Vampire Venom ~ Twilight Story ~ 5 ~

When death watched me, I felt safe.
Was het maar zo, in een schok kom ik bij. Schoenen staan voor mijn neus, hakken. ‘Ben je klaar, voor je einde?’ De koude stem, stuurt een ijskoude, en verlammende rilling door mijn rug. Ik ruik mijn bloed, en kijk met mijn ogen gespleten naar haar.
Victoria pakt mij bij mijn keel omhoog. Ik slik met moeite. Haar nagel strijkt over mijn wang, ik voel hoe ze een kras achterlaat.
‘Je ruikt zo heerlijk.’ Sist ze, terwijl ze me hoger tilt.
De lucht word ijler, en ik slik nogmaals.
‘Nee!’ Alice schreeuwt, en duwt met een smak Victoria naar de grond, en ik neem een diepe teug lucht naar binnen.
Ik blijf stil liggen, horend hoe Alice het tegen Victoria opneemt.
Edward.. alsjeblieft. Help..

Alsof hij mijn gedachte had kunnen lezen, staat er ineens een hele cirkel om Victoria heen.
Ze grijnst schaapachtig. ‘Ik kom terug. Wacht maar.’ En ze verdwijnt.
Meteen verschijnt Edward aan mijn zijde. Zijn lippen op de mijne gedrukt, terwijl hij mij omhoog tilt.
Ik kijk verzwakt naar Alice, die Jasper stevig vasthoud.
Mijn ogen zien elke beweging, al voel ik niets meer.
Mijn lippen bewegen, met als mening. ‘Bijt me nu.’
Edward fronst, en schud koppig nee. Hij drukt zijn wang tegen de mijne.
Uitgeput, door de pijn, en door de gebeurtenissen. Val ik in slaap in Edward’s armen. Mijn veilige haven.

Ik voel mezelf drijven, samen met Alice.
Allebei, zonder problemen.
Het water zwiert langs ons, en Alice pakt mijn hand vast.
‘Bella, niet schrikken.’ Zegt ze glimlachend.
‘Schrikken waarvoor?’ Zeg ik niet begrijpend.
Alice verdwijnt langzaam, onder water. Ik probeer haar vast te grijpen, maar beland zelf ook onder water.
Het lucht word uit mijn longen geperst, totdat ik een krachtige stem hoor.

‘Bella.. Bella..’
Ik voel mezelf naar boven drijven, is het misschien te laat?
Ik voel een lichte duw, en open mijn ogen. Edward kijkt mij doordringend aan.
‘Ook, als ik er niet ben. Gebeurt je iets.’
‘Sorry.’ Zeg ik zacht, en wil overeind zitten.
‘Nee, blijf liggen. Je hebt flinke wonden. Victoria is niet niets. We dachten dat we haar hadden. Maar ze ontsnapte.’
Ik knik, teleurgesteld. Ik ben nog niet veilig.
‘Ik had niet zo dom moeten zijn om te komen kijken, dan had Victoria mij niet gevonden.’
Edward schud zijn hoofd, en glimlacht zwakjes, maar zijn ogen lachen niet mee. ‘Het is niet jouw schuld, lieve Bella.’ Ik smelt half, en wil zijn lichaam naast het mijne.
Hij glimlacht, dit keer echt. En neemt mij in een omhelzing.
‘Het spijt me dat ik niet achter je aan kwam.’ Ik zucht, en hou hem stevig vast, zodat hij niet weg kan gaan.
Hij drukt een zoen op mijn haar.
‘Hoe is het met Alice?’ Vraag ik op een neutrale toon.
‘Een paar schrammen, Carlisle is haar aan het verzorgen. Jij was er erger aan toe.’
Ik zucht nogmaals, als hij mij nou gebeten had, was alles zo anders geweest.

Edward klimt uit mijn greep, en kijkt naar de klok.
‘Het lijkt me, dat je naar huis moet.’
‘Nee..’ Zeg ik bang, als zij mij vind..
‘Bella..’ Zucht Edward, hij strijkt een plakkerig stuk haar uit mijn gezicht.
‘Nee Edward, ik wil het niet weten. Als ik terug ga, komt ze misschien voor Charlie, zoals James mij er in geluisd had.’
Edward schud zijn hoofd.
‘Ik blijf bij je. Zolang je wil.’ Sust hij, zijn armen wikkelen weer om mijn middel, en hij tilt me voorzichtig mee naar buiten.
Nadat hij mij in zijn auto had gezet, was ik al meteen weg gedommeld..

Als ik wakker word, lig ik in mijn eigen bed. Met Edward naast mij, ik druk me nog wat dichter tegen hem aan, en voel dat hij schrikt.
‘Je bent wakker.’ Zegt hij zacht, en strijkt over mijn wang.
Ik sla een arm om hem heen.
‘Ik droomde over jou.’ Zeg ik zacht, ik weet dat ik slecht ben in liegen.
Edward grijnst, en drukt een zoen op mijn voorhoofd.
‘Het klonk meer als een nachtmerrie.’ Fluistert hij achteraf.
‘Nee.’ Zeg ik verontwaardigt. Edward sust mijn lippen dicht.
‘Je maakt Charlie nog wakker.’
Ik kon hem niet vertellen dat ik zo bezorgt was om Alice, omdat ik, mijn zielige zelf. Niet zo’n kracht had als haar.
Mijn kleine ik, kan niet eens een deuk in een pak boter slaan.
‘Ik snap dat je je schuldig voelt.’ Zegt hij ineens.
‘Hoezo, dat is niet zo.’ Lieg ik.
In mijn gedachte, zie ik Alice nog wegrollen. Ik zie die blik in Victoria’s ogen weer. Die angst, het komt me allemaal weer te boven.
Edward merkt het, en drukt een zachte kus op mijn lippen.
‘We sluipen er tussen uit. Ik leg wel een briefje uit dat je .. Naar die hond bent.’ Dat laatste siste hij, het klonk spottelijk.
‘Het is geen hond!’ Ik tuit mijn lippen.
‘Oké ik hou me wel in. Voor jou.’ Zegt hij lief, ik glimlach, en sta op. Ik voel de pijn van gisteren nog door me heen vloeien.
‘Gaat het wel? Moet ik je helpen?’ Edward schiet als een speer naast mijn zijde.
‘Nee, het is goed. Mijn hoofd doet alleen een beetje zeer.’
Ik zie Edward kantelen, en mijn beeld word wazig.
Voorzichtig fluister ik: ‘Edward..’
Voordat mijn zicht verdwijnt in de duistere stilte.