Nawoord

Mensen die mijn schrijfstijl kennen - eventueel vanuit mijn andere account - die wéten dat ik het graag moeilijk maak. Ik hou niet van dingen die té voor de hand liggen en die zó voorspelbaar zijn. Vreemd genoeg worden de verhalen die het anders aanpakken hier op Quizlet net minder gelezen, terwijl ze het meer dan verdienen. Maar goed, zo gaat het nu eenmaal.
Wie mijn andere kortverhaal ‘Monsters in mij’ gelezen heeft, moet een soort van gelijkenis gezien hebben. De opbouw vertoont een gelijkenis: warrig, niet chronologisch - met enkele aanpassingen, natuurlijk. En bovendien is het ook geschreven om mijn eigen leven te verwerken, of beter gezegd: bepaalde gebeurtenissen. Ik denk dat ik de afgelopen jaren er eigenlijk ‘afgeschreven’ heb: ‘If you only knew’, ‘Hanging on a moment of truth’, ‘Monsters in mij’ en nu dit. Ik raak er niet eens aan uit of ik hierop wel trots kán zijn. Wel zijn de laatste twee meer verhalend. Ik heb meer tussen de regels verwerkt en het in een verhaal gegoten met andere elementen. Dat maakt het moeilijk: dingen verwerken maar ze niet letterlijk kunnen zeggen.

Het klopt dat ik aspecten van mensen die ik in het echt ken verwerk in personages. Net zoals gebeurtenissen. Toch kan ik niet helemaal overtuigd zeggen ‘jij bent dit personage’. Zo werkt het niet. Evenmin heb ik een veel jongere vriend die gestorven is. Ik vermeng fictie graag met halve werkelijkheden en speel daarbij ook vaak met de tijd. Toch is dit verhaal alweer zo persoonlijk: er zit een deel van mezelf in. Iets wat ik niemand letterlijk kan uitleggen. Het is datgene wat tussen de regels verborgen zit en niemand kan het précies zien zoals ík het zie.

Ik hoop dat wie dit gelezen heeft, door heeft waarvoor de cijfers aan het begin van ieder deeltje staan. Het verhaal begint om 20:03 en eindigt om 03:03. Dat is wel degelijk het heden. Het geeft Amy’s laatste uren weer voordat ze zelfmoord pleegt.
Laat ik het even uitleggen. Nog even de verschillende deeltjes:
- Wie soll ein Mensch das ertragen: terugblik naar het moment waarop ze de uitnodiging kreeg
- I feel so close to you right know: ze denkt terug aan die ene droom en haalt die gevoelens stiekem terug naar boven
- Und bist du bei mir,…: Amy vertelt over Aron die haar leven veranderde, die haar liefde gaf. Misschien schets ik mijn ideale relatie (niet noodzakelijk dat leeftijdsverschil): elkaar aanvullen, uitdagen, motiveren en ondanks de verschillen een vertrouwd gevoel hebben bij elkaar. Mag ik het ‘bij elkaar thuiskomen’ noemen?
- My heart is refusing me: dit is een fragment dat zich in het heden afspeelt. Dat kan je ook zien aan het gebruik van de tegenwoordige tijd. Om 22:11 denkt Amy dit. Het is geen terugblik, toch niet in mijn opzicht.
- Who doesn’t long for someone to hold: dit is Aron’s stemopname. Je hoort dus eerst wat hij zegt, om pas later te vernemen wat de betekenis ervan is.
- But desire never leaves: dit is haar afscheidsbrief. Ze bekijkt hem opnieuw, kort voordat ze het echt ‘doet’. Waarom die brief twee keer hebben? Misschien is dat typisch iets voor mij: een plan B hebben, want je weet maar nóóit. Een praktische ingesteldheid.
- Tell me you will live through this: dit fragment gaat dus vooraf aan dat waarin je Aron’s opname hoort. Wat er precies met hem gebeurd is, staat niet vermeld. In mijn hoofd zie ik een auto-ongeluk, of een ongeluk op het werk of eventueel een domme stoot die hij heeft uitgehaald (aangezien hij ‘jonger’ is dan haar en misschien niet altijd even verantwoord handelt). Het staat je vrij het zelf in te vullen. De fragmenten over Aron zijn ‘later’. Ik bedoel dat ik Amy zie als iemand die in de dertig is of misschien al veertig. ‘Verder’ in het leven dus.
- You left me bleeding: dit kan zowel in het heden als verleden geplaatst worden. Persoonlijk plaats ik het in het verleden, omdat Amy bij aanvang van het verhaal al weet dat ze van de brug zal springen: haar gedachten zijn helder en haar besluit is genomen. Ze wil sterven, niet de pijn tijdelijk verdringen. Misschien denkt ze terug aan de tijd waarin dat haar nog overeind kon houden en dat die tijd nu voorbij is: nu is het wit of zwart, leven of sterven. Geen grijs, geen tijdelijk overleven. JA. Zo moest ik het uitleggen.
- Wake me up when it’s all over: hier komt Lukas tevoorschijn. Voor mij moet dit deel ‘de geschiedenis herhaalt zich’ symboliseren. Amy ging verder met haar leven en dat ging goed (al ontmoet ze weer maar eens een jongen die op jongens valt). Totdat haar verleden zich komt mengen. Als een cirkel die ze niet kan doorbreken, geluk dat ze niet kan bereiken. Hier zie ik haar als twintiger. Maar dat kan je principieel in het verhaal nergens uit afleiden.
- Don’t cry your not alone: om 03:03 pleegt Amy zelfmoord. Ze springt van die ene brug waar ze zo vaak al is voorbijgekomen. Ze kiest voor zwart.

Vanaf nu wordt het ingewikkeld, want er is natuurlijk ook nog een epiloog. Voordat ik het daar over heb, moet ik nog even een algemeen beeld schetsen.
Ik hou van spelen met de tijd en volgorde. Wanneer krijgt ze die huwelijksuitnodiging? Voor of na Aron’s dood? Kende ze Aron toen al of net niet?
Wanneer ontmoet ze Lukas én Daan samen? Kende ze Aron toen al of wederom niet? Om je nog maar af te vragen wat er met Daan gebeurd is. Of van wie de huwelijksuitnodiging precies kwam en wanneer.
Het is overduidelijk dat Amy niet in alle delen even oud is en dat er fragmenten uit verschillende jaren verwerkt zijn. Alleen kan je de volgorde nogal zelf kiezen. Of ik het weet in mijn hoofd? Ik heb wel zo’n beeld, maar de tekst zelf geeft geen nauwkeurige aanwijzingen. Voor mij is het helemaal duidelijk en zie ik perfect welke gevoelens en gedachten ik waar tussen gestoken heb, maar dat betekent niet dat ik daarom de ‘enige oplossing’ moet prijsgeven. (HELL NO.)

De epiloog dus. Hopelijk zie je dat het een huwelijk is. Je hoeft niet ver te denken om er een homohuwelijk in te zien - gezien bepaalde delen.
Heeft dat deel iets te maken met die huwelijksuitnodiging? Ik denk dat dat duidelijk was.
Maar waarom is dat huwelijk (het gedicht) de epiloog? Wil dat zeggen dat ze de sprong overleeft en dus niet verdronken is in het water? Dat kan, als je het positief inziet. Bovendien is het gedicht in de tegenwoordige tijd, dus dat kan best. Maar dan kan je niet anders dan ergens denken dat de overleden Aron niet helemaal de ‘man’ was die ze wou.
Maar wat als ik het zo zeg: de proloog zijn haar eerste gedachten (het moment waarom ze aankomt bij de brug en daar de komende uren zal zitten voordat ze echt springt). En de epiloog vertelt dan - logischerwijze - haar laatste gedachten. Dat wil zeggen dat het huwelijk gebeurd is en dat ze daaraan denkt terwijl ze springt, terwijl ze zich niet verzet tegen het water. Een gevoel van spijt dat ze toen niks gedaan heeft. Aan de andere kant: waarom is Aron niet haar laatste gedachte? Misschien is het gevoel van zelfhaat te overheersend omdat zij ten onder gaat aan gevoelens die ze nooit kan uiten?

In dit verhaal zie ik mezelf als Amy. Niet alles stemt overeen en het is duidelijk dat ik fantasie toegevoegd heb aan dit verhaal - zelfs de mogelijkheid tot liefde!
Daan is nogal moeilijk toe te wijzen aan één iemand. Stiekem is hij opgebouwd uit meerdere mensen om toch uiteindelijk één iemand te worden.
Lukas is gewoon Lukas. Ik zie mezelf in de toekomst opnieuw vrienden worden met iemand die homoseksueel is. Ik trék ze écht aan.
Aron bestaat echt. Toch min of meer. Ik weet wie hij is, maar erg goed ken ik hem niet. Ook is hij niet negen jaar jonger dan ik, maar hij bestaat. Een tijd geleden was hij de enige die me kon doen lachen op een doods moment in mijn hoofd. Echt lachen. En al was het maar voor even, het was genoeg op een personage mee op te bouwen.
Ik weet dat misschien nog niet alles duidelijk is en dat ik misschien net voor meer vragen gezorgd heb. Maar ik kan niet alles zeggen - niet wat de diepere betekenis van dit verhaal voor me is. Ik heb dingen van me afgeschreven, omgevormd, samengebonden tot dit. Of ik me beter voel? Nu even wel. Of ik gelukkig ben? Voorlopig nog niet.

Bedankt voor het lezen