11.

June.
Ongeduldig trippelde ik van mijn ene been op het andere. Vlak voor ik op het podium moest, was ik altijd doodzenuwachtig.
‘Wat ben je toch een kleine angsthaas, kittycat.’ Lachte Lucas, die ontspannen onderuitgezakt op een stoel lag. ‘Waarom kom je niet bij me zitten?’
Ik zuchtte en liet me op zijn schoot zakken.
‘Je weet toch dat je zo meteen iedereen van zijn sokken gaat blazen, hé?’
Ik knikte.
‘Waarom ben je dan in hemelsnaam elke keer zo zenuwachtig? Dit is ons, wat…twaalfde optreden? Ik begrijp jou soms echt niet hoor. Meisjes zijn vreemde wezens.’
Ik lachte. ‘Ik weet het niet, ik begrijp het ook niet.’
Geroezemoes steeg op uit de grote zaal, die langzaam vol stroomde met leerlingen.
Lucas en ik hadden onze intrek genomen in “de backstage”, met andere woorden, de kleine kamer vlak achter de grote zaal. Ik had daarstraks al even een kijkje genomen in de grote zaal, en was onder de indruk van de verandering die hij ondergaan had. Alle tafels en stoelen waren verdwenen op enkele hapjestafels na, die aan de zijkant geschoven waren. De kamer was verlicht met een schemerig, sfeervol licht en een groot podium was op de plaats waar normaal de oppertafel stond geïnstalleerd. Echt alles was geregeld. Het succes van deze avond zou alleen van ons afhangen. Wat als ik faalde? Wat als ik een uithaal miste, of die ene hoge noot? Wat als ik zou struikelen met die torenhoge stiletto’s die ik aan had? Er kon echt zo veel mis gaan.
Ik was zo verdiept in mijn gepieker dat ik niet eens had gemerkt dat het geluid in de grote zaal verstomde, wat alleen maar kon betekenen dat Perkamentus het podium opgeklommen was. Toch schrok ik pas op uit mijn gepieker toen hij begon te spreken.
‘Goedenavond, jongens en meisjes. Als eerste wil ik jullie zeggen dat jullie er allemaal goed uitzien, al vind ik toch dat enkele meisjes iets te gewaagd gekleed zijn, ik noem natuurlijk geen namen. Maar juffrouw Park, zou u alsjeblieft u jurkje zo naar beneden kunnen trekken dat ik uw onderbroek niet meer moet zien?’ Meteen weergalmde het gelach door de ruime en een grinnik kon ook ik niet onderdrukken, ik kon me haar gezicht al helemaal voorstellen nu.
‘Goed, goed. Nu dat gezegd is, wil ik jullie hartelijk welkom heten op ons openingsbal. Deze avond zal volledig in het teken staan van de muziek en ik hoop dat jullie naarmate deze avond vordert elkaar beter leren kennen. Maar nu ga ik jullie niet langer in spanning houden, laat de muziek beginnen.’
Normaal zou ik gelachen hebben door deze hopeloze poging om een hippe toespraak te geven, maar de zenuwen die door mijn lijf branden lieten al het andere verdwijnen.
Lucas kneep bemoedigend in mijn hand en trok me omhoog. Oké, dit was het moment.
Ik haalde diep adem en wierp nog een laatste blik in de spiegel die aan de muur hing, en liep toen achter Lucas aan.
Toen we samen het podium opliepen staarde iedereen ons aan alsof we apen in een kooi waren. Ze volgden nauw elke beweging en vroegen zich vast en zeker af of het wel verstandig was om ons voor de muziek te laten zorgen vanavond.
Met een zwiep van Lucas’ toverstok begon de muziek te spelen en ik ademde diep in terwijl ik de microfoon van de houder haalde.
De muziek begon zacht en langzaam, maar al snel kwam er een ritmische beat opzetten waardoor enkele leerlingen een beetje ter plaatse heen en weer begonnen wiegen.
En toen was het moment daar dat we begonnen.
Vanaf het moment dat ik mijn mond opende en begon te zingen vielen alle zorgen van me af.
Dit was ik, en ik deed iets waar ik goed in was, dit zou lukken.
Mijn hele leven al maakte ik me druk over van alles en nog wat. Over anderen, over mezelf, over wat ik moest doen.
Ik moest altijd dingen doen voor anderen, moest mezelf opofferen voor anderen.
Maar als ik op het podium stond, kon ik volledig mezelf zijn, dan voelde ik me gelukkig.
Ik liep en danste over het podium terwijl de hele zaal begon te dansen en duidelijk dol enthousiast waren. Ik wou dat ik dit elk moment van de dag kon doen, dit was waar ik voor leefde.
Mijn hart bonkte in mijn keel, de adrenaline gierde door mijn lijf. Iedereen genoot ervan om mij te horen en ik kon al mijn zorgen weg zingen.