You Belong With Me: Part 15

Niels Malfidus.
Ik staarde koppig in het vuur en weigerde om als eerste iets te zeggen. Eigenlijk wist ik wel dat gelijk had, op één ding na. Ik had wel eer, en die eer wilde ik net beschermen. Mijn familie eer. Ik zou nooit normaal met modderbloedjes of bloedverraders kunnen omgaan, nooit vriendelijk kunnen zijn. Mijn vader zou zich doodschamen! Ik, een Malfidus, bevriend met een griffoendor, dat zou ook al erg zijn. Ik deed me altijd stoer voor, pestte iedereen en dwong respect af. Maar waarom? Waarom zou ik dat zomaar doen? Alleen maar om mijn familie en eer te beschermen? Nee, de waarheid was dat ik me niet zwak durfde tonen. Ik was van kinds af aangeleerd dat liefde, vriendschap en verdriet allemaal tekens van zwakte waren. Dat zoiets zielig was. Mijn ouders waren alleen maar getrouwd omdat hun ouders daarvoor gekozen hadden, maar ze hielden niet van elkaar. Ze waren zelfs twee totaal verschillende personen. Ik keek stiekem een beetje omhoog zodat ik Cailey kon zien. Ze zat helemaal ineengedoken bij het vuur te bibberen van de kou. Op een dun jurkje na had ze enkel een dunne kousenbroek aan. Aarzelend stond ik op en liep naar haar toe, ze leek het niet eens te merken. Ik trok mijn dikke trui uit en legde hem voorzichtig over haar schouders. Ze schrok en keek op. ‘Dankje’ mompelde ze zacht, maar ik zag dat ze het meende. Ze trok mijn trui een beetje goed en keek toen schattend naar mij. ‘Krijg jij zo geen kou?’ vroeg ze plots. ‘Nee hoor, ik kan best tegen de kou.’ Zei ik en ging naast haar zitten. Mijn blik viel op haar handen die langzaam blauw geworden waren, Ik nam ze voorzichtig beet en trok ze onder mijn shirt. Haar koele handen deden me rillen. Even schrok ze en leek het alsof ze haar handen weg zou trekken, maar toen voelde ze de warmte die mijn borst af straalde en duwde ze voorzichtig tegen me aan. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. ‘Straks bevriezen ze nog’ grijnsde ik. ‘Nou, denk maar niet dat je zo je handen onder mijn jurkje mag steken’ grapte ze speels. Ik schoot in de lach. ‘Tuurlijk niet.’ Zo bleven we een tijdje zitten, het vuur verlichtte de open plek en ik keek in het rond. Het was maar een kille plek waar ik rillingen van kreeg. ‘Wat voor beesten zitten in dit bos?’ vroeg Cailey plots. ‘Dat wil je volgens mij niet weten’ zuchtte ik. ‘Vertel gewoon.’ Drong ze aan. ‘Nou, er zijn terzielers, centauren, Acromantula's- dat zijn die reuze spinnen, eenhoorns, hippogriefen, en de normale andere beesten zoals delstoffers enzo. Maar ik hoorde vorige maand dat er ook enkele schroeistaarte skreeften en een sfinx in het bos zouden zitten. In ieder geval is het niet de plek waar je ’s nachts zo graag heen gaat.’ Antwoordde ik dan toch maar. ‘Ah, dan valt het nog mee.’ zei ze droog. Ik lachte.

Cailey.
Ik schoof voorzichtig nog wat dichter naar het vuur toe terwijl mijn tanden klapperde. Met mijn dunne jurkje had ik het nogal koud. Mijn hele lichaam deed pijn en als ik het niet snel wat warmer zou krijgen dan zweer ik je dat al mijn tenen eraf vriezen. Plots voelde ik iets over mijn schouder vallen. Ik keek op en zag Malfidus die zijn trui over mijn schouder legde. Hij was aangenaam warm en ik trok hem snel een beetje beter. Ik keek op en zag hem in zijn dunne shirt staan. ‘Krijg jij zo geen kou?’ vroeg ik. ‘Nee hoor, ik kan best tegen de kou.’ Zei hij en ging naast haar zitten. Zijn blik viel op mijn handen die langzaam blauw geworden waren, hij nam ze voorzichtig beet en trok ze onder zijn shirt. Wat doet hij nu? Ik wilde geschrokken mijn handen weg trekken en hem alle lelijke verwensingen die ik kende naar zijn hoofd gooien, maar toen drong de warmte van zijn zachte, gespierde borst op mijn huid door. Ik drukte ze voorzichtig een beetje dichter tegen ze aan en genoot van de warmte. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. ‘Straks bevriezen ze nog’ grijnsde hij. ‘Nou, denk maar niet dat je zo je handen onder mijn jurkje mag steken’ grapte ik uitdagend. hij schoot in de lach. Niet een van zijn gemene grijnzen, deze lach was anders. Warm, teder, vriendelijk en open. Mijn adem stokte even toen ik de kuiltjes in zijn wangen die daardoor verschenen in me op nam. ‘Tuurlijk niet.’ grijnsde hij. Zo bleven we een tijdje zitten. ‘Wat voor beesten zitten in dit bos?’ vroeg ik toen maar. ‘Dat wil je volgens mij niet weten’ zuchtte hij. ‘Vertel gewoon.’ Drong ik aan. ‘Nou, er zijn terzielers, centauren, Acromantula's- dat zijn die reuze spinnen, eenhoorns, hippogriefen, en de normale andere beesten zoals delstoffers enzo. Maar ik hoorde vorige maand dat er ook enkele schroeistaarte skreeften en een sfinx in het bos zouden zitten. In ieder geval is het niet de plek waar je ’s nachts zo graag heen gaat.’ Antwoordde hij met tegenzin. ‘Ah, dan valt het nog mee.’ zei ik droog. Hij grinnikte zacht. Ik leunde tegen zijn schouder en hij sloeg snel zijn armen om me heen. Niet dat we nu plots vrienden ofso waren, niet dat ik hem plots minder verafschuwde, niet dat ik hem nu plots vertrouwde. Hij was gewoon verschrikkelijk warm en ik had geen zin om dood te vriezen.