You Belong With Me: Part 12

Cailey.
De volgende ochtend was alles wat ik had verwacht. Al vanaf ik de leerlingenkamer verliet werd ik overdonderd door nieuwsgierige vragen van medeleerlingen, complimentjes over de grap en ik zag iedereen lachen om de foto.
De hele ochtend was de foto hét gespreksonderwerp en ik zag zelfs enkele zwadderaars stiekem lachen, maar in het openbaar keken ze me alleen maar vuil aan, hun vriend verdedigend.
Zabini knipoogde op de gang stiekem naar me terwijl hij luid praatte over hoe erg het wel was dat ik dat gedaan had, en dat Malfidus nog steeds op zijn kamer zat.
Toch had ik het gevoel dat hij daar niet lang zou blijven, hij zou zich niet verschuilen en zwak tonen. Hij zou naar buiten komen en zijn status verdedigen.
Ergens in mijn achterhoofd was ik bang voor zijn reactie, bang voor zijn wraak. Maar dat was ik al snel vergeten, wat zou hij in hemelsnaam kunnen doen?

De dag vloog voorbij, maar toen ik die avond naar de grote zaal liep voor het eten had Malfidus zijn gezicht nog nergens laten zien. Aan de ene kant was ik blij, blij dat mijn toch wel gemene streek hem had afgeschrikt en hij zich blijkbaar schaamt. Maar ik wist ook dat de confrontatie even erg zou worden. Toen ik de grote zaal binnenliep was het doodstil, iedereen was er al en Anderling was net opgestaan. Ik liep snel naar mijn plek naast Melody. ‘Wat is er?’ vroeg ik fluisterend. ‘Dat wilde ze net gaan zeggen’ antwoordde ze en wende zich terug naar Anderling. ‘Goed, zoals ik al zei wil ik graag even jullie aandacht. Dit jaar bestaat zweinstijn exact zesduizend jaar. Daarom zullen we ter gelegenheid een groot feest houden hier in de grote zaal. En niet zomaar een feest, een dreuzelfeest. Onze eindejaarsstudenten hebben zich verdiept in de gewoontes van dreuzels. Zo zijn ze op het idee gekomen om een gemaskerd bal te geven. Een band zal spelen en rond tien uur zullen we een karaoke houden, dat betekend dat iedereen op het podium kan komen om te zingen. Maar specialer is dat om twaalf uur de koning en koningin van het feest gekozen word, zoals die dreuzels dat doen op hun eindejaarsfeest. De leerkrachten zullen de hele avond rondkijken naar de dansende koppels. Ze kijken hoe goed jullie samen passen, naar de kleding en hoe ze dansen. Daarna zal iedereen hun maskers afzetten en onthullen wie ze zijn. Het feest zal doorgaan met kerst over twee weken en zal doorgaan tot drie uur. Maar goed, ik ga jullie niet langer van jullie eten afhalen. Smakelijk!’ Anderling ging weer terug zitten en meteen steeg het geroezelmoes op. Malfidus was volledig vergeten en de sfeer was opgewonden. Ik glimlachte, ik hield wel van feestjes. De lange jurken, de jongens die al hun moed bijeen raapte om een meisje mee uit te vragen, de muziek en het gedans. Heerlijk. ‘Heb je al opgemerkt wie er zijn kamer is uitgekomen?’ vroeg Harmony plots terwijl ze naar de zwadderichtafel staarde. Ik volgde haar blik en zag toen Malfidus zitten, tussen een groepje zwadderaars die opgewonden lachte, op de een of andere manier dacht ik niet dat het over het feest ging.
Opeens keek hij op en ving mijn blik. Zijn ogen stonden niet vol haat zoals ik verwacht had, eerder vol afgrijzen. Toch zag ik in zij ogen iets wat hij probeerde verbergen, alsof hij opgewonden was, zenuwachtig en zelfvoldaan.
Ik keek uitdagend terug en wende toen mijn blik af. ‘Hij is iets van plan, dat zie ik gewoon’ mompelde ik terwijl ik begon te eten.
Toen ik opstond om terug te gaan naar de leerlingenkamer zag ik Malfidus en zijn vriendjes ook op staan. Ergens had ik de drang om terug te gaan zitten en te wachten tot ze weg waren, maar ik negeerde dat gevoel en liep samen met Melody en Harmony de grote zaal uit. Ik was de zaal amper uit of een luide, zelfverzekerde stem weerklonk al door de ruimte. ‘Hé Cailey. Waar ga je heen?’. Ik keek om en keek recht in het spottende gezicht van Malfidus. ‘Hé Malfidus, lekker geslapen vannacht?’ vroeg ik droog. ‘Heerlijk’ lachte hij. ‘Ik vond het zo lief dat je me die jurk cadeau gaf, dat ik je iets terug wil geven’ voegde hij er droog aan toe. Hij en zijn vrienden grepen in een flits naar hun toverstok en richtte ze op mij. Ik grijnsde spottend. ‘Wat wilde je doen Malfidus? Me verlammen?’ lachte ik. Enkele leerlingen die de grote zaal uitkwamen hielden halt om het spektakel te bekijken en er vormde zich een kring rond ons met Malfidus en zijn vrienden, ik, Melody en Harmony in het midden. ‘Niet echt’ bekende Malfidus. ‘Ik had eerder gedacht aan iets leuks wat je altijd zal bijblijven. Een geschenkje. Misschien een permanente gezichtsbehandeling?Of wat dacht je van iets moois op je buik? Nee, ik denk toch maar op je gezicht. Dan kan iedereen zien wat voor moois je van mij gekregen heb. Mijn mooie jurk heeft ook iedereen mogen zien, ik vind het dan toch eerlijk als dat bij jou ook zo is.’ grijnsde hij. Mijn lach galmde over de hele ruimte. ‘Ik ben niet bang voor je Malfidus, en al die andere kinderen die je ooit afsnauwde en bang maakte ook niet meer. Het prinsesje met de mooie jurk, dat is toch mega schattig? Wie is daar nou bang voor?’. Malfidus keek me woedend aan. ‘Je hebt wel een grote mond hé voor iemand die op het punt staat vervloekt te worden.’ vroeg hij. ‘Wie zegt dat dat gebeurt?’ grijnsde ik. ‘Wij zijn in de meerderheid, zeven tegen drie.’ Lachte hij. ‘En wie zegt dat dat genoeg is om mij te verslaan?’ spotte ik, meende hij dit nu? Had hij nu nog niet door dat er niet met mij te sollen viel? Bijna een halve school drong zich nu rond ons, duwend om op de eerste rij te staan.
‘Dat denk ik inderdaad’ antwoordde hij droog. ‘Maar goed, laten we beginnen.’ Grijnsde hij.
Mijn haren kleurden zwart toen ik mijn toverstok boven haalde. ‘Ben je echt zo laf Malfidus? Altijd met je vriendjes op stap, maar in je eentje ben je net zo zielig als een oude huiself die niet gewaardeerd word.’ Zei je kattig. ‘Ga niet te ver, meisje. Misschien ga ik anders nog wel wat verder dan die gezichtsbehandeling’ snauwde hij. ‘Alsof ik bang ben van jou! Als je écht zo goed bent, waarom neem je het dan niet in je eentje tegen me op? Nu meteen. Een duel, alleen jij en ik.’ grijnsde ik. Zijn blik bleef hetzelfde, maar zijn ogen verraadde wat hij echt voelde. Angst. Hij wist maar al te goed dat ik te sterk was voor hem, maar hier, met al die mensen om zich heen, zou hij niet weigeren.