4.

Draco.
Na het eten stond professor Sneep op en kwam ons tegemoet. Uiteindelijk bleef hij bij June en Lucas staan, en ik zweer dat hij een glimlach op zijn gezicht had. En dat was héél erg uitzonderlijk. ‘Mag ik mij even voorstellen. Ik ben professor Severus Sneep, jullie afdelingshoofd en leraar toverdranken. Ik ben blij dat we zulk talent in onze afdeling mogen verwelkomen. Ik had natuurlijk niet anders verwacht. Ik heb uiteraard al veel van jullie twee gehoord. Ik wilde alleen even laten weten dat professor Perkamentus op jullie verzoek voor een eigen, grotere kamer heeft goedgekeurd. Als jullie de leerlingenkamer binnen komen zou hij er ergens moeten zijn, maar de locatie is mij helaas nog onbekend omdat we nog niet wisten in welke leerlingenkamer we hem moesten bouwen. Maar ik weet zeker dat jullie hem zelf wel zullen vinden.’ Mijn mond zakte open. Eigen, grotere kamer? Niemand kreeg dat, onder geen enkele omstandigheden. Zelfs nadat mijn vader een nieuwe vleugel in de bibliotheek had laten bouwen kreeg ik nog geen grotere kamer. ‘Bedankt, professor. Ik verheug me al op de eerste lessen op deze school.’ Antwoordde Lucas slijmerig. ‘Ik verwacht veel van jullie, ik hoop dat jullie me niet teleur stellen. O, en professor Perkamentus vraagt of jullie morgen na de lessen naar hem toe willen komen. Hij wilt graag de plannen een beetje doornemen zodat jullie alle tijd hebben voor de voorbereidingen.’ June knikte en Sneep liep weer weg. ‘Waar ging dat over?’ vroeg Blaise meteen nieuwsgierig. ‘En hoezo krijgen jullie een eigen, grotere kamer?’ vroeg ik, eigenlijk best jaloers. ‘O, professor Perkamentus wilt dit jaar graag met een nieuw project starten, en toen hij hoorde dat wij hierheen kwamen vroeg hij meteen of wij hem wilde helpen. Hij wilt de verschillende afdelingen dichter bij elkaar brengen, en ook de scheiding tussen jongens en meisjes kleiner maken. En daar gaan wij voor zorgen. Er word een muziek club opgericht onder onze leiding, en iedereen kan zich er voor inschrijven. We gaan ook schoolfeesten organiseren. En die grotere kamer hebben we gekregen omdat het nu eenmaal noodzakelijk is.’ Legde June uit. ‘Hoezo, noodzakelijk?’ vroeg ik. ‘Dat merk je nog wel’ knipoogde ze.

June’s kamer was echt gigantisch, maar ik begreep ook meteen waarom het noodzakelijk was. Er stonden twee bedden, twee kasten en twee bureaus. Maar dat nam slechts een klein deel van de kamer in beslag. De halve kamer was bezet met verschillende instrumenten, boeken en dozen waarvan het me een raadsel was wat er in zat. ‘Hier kunnen we wel iets van maken.’ Zei Lucas. ‘Tuurlijk, en het is mijn beurt om de kamer in te richten!’ antwoordde June hyper. Ik trok mijn wenkbrauw op. ‘Slapen jullie hier samen?’ vroeg ik. Ik kon niet geloven dat Perkamentus dat zou toe laten. ‘Tuurlijk, met wie anders?’ lachte June terwijl ze haar toverstok boven haalde. ‘Goed, wat dacht je van roze? En een paar aanpassingen aan de bedden…’ June begon spreuken te mompelen en meteen stond de hele kamer op zen kop. Spullen vlogen van de ene naar de andere kant, de muren verfde zichzelf en de bedden begonnen te vervormen. Foto’s hingen zichzelf op, instrumenten verplaatsten zich, kleren schikten zich proper in de kasten en zodra een doos leeg was verdwenen ze ook. Slechts twee minuten later was ze helemaal klaar. De muren zagen pink roze en waren versierd met grote, zwarte muzieknoten, de tweepersoonsbedden waren bedekt met een roze dons en aan de muren hingen her en der foto’s van June en Lucas samen. Een grote piano en harp stonden op een klein verhoogje mooi uitgestald, aan de muren hingen verschillende snaarinstrumenten en in een glazen vitrine ontdekte ik nog enkele kleinere instrumenten en tenslotte stonden er nog enkele grotere blaasinstrumenten in de hoek van de kamer. Een zwarte mat bedekte de vloer en op het bureau stonden enkele foto’s van andere, onbekende mensen, waarschijnlijk familieleden. De kamer was echt fantastisch, hoewel de kleuren nogal meisjesachtig waren. ‘Waarom moet je lievelingskleur net roze zijn?’ kreunde Lucas. ‘Hé, niet zeuren. Ik heb ook niet gezeurd toen je de hele kamer groen had gemaakt.’ Grijnsde June terwijl ze neerplofte op het bed. ‘Zo, dit is echt wel een…nou ja, roze kamer?’ Blaise kwam de kamer binnen en was duidelijk onder de indruk. ‘Vanavond is er een feestje in de leerlingenkamer, jullie komen toch ook?’ vroeg Blaise.
‘Tuurlijk, waarom ook niet?’ mompelde June.
‘Cool.’