Vampire Venom ~ Twilight Story ~ 13 ~

Memory loss.
Alice [POV]

Langzaam voel ik me weer richting bewustzijn drijven. De warmte, het gevoel van slaap.. Het gaat allemaal weg, maar ik wil het niet. Ik wil terug in de tijd.. Een mens zijn. Weten wie Mary is. Wie Brandon is.. Waar die visioenen ineens vandaan komen.. Waarom ik zo moe ben.. Mijn bewustzijn drijft weer weg, en ik voel de slaap weer terug komen. De stemmen die tegen mij praatten verdwijnen in een echo.
De enige die nu nog aanwezig is, is mijn monsterlijke zelf. De vampier.
Haar rode ogen.. Nee wacht, mijn rode ogen. Kijken naar mij. Moordlustig.
Een grijns verspreid zich.. Nee.. Ik wil niet.. Verdwijn.. Weg..
Ze .. Nee wacht. Ik kijk nog steeds als staal. De grijns verdwijnt, en een grom komt uit mijn keel..
Ik hoor stemmen, dichterbij.
‘Alice. Verlies je zelf niet. Alice, je zult niemand pijn doen.’
Oh. En nu zijn zij ineens psychisch begaafd, en ik niet?
Haha, ik ben gek. Haha.
Ik ben gestoord.
Die zelfde ogen kijken mij nog steeds aan, ik voel iets, binnen in me.
Branden, oh het brand. Ineens voel ik het. Het bloed, stroomt. Ik voel.. Bloed stromen..
Oh.. Al dat heerlijke bloed.
Ik grom weer, en die zelfde engel praat weer tegen me.
‘Alice, alsjeblieft.’
Mijn hart klopt, even.
Ik schrik, dat hoort toch niet?
Ik hoor verschillende geschrokken geluiden.
Ik hoor het echt! Mijn hart.. ba-thumb Ja.. Het is mijn hart, het klopt.. Oh het brandende gevoel.
Ik lach, ik word echt gek. Ik ben dood, mijn hart is dood.
De rode ogen van mijzelf verliezen zijn glans. En ineens zijn ze weer goudbruin.
Mijn hand gaat richting haar wang.
De goudbruine ogen veranderen in mooi blauw.
Ben ik dat? Ik.. Het mens? Niet de vampier?
Oh alsjeblieft. Ik ben gek, zoals ik al zei.

Getikt..

Gestoord...

Niet goed in mijn hoofd..

‘Alice.. Je bent niet gek.’

Jawel. Jawel ik ben zo gek. Ooh. Koek koek. Gekheid op een stokje.

‘Alice hou op, je weet zelf dat je niet gek bent.’

Nerveus ratel ik door: Gek, gek gek gek. Ik ben Gek. Lalalalala.

‘Alice!’ De stem word kwaad, en ik word stil.

Mijn zelfbeeld verdwijnt langzaam en neemt mijn herinneringen mee, ik zie figuren boven mij zweven. Ik probeer de herinneringen terug te pakken, maar een voor een verlaten ze mijn hoofd, totdat ik alleen mijn naam nog weet.
Mary Alice Brandon..

‘Alice?’ Wie is Alice?
Ik kreun, en probeer alles te herinneren.
‘Oh Alice..’ Wie. Is. Alice?
‘Wat is er met haar aan de hand?’
Oh.. Oh.. OH!
‘Ik weet zeker dat het niets ernstigs is.’ Zeg ik vrolijk, terwijl ik overeind kom.
‘Hoe bedoel je?’ Een blonde man, met witte kleding kijkt me verward aan.
‘Die Alice, waar jullie het over hebben. ’t Zal niets ernstigs zijn.’
Verwarde blikken, en moeilijk gefluister.
‘Alice, weet je wie ik ben?’
‘Who the fuck is Alice.’ Fluister ik onder mijn adem.
‘Jij.’ Antwoord een andere blonde, hij pakt mijn hand, en strijkt er over.
‘Ik? Nee hoor. Ik heet Mary.’ Vertel ik ze verbaast.
‘Mary?’ Klinkt iedereen.
‘Ja Mary. Maar, mijn middelste naam is Alice.’ Zeg ik voorzichtig.
De andere blonde, schud teleurgesteld zijn hoofd.
‘Ze is haar geheugen kwijt.’
‘Echt niet!’ Zeg ik geschrokken, en kijk naar ieders gezicht.
‘Goed dan. Mary weet je hoe je hier terecht bent gekomen?’
Ik denk even na. Maar zonder succes.
‘Blanko.’
Alweer geschrokken gefluister.
Dan valt me iets binnen. Cynthia! Moeder? Ben ik in het gekkenhuis?
‘Jullie komen mij weer een spuit geven hé!’ Sis ik geschrokken, en spring van het bed.
Ik duw een blonde vrouw weg, tot mijn verbazing vliegt ze tegen de muur, en ze kreunt in pijn.
‘Rosalie!’ Roept een man, en rent naar haar toe.
‘H- Hoe..’ Mompel ik, en kijk naar mijn hand.
‘Mary. Al kun je mij niet herinneren, ik ben Carlisle. Je pleegvader.’
‘Pleegvader?’ Ik kijk van mijn hand naar hem.
‘Kan niet, ik heb een vader. Ik heb een moeder. Een zusje. Ik heb een familie!’ Zeg ik geschrokken, hoe kunnen ze dat nou zeggen? Een pleegvader. Ha ha.
‘Mary’ Hij kijkt moeilijk bij de naam. ‘Je familie is al een eeuw dood.’
Een schok, een eeuw?
‘Ben.. Ben ik een geest?’ Vraag ik angstig, dat verklaart mijn kracht tegen over.. Die Rosalie.
‘Nee,’ de jongen die mijn hand vast hield, pakt mijn schouders beet. ‘Je bent een vampier. Een vampier genaamd Alice, en niet Mary.’ Hij klinkt overstuur.
‘Je doet me pijn.’ Fluister ik angstig, en ik zie een hand verschijnen op de arm van de jongen.
‘Jasper, je maakt het alleen maar moeilijker voor haar.’ Haar stem verzacht mijn angst, en ik kijk naar het publiek dat ik heb.
Een donkerharige jongen, kijkt diep in mijn ogen. En ik word er bang van.
‘Waarom.. Kijkt hij zo..’ Zeg ik zacht, de jongen stopt.
‘Het is waar.’ Ik kijk niet begrijpend. ‘Je bent echt je geheugen kwijt.’
Zijn hoofd zakt naar beneden.
Het meisje, Rosalie, kijkt me verdrietig aan.
‘Alice.. Hoe kon dit gebeuren.’
Ik zucht, ik heb er geen problemen mee, dat ze mij Alice noemen, maar zij kennen mij, en ik ken hun niet. Dat is het probleem..
Ik hoor een maag, en kijk rond.
Een meisje duikt een beetje weg, blozend.
‘Het lijkt me dat Bella even moet eten.’
Een tinteling kriebelt.
Ik pak me aan iets vast, en neem een teug lucht.

Een meisje, lacht, danst rond, met een jongen.
‘Oh Alice, ik hou van je.’
Alice..?
‘Ik ook van jou.. Jasper.’
Jasper..? Wacht, het is die jongen van eerder.
Wat is .. Oh ja. Ik ben gek.
Gestoord. Ha ha.

Ik schrik op, en lig op een bank. De jongen van mijn droom kijkt op, zijn ogen verlichten.
‘Jasper..’ Mompel ik, en sluit mijn ogen weer.
‘Alice? Alice heb je je geheugen weer terug?’
Ik kreun, en trek de deken van mij af. Zo warm..
‘Nee Alice, je moet blijven liggen.’
Een kreun verlaat weer mijn mond.
‘Zo warm.’
De jongen legt zijn hand op mijn voorhoofd, van schrik trekt hij hem terug.
‘Carlisle, ze heeft koorts!’ Meteen komen er allerlei mensen om me heen. Die van eerder.
Mijn adem versnelt. Warm.. Te warm..
Ineens drukt de jongen zich tegen mij aan. Ik koel af, zijn huid is zo koud.. Dat het goed voelt. De kou laat mij rillen, en ik voel iets naar boven komen. Vanuit mijn maag.
Ik laat een boer, en ga overeind zitten. Ik boer nogmaals.
Vlug krijg ik een emmer voor mijn neus, en er komt een hele lading rood, warm, oh.. Zoet.. water substantie uit.
Ik verstijf.
‘Ik ga dood.’ Fluister ik, mijn ogen worden nog groter. ‘Ik ga dood.’ Fluister ik weer, maar dan pik ik een geur op. Zo zoet, ik voel mijn keel zeer doen.
Ik kreun.
Een stem vult mijn oren.
‘Ze heeft dorst. Haal Bella hier weg.’
Te laat, ik vlieg overeind, en volg die heerlijke geur.
‘Haal Bella weg!’
De naam spookt door mijn gedachte. Bella, Bella. Bella..
Ik word tegen gehouden.
‘Ngg.. Laat me los!’ Sis ik, ik probeer naar die.. Bella toe te gaan.
‘Rustig Mary, rustig. Ga zitten.’
De geur verdwijnt, maar de pijnlijke keel niet.
Ik ril weer. Zo koud..
Een deken word om me heen geslagen, en ik word rustig.
Ineens krijg ik een beker voor me neer gezet.
Rode substantie, bijna het zelfde wat ik net heb uitgekotst.
De duivel in mij bedelt ervoor, en ik grijp het hongerig vast. En drink eruit.
Mijn keel word verzacht, niet zo veel als het zou moeten doen, maar het verzacht.
‘Oh.’ Eindig ik het.
Ik kijk op, bedelend voor meer. De man, wat mijn pleegvader zou zijn, knikt en loopt de keuken in.
Een gevoel van moeheid komt in mijn systeem, en ik voel mezelf tegen de blonde jongen aanvallen. Ik neem de slaap hartelijk in ontvangst.