~Rose~ O7

Ik liep, te laat, het klaslokaal binnen en nam plaats op mijn stoel naast Amber. Ik kan me niet meer herinneren hoe lang het geleden is dat ik een keer met iets anders bezig ben dan met snijden. De blauwe ogen blijven in mijn gedachten hangen. Amber kijkt me met fonkelende ogen aan. 'Heb je hem gezien?!' Kirt ze vrolijk uit. Ik zie meteen een aantal meiden uit de klas nieuwschierig naar ins kijken. Ik knik als antwoord op de vraag van Amber. Ze accepteerd de simpele knik en rateld vrolijk verder. 'En?! En?!' 'Knap.' Is het simpele woord dat mijn lippen verlaat. Weer reageert Amber er enthousiast op alsof ik hem net te prachtig om waarheid te zijn heb genoemd. Even is het stil, dan kijkt Amber me achterdochtig aan. 'je vind hem toch niet leuk leuk he?' Ik zet mijn bekende glimlach op en schud mijn hoofd. Ik lieg niet, ik ben niet verliefd op hem ofzoiets. Maar hij mag er absoluut wezen, ook al weet ik zijn karakter nog niet. 'Jenna en Amber! Kunnen jullie ook even bij de les blijven?' Vraagt de leraar. Ik geef een kort knikje en de leraar gaat weer verder. De rest van de les kijk ik 'aandachtig' naar het bord met aantekeningen. Zonder ze op te.schrijven.. Ik zal het toch nooit nodig hebben.. De bel gaat en meteen sta ik op. Ik loop recht naar de andere les en ondertussen denk ik, zoals altijd, diep na. Ik ben nou eenmaal een denker. Maar het verbaasd me dat het nog nooit iemand is opgevallen dat ik mijzelf pijn doe. Dat ik een groot depressief geval ben. Niemand die het ziet. Alsof ik schreeuw, maar niemand kan me horen. Can you hear me?! Maar de mensen schijnen het niet te zien. De mensen zijn blind. En misschien zijn er mensen die het wel zien, heel misschien. Maar dat zijn de mensen die kunnen zien maar doen alsof ze nlind zijn. Ze lopen de rest maar achterna en proberen te vergeten wat ze hebben gezien. Aan de ene kant ben ik daar heel blij mee. Ik kan mijn eigen gang blijven gaan. Als iemand dat verbied ga ik zeker dood van ellende. Ook al ga ik dat nu ook al. Aan de andere kant vind ik het pijnlijk. Er is echt niemand die om me geeft.. Niemand die een leven zou willen redden. Ik zeg niet dat als iemand mij nu zou helpen ze mijn leven zouden redden. Maar wie weet? Misschien dat ik ooit weer echt vrolijk kan zijn? Ik grinnik en stop de gedachte weg. Never gonna happen. Ik zou het ook niet eens willen. Ik ben verslaafd aan het donkere gevoel van binnen. Het is veilig.. Vermoeid van het denken loop ik het klaslokaal binnen. Ik plof neer op mijn stoel en voel een enorme hoofdpijn opkomen. Waarom denk ik dan ook zo veel?!