Zij is een griffoendor. Ze zouden haar nooit goedkeuren. Je moeder misschien nog, maar je vader? En de rest uit zwadderich? Op ons en de vriendinnen van Cailey na weet nog niemand van jullie relatie. Nou ja, ze weten dat jullie goed bevriend zijn, maar daar blijft het bij.’ Ik draaide mijn hoofd weg voordat hij de twijfels in mijn ogen zou lezen. Ik had de laatste dagen veel nagedacht. Wat kon het mij schelen wat anderen dachten, zolang ik maar gelukkig was? Maar toch schrok de reactie van anderen me af. Maar als de liefde zo sterk is, dan zou ik het toch wel aankunnen? Toch? Ik wist het niet, maar ik wist wel dat mijn beslissing vast stond. Iedereen mocht het weten. Ik nam een vel perkament en een veer en begon snel te schrijven.


Best vader en moeder,
Alles gaat goed hier, hoe is alles daar?
Het bal is vanavond en ik heb er echt veel zin in,
Ik heb het mooiste meisje van de hele school kunnen strikken als mijn date.
Sterker nog, ze is mijn vriendin.
Mijn vaste vriendin. (Jaja, lach maar. Ik meen het hoor.)
Ze heet Cailey en is echt héél erg lief,
Het enige nadeel, ze is een griffoendor.
Maar vergis je niet in haar. Ze kan lief en aardig doen, maar als je haar kwaad maakt kan je beter uit de buurt blijven (dat heb ik zelf mogen meemaken).
Ik weet dat jullie haar nooit zullen accepteren als mijn vriendin omdat ze een griffoendor is, maar ik hoop dat jullie het wel proberen.
Ik ben namelijk van plan om de rest van mijn leven bij haar te blijven.
Over enkele dagen is het vakantie en ik ga haar vragen of ze mee met mij naar huis wil komen, zodat jullie haar kunnen ontmoeten. Ik weet zeker dat jullie haar leuk gaan vinden.
Groetjes, Niels Malfidus.

Ik rolde het snel op en bond het aan de poot van de uil van Zabini die ik mocht lenen en liet de uil buiten. Morgenvroeg zou mijn antwoord vast al bij het ontbijt aankomen, ik vraag me af hoe erg het zal zijn.

Cailey.
Toen ik de trap van de hal afliep stonden overal groepjes gedrapeerd, vooral jongens die op hun meisje wachtte. Ik vond Niels naast Zabini en enkele vrienden van hen naast de trap. Ik herkende hem meteen. Toen hij opkeek en me in de gaten kreeg viel zijn mond een stukje open, net als die van zijn vrienden. Ik glimlachte, blijkbaar was ik goed gekeurd. Niels kwam me tegemoet en wachtte onderaan de trap, zijn hand naar me uitgestoken. Toen ik mijn hand in de zijne legde gaf hij er voorzichtig een kusje op en glimlachte naar me. ‘Je ziet er prachtig uit’ zei hij. ‘Dankje’ glimlachte ik. ‘Is dat Anouk?’ Zabini’s stem klonk in mijn oor. Ik keek op en zag Anouk in haar prachtige, witte jurk en een wit maskertje een meter verder staan. Haar korte haar sierde mooi bij haar kleedje en ze zag er echt adembenemend uit. ‘ja, ga haar maar halen, Romeo.’ Grijnsde ik. ‘Zullen we?’ vroeg Niels. Ik knikte en lied me naar de grote zaal leiden. Toen we binnen kwamen draaiden verschillende hoofden onze richting uit en keken me bewonderend aan. Voor een keer had ik het gevoel dat ik speciaal kon zijn zonder al die bijzonderheden, gewoon speciaal zijn omdat ik ík was. ‘Drinken?’ stelde hij voor. We liepen naar de drankjestafel en namen snel een glas boterbier. Na enkele minuten werden de deur gesloten als teken dat iedereen er was en klom Anderling op het podium. ‘Goedenavond leerlingen, wat zien jullie er weer eens fantastisch uit! Ik ga jullie niet te lang vervelen met mijn geleuter, want vandaag is het feest! Laten we dansen op de muziek van de band, over een uurtje is het vrij podium voor iedereen! Veel plezier!’ iedereen klapte even in zijn handen en al snel begon de band te spelen. Niels grijnsde en trok me mee op de dansvloer, waar hij aan iedereen kon demonstreren hoe goed hij ondertussen niet kon dansen. Ik liet me gewillig leidden toen hij me over de hele dansvloer meetrok. Na een tijdje kwam er een traag nummer en ik legde mijn hoofd voorzichtig op zijn schouder. Zijn handen lagen voorzichtig op mijn heupen, alsof hij ze amper durfde aanraken en ik glimlachte toen ik Zabini en Anouk vlak naast ons ook zag dansen. Ik wierp een knipoog naar Anouk en wende me terug op Niels. Hij was zo lief! Na een uurtje onophoudelijk dansen werd het open podium geopend en gingen we snel drankjes halen. De optredens schommelde tussen slecht, goed en heel goed. Ik zong hyper mee met elk liedje dat ik kende en de sfeer zat er helemaal in. Toen een meisje op het podium klom en begon te zingen herkende ik meteen haar stem, het was dat meisje dat zo achter Niels had gelopen en ik en Zabini hadden uitgelachen. Haar stem klonk echt barslecht en deed pijn aan mijn oren. Niemand klapte toen ze het podium afliep, ze waren allemaal opgelucht dat het voorbij was. Toen ze voorbij ons liep kon Anouk zich niet inhouden. ‘Dat was echt het slechtste dat ik ooit heb gehoord’. Het meisje draaide zich kwaad naar haar om. ‘Wat weet jij daar nou van’ snauwde ze. ‘Sorry hoor meisje, maar ze heeft gelijk. Het klonk alsof er een kat dood lag te gaan ofso’ moeide ik me. ‘O ja? Waarom klim jij dan niet op het podium?’ daagde ze me uit. Ik trok een wenkbrauw op. ‘Meisje, vanaf vandaag heb je een serieuze deuk in je zelfvertrouwen’ grijnsde ik en liep richting het podium. Normaal zou iemand zenuwachtig of bang zijn op het moment dat hij de microfoon nam en hem naar je lippen bracht, maar ik niet. ‘Ik wil dit liedje graag zingen voor mijn beste vriendin, iemand die er altijd voor me was en ik ben gaan zien als mijn zusje.’ Zei ik. Ik nam mijn toverstok, betoverde de instrumenten zodat ze de juiste melodie zouden spelen en wachtte op het juiste moment om te beginnen zingen.

http://www.youtube.com/watch?v=Ese98RAaA9k&feature=quicklist
(luister dit liedje terwijl je verder leest!)

Niels pov.
En toen begon ze te zingen. Mijn hart sloeg over toen haar prachtige stem de hele zaal vulde, het klonk mooier als een nachtegaal, mooier dan wat ik ook ooit had gehoord.
You walked with me
Footprints in the sand
And helped me understand
Where I'm going

You walked with me
When I was all alone
With so much unknown along the way
Then I heard you say

I promise you
I'm always there
When your heart is filled with sorrow and despair
I'll carry you
When you need a friend
You find my footprints in the sand

Anouk kende dit lied blijkbaar maar al te goed, ze liep richting het podium en klom er zelfverzekerd op. Ze glimlachte even naar Cailey en begon toen mee te zingen, haar stem klonk bijna even mooi als die van Cailey- bijna.

I see my life
Flash across the sky
So many times have I
Been so afraid
And just when I
I thought I've lost my way

You gave me strength to carry on
That's when I heard you say

I promise you
I'm always there
When your heart is filled with sorrow and despair
I'll carry you
When you need a friend
You find my footprints in the sand

When I'm weary
Well I know you'll be there
And I can feel you
When you say

I promise you
I'm always there
When your heart is full of sadness and despair
I'll carry you
When you need a friend
You find my footprinds in the sand

Toen ze de laatste woorden zongen steeg een luid applaus op, Cailey en Anouk vlogen elkaar om de armen en dat maakte het hele plaatje af. Het was als een prachtige film die ten einde liep. Toen ze uiteindelijk het podium afliepen wierp ze een neerkijkende blik op Melinda, nam mijn hand en trok me mee naar de andere kant van de zaal. Ik grijnsde, ze was zo fantastisch! ‘En, hoe was ik?’ vroeg ze grijnzend. ‘Ik wist helemaal niet dat je zo kon zingen!’ lachte ik. ‘Er is heel veel dat je niet weet van mij’ Ze knipoogde verleidelijk naar me en trok me toen weer tegen zich aan om te dansen. Een jongen die al ouder leek zong nu een redelijk leuk liedje. Het was opvallend fijn om hier te zijn met haar. Dat was het altijd. Als ze in mijn buurt was voelde ik me vrij, kon ik mezelf zijn. Ik hoefde niet te acteren, niet te doen alsof ik iemand was die iedereen om me heen haatte en beïnvloedde, nee. Bij haar kon ik mijn gevoelige, lieve zelf zijn.