~Chapter 4.11~

''I-I won't die?''

Professor Snape stond meteen naast de twee Malfoys toen ze in zijn haard verschenen en hem duidelijk werd dat er iets enorm mis was met Louise. Hij nam haar over van Draco, die haar nog maar net overeind kon houden, en duwde haar voorzichtig neer op zijn stoel naast de haard. Hij knielde voor haar neer en bekeek haar aandachtig.
'Wat is er met haar gebeurd?' vroeg hij terwijl hij haar gezicht bestudeerde en haar doodringend in haar ogen aankeek om enige reactie uit haar los te krijgen. Maar het was hopeloos, Louise was haar tong kwijt en was nog niet van plan de moeite te doen die terug te vinden.
'Ze heeft het gesprek tussen moeder en mij afgeluisterd en is achter het geheim van haar ring gekomen,' antwoordde Draco gauw, en alle irritaties tussen hem en Snape leken verdwenen als sneeuw voor de zon.
'Natuurlijk. Het moest er toch ooit van komen.'
Professor Snape stond op.
'Begeleid haar naar de Hospital Wing en vraag Madam Pomfrey voor een drankje tegen de schok. Zorg er vervolgens voor dat ze in bed uit kan rusten, maar zorg dat er ten alle tijden iemand bij haar is. Het is belangrijk dat ze niet alleen gelaten word, maar praat alleen met haar over deze zaak als ze er zelf mee instemt. Ik licht Zabini in. Ga nu.'
Draco knikte enkel en was te bezorgd om zijn zus, die nog steeds glazig voor zich uitstaarde alsof ze onder de Imperius Curse was, om tegen hem in te gaan. Eenmaal bij de deur draaide hij zich nog om.
'Dank u, Professor,' zei Draco, en na een kort knikje van Snape's kant begonnen ze hun weg af te leggen naar de Hospital Wing. Madam Pomfrey sprong op om het drankje klaar te maken, en ondertussen bestookte ze Draco met vragen over wat er gebeurd was. Hij gaf haar echter geen antwoord en vroeg of Louise misschien daar, in de Hospital Wing mocht blijven. Natuurlijk stemde Pomfrey hiermee in en Draco begeleidde zijn zus naar een vrij bed.
Louise kreeg het drankje toegedient en met moeite slikte ze het door. Seconden lang wachtte ze af, de andere twee wachtten af en keken toe hoe ze plots in krokodillentranen uitbarstte toen ze de controle over haar emoties weer terug had gevonden.
'D-Draco-' wist ze tussen de hartstochtelijke snikken door uit te brengen, en zijn armen waren er meteen om haar te omarmen. 'I-ik wil niet do-doo-dood!'
Madam Pomfrey's ogen werden zo rond als knikkers en ze keek van de ene Malfoy naar de andere.
'Jongeheer Malfoy, wat heeft dit te betekenen?' riep ze geschrokken uit. Draco hield zijn armen om Louise heen en leek gauw na te denken over een antwoord.
'Ze- ze kreeg een doodsbedreiging. Maar geen zorgen, Professor Snape heeft het al afgehandelt.'
Madam Pomfrey leek een beetje opgelucht door dit antwoord en mompelde dat ze hen maar even alleen liet, waarna ze weghobbelde.
'Luister Louise, je gaat niet dood, ik heb je toch beloofd dat we een oplossing gaan vinden,' probeerde Draco haar gerust te stellen. Maar Louise werd abrupt uit haar broers armen getrokken door Blaise, die bezorgd op Louise neerkeek om vervolgens woedend naar Draco te kijken.
'Uitleg. Nu meteen,' snauwde hij.
In het begin was Draco kwaad omdat Blaise hem commandeerde, maar toen Louise nog harder begon te huilen dan voorheen besloot hij toch maar uit te leggen wat er aan de hand was. Verscheidene emoties vlogen over Blaise' gezicht en aan het einde van het verhaal was zijn gezicht vertrokken van afschuw, zoals dat van Louise ook was geweest. Veel tijd om te vloeken en tieren over de ring, de Lord en Louise's ouders had hij echter niet; bij het eerste kwade woord dat hij uitsprak barstte zijn vriendin weer in snikken uit, wat ervoor zorgde dat hij haar tegen zich aandrukte om haar te laten kalmeren. Het duurde uren voordat ze zo uitgeput was van het huilen dat ze in Blaise' armen in slaap viel.

Louise hoefde tot haar opluchting maar één nacht te blijven, ook al wilde Madam Pomfrey dat ze na haar lessen terug kwam zodat ze onderzocht kon worden. Louise had enkel geknikt, ze had immers niets erop in te brengen. In feite had ze sinds Blaise naast haar bed was verschenen geen woord meer gezegd. Het leek alsof ze weer gedeeltelijk in shock verkeerde. Precies om die reden moest Louise diezelfde avond weer terug de Hospital Wing in, om daar nog een nachtje door te brengen. Blaise en Draco kwamen om beurten bij haar zitten in de avond en ze stonden er beiden op de nacht ook bij haar door te brengen. Blijkbaar waren ze Professor Snape's woorden niet vergeten en deden ze er alles aan om haar constant in de gaten te houden, hopend dat ze misschien, al was het maar voor één woord, of zelfs maar een klein geluidje, haar mond zou open trekken.
Maar dat deed ze niet. Dagen vlogen voorbij en geen enkele keer was Louise alleen. Draco en Blaise wisselden beurten. Ze zeiden haar niets tenzij het belangrijk of mededelend was. Blaise fluisterde steeds in haar oor dat hij van haar hield en dat hij niemand een vinger naar haar uit zou laten steken.
Nog een week later kwam Draco vol enthousiasme de Hospital Wing in, wat ervoor zorgde dat Madam Pomfrey haar kantoortje uitkwam om hem te zeggen dat hij wat stiller moest doen.
'Waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht?' zei hij, zichzelf voor zijn voorhoofd slaand. Hij legde het dagboek van Louise op haar schoot en opende het zijne.
'Ga naar je roze pagina's,' beval Draco haar en in stilte deed ze wat hij zei. Blaise sloeg dit alles vol verbazing gade maar liet hen hun gang gaan. Louise kreeg een veer in haar handen gedrukt en ze staarde uitdrukkingloos naar haar broer.
'Probeer wat te schrijven, Louise. Iets, wat dan ook. Al is het maar een woord of een krabbeltje.'
Louise staarde lange tijd geconcentreerd naar het boek, de punt van de veer enkele milimeters boven het papier. De spanning was om te snijden toen ze na een paar minuten de punt tegen het papier zette en schreef.
"Het spijt me," waren de woorden die op Draco's pagina verschenen. Hij grijnsde breed en gooide zijn boek op de grond in zijn haast haar in zijn armen te trekken.
'Goed zo! Goed gedaan!' riep hij opgewonden uit terwijl hij haar vrolijk heen en weer wiegde in zijn armen. 'We komen er wel. We komen er wel...'

Het kostte Louise grote moeite, maar toch probeerde ze elke avond een klein beetje in haar dagboek te schrijven, zodat ze met haar broer kon praten. Het lukte haar steeds beter om te schrijven, haar zinnen werden steeds langer en aan het einde van de week was ze al in staat hele gesprekken te hebben met Draco via het dagboek.
Helaas vond Blaise dit niet genoeg.
'Iedereen wacht maar af, maar we moeten iets doen! Nota bene naar St. Mungo's, dit kan toch niet langer?'
Zijn stem werd luider met elk woord en Louise kreeg er een ongemakkelijk gevoel door. Ze kromp in elkaar op haar bed - ze was eindelijk toegestaan de Hospital Wing te verlaten; Madam Pomfrey dacht dat ze sneller ging praten als ze weer onder de mensen was - en sloeg haar handen over haar oren toen Draco terug schreeuwde.
'En wat moeten we daar zeggen dan?! Ze willen vast een verklaring, of ze gaan denken dat ze gek is!'
'Niet schreeuwen...' wist Louise met moeite uit te brengen. Haar stem was schor en pijnlijk van het lange zwijgen en beide jongens waren abrupt stil en draaiden hun hoofd richting haar bed.
'Wat zei je daar?' vroeg Blaise, zijn toon nu veel zachter dan voorheen.
'N-niet schreeuwen....' mompelde ze zachtjes, een beetje onzeker. De jongens bleven stil en staarden haar vol ongeloof aan.
'Je praatte. Na drie weken heb je weer gesproken,' riep Draco plots enthousiast uit. Opeens werd Louise van beide kanten omhelsd. Blaise kuste haar wang.
'Goed zo, heel goed!'
Louise voelde zich nu nog ongemakkelijker en blijkbaar liet ze dat ook merken, want de twee lieten haar meteen los. Ze beet onzeker op haar lip en keek omhoog.
'I-ik-' stotterde ze moeizaam. Ze vond het vreemd dat ze zo'n moeite had met spreken, zo moeilijk kon het toch niet zijn? Ja, ze was drie weken stil geweest, maar zo lang was dat ook weer niet.
'I-ik...' probeerde ze opnieuw. Ze zou het niet opgeven, ook al lagen haar gedachten overhoop, ze zou zeggen wat ze wilde zeggen. Maar wat was dat? Wat wilde ze zeggen?
'S-sorry...' bracht ze nog uit, waarna ze in hopeloze snikken uitbarstte. Blaise greep meteen haar hand vast en verzekerde haar dat het niet erg was, terwijl Draco met zijn armen over elkaar toe stond te kijken.
'Je moet oefenen,' zei hij bedachtzaam. 'Zeg mij maar na.'
Hij ging naast haar op het bed zitten en draaide haar gezicht naar zich toe. Er was een vlaag van een glimlach op zijn gezicht te zien toen hij sprak.
'Ik ga niet dood,' zei hij. Gespannen wachtten ze af.
'Ik... g-ga... niet d-dood?' vroeg ze, niet helemaal zeker ervan. Maar ze wist dat hij loog. Ze zou wel doodgaan.