Vampire Venom ~ Twilight Story ~ 16 ~

‘I won’t let you murder her’
De wolf komt dichterbij, en al snel komt zijn versterking. Ik voel Edward verstijven.
‘Je zei niet dat het er veel waren!’
Ik lach, mijn lach echo’d door de bossen.
Mijn ogen staan gefixeerd op de wolf, al zal dit mijn einde zijn, ik vecht er voor.
Ik vecht voor Bella, ik vecht voor Edward, ik vecht voor mijn familie.
Maar het meeste, vecht ik toch voor Jasper..

Ik zie Jasper van mijn zijde weg gaan, richting een groepje wolven die uitwijkt van de groep.
Edward grijpt een wolf die te dicht bij Bella komt, maar ik blijf stug staan.
Edward raakt steeds verder van mij weg, de wolven komen als hordes op ons af.
Ineens sta ik oog in oog met een wolf.
Dit is het. Fluister ik in mijn gedachte.
Ik zie Edward nog naar mij kijken, geschrokken.
Mijn kleine lichaam danst om hun heen, en ik breek hun rug uiteraard eerder dan dat zij kunnen reageren, ik hoor Bella mij roepen, en ik spring uit de horde.
Ik weet dat het geen nut heeft om hun ruggen te breken, zij genezen toch sneller.
Bella is ingesloten, ze kijkt me angstig aan.
‘Alice!’ Ik spring, en grijp haar middel.
Ik duw een aantal wolven weg, en ren verder weg van de grote groep.
Ik zet Bella neer, en glimlach.
‘Het komt goed Bella, je bent veilig.’
Ze knikt, en wrijft door haar haar.
Ik spring weer weg, met volle snelheid duw ik een horde wolven omver.
Ze grommen dan ook woedend, en ik grijns.
Mijn hand maakt een ‘Kom maar’ beweging, maar uiteraard begrijpen ze dat niet.
Ineens word ik op de grond gesmakt, een wolf drukt zijn poten stevig tegen mijn rug.
Die zag ik niet aankomen, ik zie de rest als een kudde op mij af komen, en er volgen meerdere poten op mijn rug. Ik probeer mezelf eronder uit te halen, maar door uitputting van alles gaat het moeilijk, ik voel mijn rechter arm breken onder de druk, en alsof het gemaakt is, spring ik onder de wolven vandaan, mijn arm hangt er slap bij.
‘Alice!’ Hoor ik Jasper roepen, ik hoor ineens Bella achter mij, heel dicht bij.
‘We gaan er aan.’ Mompelt ze bang, ik schud mijn hoofd en grijns.
Het zelfde als in mijn visioen, voel ik haar bloed koken onder haar lichaam.
‘Nee, niet echt.’ Met een laatste poging, gooi ik me voor de wolven, en ik voel hoe hun poten en hun tanden in mijn lichaam komen. Ik gil het uit, ik hoor Bella van een afstand schreeuwen, Jasper klinkt nog verder, en ik voel mezelf wegglippen in de donkere nacht van de dood.

Bella [POV]

Ik zie hoe Alice naar de wolven toe springt, en verdwijnt in de grijze haren massa. Ik hoor haar gil, en het word ijskoud in mijn lichaam.
‘Alice!’
Jasper keert om, en ik zie zijn ogen geschrokken richting mij gaan.
‘Alice! Nee!’ Hij springt en breekt een voor een de wolven alsof het takjes zijn.
Edward rent naar de plek waar hij Alice voor het laatst zag, en hij trekt de wolven een voor een van Alice af, Jasper tilt haar op, en Edward tilt mij op zijn rug.
Ik zie hoe de wolven langzaam in kleine mieren veranderen, en het huis van de Cullens dichterbij komt.

Edward springt door het glas van de ramen heen, en zet mij op de grond.
‘Moest dat nou Edward! Nu kan ik weer gaan stofzuigen!’ Gilt Rosalie gestrest.
Dan springt Jasper naar binnen, met Alice in zijn armen haar gezicht in Jasper’s nek gedrukt.
‘We hebben Carlisle nodig. NU!’ Roept hij kwaad, Rosalie knikt, en rent naar de gang.
‘Carlisle! Noodgeval!’
In een tel is hij beneden, Jasper duwt met zijn elleboog glas van de tafel, hij legt Alice voorzichtig op de tafel.
‘Wat is er gebeurt?’ Reageert Carlisle geschrokken, als hij haar roerloos lichaam ziet liggen.
‘De wolven.’ Blaas ik uit, nog steeds in schok. ‘Ze gooide zich voor de wolven.’ Maak ik de zin af, Edward slaat zijn arm om mijn schouders, en houd mij dicht tegen hem aan.
‘Het is misschien al te laat.’ Mompelt Carlisle, terwijl hij haar onderzoekt.
Jasper’s ogen zien groot en angstig. Ik zie zijn houding verzwakken, en hij veegt door zijn ogen.
Zonder angst, loop ik naar hem toe en leg mijn hand op zijn schouder.
Edward neemt een trillerige teug lucht.
‘Ze zag het aankomen.’ Mompelt hij, alle ogen zijn ineens op hem gericht.
‘Ze zei het,’ Zijn ogen kijken naar Carlisle. ‘Dit is het..’ Edward trekt een pijnlijk gezicht.
‘Ik kon haar helpen, maar ik was zo in het gevecht dat ik niet merkte dat zij in gevaar was.’
Ik hoor Jasper grommen naast mij, ik kijk omhoog, en zie zijn ijskoude blik
Met stevige passen loopt hij naar buiten, uit het gebroken raam.
‘Iedereen, uit de kamer. Nu.’ Sist Carlisle, ik voel mezelf weg worden gehaald. Door Edward. Mijn laatste blik valt nog op Alice, terwijl Carlisle zich bukt en over haar heen hangt.