Vermist...(story 45)

pov tut (Waar we nogsteeds de naam niet van wetenXD)

wie is die chinese tut!!! hoe durft ze hier te komen en worden omhelst door die 3 jongens terwijl ik gewoon bijna om hun aandacht smeek. zo te zien zijn zij en die jongen met de krullen samen. uhg!! en ik dacht dat die andere tut al irritant was. uhg!!! ik haat ze alletwee!! hoe durven ze!!!! die jongens zijn voor mij!!!! ik loop op ze af. de krullebol pakt zachtjes de hand van de chinese tut. uhg!!! ze zijn echt samen!!!

pov michelle
oh ow drama..... ik kijk naar maartje met zo'n blik, ze haalt haar schouders op. jullie hebben me veel te vertellen, mompel ik.

pov maartje
miss tuthola loopt met grote passen naar ons toe. Maartje Robinson, zegt ze met haar handen in haar zij... Jij durft wel he! en ze knijpt haar ogen samen. ?? oja, wat doe ik dan eigelijk.. zeg ik droog. uhm.. dat weet je best! nou? vraag ik. jeehh.. je.. jeweetwel.. jij. nou UGH! en ze loopt weg. Goed gesprek! roep ik haar nog achterna. de anderen liggen helemaal dubbel . ik laat ze naar binnen, en we gaan een beetje wiien enzo...

3 dagen voor school ('s nachts)

pov michelle
ik lig in bed een beetje na te denken.. (ja dat soort momenten heb ik vaker) god ik heb echt zo'n slecht gevoel!!!! hmm.. katja blijft nu wel erg lang weg... het vliegtuig zou nu toch wel al thuis moeten zijn... misch wou ze ons bezorgd maken, en is ze allang thuis.. of ze heeft het gewoon druk?? nouja,, ik zal haar wel op school zien.

pov joe
Kevin! Kevin! Nick! Nick! weetje dat katja nog steeds niet terug is!! 'Joe... ja dat weten we, dat heb je ons 10 minuten geleden al laten weten...' zegt kevin slaperig ...en daarvoor ook al! vult nick slaapdronken aan. ja... ik ben echt superbezorgd... ik stap uit bed en ga een beetje rondjes lopen door het huis..

2 uur later

pov michelle
ik hoor de klok 2 uur slaan... pfff.. ik kan echt niet slapen... ik heb de heletijd na zitten denken over wat er gebeurt kan zijn... ik stap uit bed, en trek mijn pandapantoffels aan, sjok even naar de koelkast om wat melk te pakken. ik pak de telefoon, om te proberen of ik katja kan bereiken, maar neehoor.. niks... ik blijf nog even zitten, maar val dan in slaap.

eerste schooldag

deze hele dag is katja niet komen opdagen... ik begin me nu echt zorgen te maken. NIEMAND wist waar ze was, het schoolbestuur niet, de leraren niet en niemand van ons had nog iets van haar gehoord. we hebben het er nu alleen maar over waar katja in godsnaam kan zijn.. weetjewat, zegt maartje, mischien kunnen we na school even bij haar moeder langsgaan... waarschijnlijk is ze gewoon ziek, en is ze het vergeten door te geven aan ons. maar iedereen wist dat dat niet waar was.. katja zou gelijk naar ons bellen al was ze thuis. meestal heeft ze zelfs voor iedereen een souvenir meegenomen.

na school

we gaan dus langs bij katjas moeder. als we naar de deur lopen, zien we katjas moeder met gebogen hoofd op de bank zitten. shit! zegt joe, het ziet ernaar uit dat zij het ook niet weet... we belden toch maar aan. ze doet de deur open met betraande ogen. uhm.. mevrouw, weet u waar katja is? vroeg ik een beetje ongemakkelijk. wist ik het maar.... zegt ze terwijl er een traan over haar wang liep, ze is niet teruggekomen van italie, en ik heb geen bericht van haar gehad.

4 weken na de eerste schooldag

nog steeds niets gehoord met katja. ik moet regelmatig huilen in bed, en ik zie de anderen ook wel eens met betraande ogen naar school komen. iedereen vraagt zich af waar ze is. na een hele lange schooldag kom ik thuis, en kijk gelijk de mail. dat doe ik altijd sinds ze weg is.. een gewoonte. er lagen 4 brieven: belasting, brief v. school, brief v/d bank, en.. een brief die lichtroze getint was!! mijn hart sloeg over.. ik draaide de brief om, en daar stond het in scheef en zwevend handschrift: aan Michelle lau, van Katja ik maakte hem met trillende handen open.