A ranger/traitor 139

Uiteindelijk besloot de jager dat ze ver genoeg waren. Hij stak zijn hand op en zijn twee metgezellen stopten onmiddellijk. Weer werd hij op de grond gesmeten. De jager boog zich over hem heen. In zijn hand glinsterde een mes. Net als alle Skandiërs kon hij zonder moeite aan een wapen zien of het scherp geslepen was of niet en dit exemplaar was uitzonderlijk scherp.
“Hoe heet je?” vroeg de jager. Hij hield het vlijmscherpe mes nonchalant in zijn hand en zijn stem bevatte zoveel gezag dat hij automatisch antwoord gaf.
“Andor.”
“Goed, Andor, tenzij je helemaal achterlijk bent zal je al door hebben dat ik een grijze jager ben. En ben je achterlijk?” Andor schudde zijn hoofd. “Je zult dan ook weten dat jullie de afgelopen maanden, dusdanig veel van mijn landgenoten en vrienden vermoord hebben dat je op niet het minste genade moet rekenen van mijn kant. Is dat duidelijk?” Zijn stem was ijskoud en Andor twijfelde geen moment aan zijn woorden. Hij knikte, terwijl de angst in steeds grotere golven op kwam zetten. “Dus besef je dat je eigenlijk al blij mag zijn dat je nog leeft?” Weer knikte Andor. “Ik zou graag hebben dat je luidop tegen me praat. Ik vraag het nog eens, besef je dat je blij mag zijn dat je nog leeft.
“J-ja,” wist Andor met de grootste moeite uit te brengen.
“Ja, heer jager. Heeft je moeder je niet geleerd dat je met twee woorden moet spreken?”
“Ja, heer jager,” herhaalde Andor.
“Goed zo, heb je enig idee aan wat je te danken hebt dat je nog leeft?” Andor schudde zijn hoofd. De jager trok één wenkbrauw op.
“Nee, heer jager,” antwoordde Andor snel.
“Wel, dan zal ik je dat vertellen. Ik denk dat je ons nog van nut kan zijn. Is dat niet het geval, dan houd niets me tegen om je alsnog te vermoorden. Ben ik duidelijk?”
“Ja, heer jager.” Een onbeschrijfelijke opluchting maakte zich van Andor meester, ze zouden hem dus niet onmiddellijk doden. Hij had nog een kans dit te overleven, als hij maar deed wat de jager zei.
Zo bevond hij zich natuurlijk in de positie waar Halt hem hebben wou.