Don't let go.

Ja, wat moet het meisje nu zeggen?
Natuurlijk zou ze hier weg willen als ze een thuis had, met een lieve vader en moeder.
En natuurlijk zou ze dan net zo blij zijn als hem.
Maar die veilige thuisbasis was er niet meer, en eigenlijk had ze die ook nooit gehad.
Wat moest ze nu doen?
Eerlijk zijn en de harde waarheid vertellen of een beetje subtiliteit erin aanbrengen?
Ze kon waarschijnlijk het beste eerlijk zijn.
Een relatie gebaseerd op leugens zou zeker gedoemd zijn te mislukken…
‘Bill, je zal het vast en zeker heel lief bedoelen, maar ik heb geen huis meer en zou niet weten waar ik nu heen moet gaan.’
‘Maar lieverd, je kan toch bij ons logeren!’
‘En wie bedoel je met ons?’
‘Nouja, ons, eigenlijk bedoel ik daar Tom en mezelf mee’
‘En is Tom het daar ook mee eens? Ik bedoel, hij kent me niet eens!’
‘Maar Larissa, hij zal je ook mogen!’
‘Mmm, ik weet het niet. Ik wil niet tussen jullie in komen te staan. Misschien moet je het er eerst nog maar eens goed met hem over hebben!’
‘En waar ga jij dan heen in de tussentijd?’
Daar wist het meisje niks op te zeggen en voor de jongen was dat het teken dat hij gelijk had en zijn zin zou gaan krijgen.
‘Jij gaat gewoon mee!’ en daarmee was het laatste woord hierover gezegd.