14.

Draco.
De volgende ochtend zat iedereen er als een zombie bij, inclusief ikzelf. Niemand had lang geslapen, en ik al helemaal niet. Ik had de hele nacht gepiekerd over June. Over die kinderen, over dat lied, waarom ze zou gehuild hebben, hoe kwaad ze was geweest…
Toen ik de grote zaal binnen liep voor het ontbijt merkte ik meteen dat ze nog steeds kwaad was. Op de plek naast de mijne zat namelijk niet June, maar Lucas. Hij was druk in gesprek met Potter en leek me amper op te merken toen ik naast hem neer plofte. ‘Waar is June?’ onderbrak ik hem. ‘Op mijn plek.’ Antwoordde hij enkel waarna hij weer verder praatte met potter, blijkbaar over welke zwerkbalploeg nu de beste was. Ik zakte nors onderuit en mijn honger was meteen over. Verdomme, verdomme, verdomme. Waarom moest Lucas nu net komen? Hij was echt een verschrikkelijke klootzak en hij had June helemaal ingepakt. Maar ik zou het hier niet bij laten, June zou de mijne worden.

De rest van de dag probeerde ik met June te praten, maar ze was telkens omringt door een hele groep andere meisjes en jongens. En tegen dat de avond aanbrak, had ik nog steeds geen kans gehad om met haar te praten. Blaise zeurde de hele dag aan mijn kop en wilde weten wat er aan de hand was, maar nadat ik hem een bemoeizuchtige sukkel genoemd had was hij beledigd weggelopen, waardoor ik me nu ook schuldig voelde tegenover hem. Er zat me echt niets mee vandaag. Net toen ik dat bedacht had lachte het geluk me toch toe. June stond op en kondigde aan dat ze ging slapen, terwijl Lucas nog steeds bij de haard zat. Ik liep snel achter haar aan en klopte nerveus op de deur. Maar toen ik aangeklopt had, besefte ik dat ik eigenlijk niet wist wat ik moest zeggen. ‘Ja?’ hoorde ik June roepen. Ik opende de deur en liep binnen, ik zou wel gaan improviseren. June zat met haar hoofd in haar kleerkast, vast opzoek naar haar pyjama.
‘June, kunnen we misschien even praten?’ vroeg ik. Ik vervloekte mezelf omdat mijn stem smekend klonk.
June keek op en leek niet blij. ‘Ik dacht dat ik duidelijk was geweest. Nee, Draco. Ik wil niet met je praten.’ Antwoordde ze droog.
‘Kom op, June. Dit is hartstikke kinderachtig. Het spijt me, oké? Maar ik heb je echt niet expres bespied. Ik hoorde je gewoon en ik werd nieuwsgierig. Het spijt me echt, het was niet mijn bedoeling en ik wil niet dat je kwaad op me bent.’ God, ik was echt wanhopig.
June leek dit ook te beseffen. ‘Draco toch, is dit de eerste keer in je leven dat je je excuses aan iemand aanbied? Want je bakt er echt niets van.’
Het was even stil en ik wist echt niet wat ik nog moest zeggen.
‘Maar goed, excuses aanvaard dan maar.’ Ik keek verast op, maar kon een glimlach toch niet verbergen.
‘Maar ik zou nu graag willen slapen, dus ik zie je morgen wel. Goed?’
Ik knikte en liep naar de deur toen ik me bedacht.
‘June?’
Ze keek op. ‘Mag ik je iets vragen?’
Ze knikte terwijl ze een rood slaapkleed uit haar kast nam.
‘Wil je me vertellen…waarom die kinderen hier zijn?’ vroeg ik. ‘Je moet niet als je niet wilt, natuurlijk.’ Zei ik er snel achteraan.
Ze keek me even bedenkelijk aan. ‘Die kinderen zijn mijn broers en zussen. Mijn ouders zijn enkele maanden geleden overleden doordat een spreuk verkeerd uitpakte.’ Antwoorde ze uiteindelijk toch.
Ik voelde me plots echt ellendig. Ik probeerde er alles aan te doen om haar in bed te krijgen, terwijl ze zoveel had moeten doorstaan.
‘We hebben voor de rest geen familie, waardoor ik nu voor hen moet zorgen. Mijn ouders hadden een grote academie waar jong en oud muziek, zang en dansles kon volgen. Mijn vader werkte als kunstenaar om geld te verdienen, want de academie is gratis. Toen ze overleden kregen we daardoor financiële problemen. Ik wilde er alles aan doen om de academie toch te redden en daarom gingen ik en Lucas werken terwijl mijn zus Jane de school uitbaatte. Maar achter onze rug heeft Jane de academie toch verkocht. We zien elkaar nu niet meer, maar ik probeer er alles aan te doen om genoeg geld bijeen te schrapen om de academie terug te kopen. Over drie maanden is er een zangwedstrijd hier in de buurt en de winnaar krijgt heel veel geld. Genoeg om de academie terug te kopen en nog steeds gratis lessen te geven. We zochten een plek om te slapen hier in de buurt en Perkamentus bood ons aan om hier te logeren, op voorwaarde dat ik hem ook zou helpen.’ Vertelde ze.
Ik had aandachtig geluisterd en voelde me nu alleen nog maar schuldiger.
‘Het spijt me, dat is echt heel erg voor je.’ Zei ik.
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen tijd voor spijt. Met zes kinderen waar je voor moet zorgen, Perkamentus helpen en ondertussen nog oefenen voor de wedstrijd heb ik geen tijd om erover na te denken.’ Antwoordde ze, alsof het niets was. Maar ik wist dat ze het moeilijk had, hiervoor had ze gisteren vast gehuild.
‘En dat lied dat je gisteren zong?’ vroeg ik. Ze sloeg haar ogen neer en zuchtte. ‘Toen ik dertien was dumpte mijn eerste vriendje me en daarna zat ik helemaal in de put. En toen schreef ze dat lied voor me. Sindsdien zong ze het altijd als we het moeilijk hadden met onszelf, ook voor mijn zusjes en broertjes later. Mijn moeder was echt een fantastische zangeres. Terwijl pap werkte om de academie te onderhouden, schreef zij liedjes en verkocht ze daarna door aan dreuzels. Die geven daar blijkbaar best wat geld voor.’ Legde ze uit. Ik knikte. ‘Als er iets is waar ik mee kan helpen, of als je wilt praten…nouja.’ Mompelde ik. Ze glimlachte. ‘Dat is heel lief van je, maar ik heb al verschrikkelijk veel steun en hulp van Lucas. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten.’
Auwtch, dat deed pijn. Altijd Lucas. Lucas hier, Lucas daar…
‘Nou, daar ben ik blij om. Hij boft maar met jou…’ mompelde ik.
‘Ja, ik zou echt niet weten wat ik zonder mijn fantastische, homoseksuele vriend zou moeten.’ Grinnikte ze.
Met een ruk keek ik op. ‘Homoseksuele?’ vroeg ik verbaasd.
Ze grijnsde. ‘Ja, homoseksuele.’
‘Maar ik heb jullie zien zoenen!’ riep ik verbaasd.
‘Nou en? Hij is homo, dus veel maakt het niet uit, toch?’ grinnikte ze. ‘We zijn gewoon heel close, we kennen elkaar al van de peuterschool en hij had niet echt ideale ouders, waardoor mijn ouders hem zowat adopteerde. Hij was in ieder geval bijna elke dag bij ons. En ik moet toegeven dat ik altijd veel bekijks heb van jongens en ze de hele tijd lopen te flirten, wat me ontzettend de keel uit komt. Meestal stoppen ze ermee als ze denken dat Lucas mijn vriend is, maar op deze school lijkt dat niet het geval.’
Ik voelde me meteen een heel stuk beter. God, wat had ik met als een sukkel gedragen.
‘Maar je hebt dan geen vriend?’ polste ik.
Ze glimlachte en schudde haar hoofd. ‘Maar ik ga echt slapen nu, het was een korte nacht gisteren.’ Ik knikte en ging op weg naar mijn eigen kamer. Ik voelde me meteen een heel stuk beter.