3.

Draco
We waren alweer halverwege zweinstijn toen ik en Naomi samen terug keerden.
‘Sorry, we waren de tijd helemaal uit het oog verloren. We kwamen een paar bekenden tegen en we zijn aan de praat geraakt.’ Verzon ik snel. June knikte begrijpend. ‘Tuurlijk, dat begrijpen we. O ja, Naomi. Je hebt je topje omgekeerd aan. En je bh komt erboven.’ Glimlachte ze. Naomi haalde haar schouders op alsof het haar niet kon schelen, maar ik voelde de warmte naar mijn hoofd stijgen. God, niet rood worden!
‘Ik was net over zweinstijn aan het vertellen.’ Zei Blaise om van onderwerp te veranderen. Opgelucht haalde ik adem en ik keek Blaise even dankbaar aan.
Blaise was echt al mijn hele leven mijn beste vriend. En om eerlijk te zijn: hij ruimde al jaren mijn rotzooi op. Hij was de verstandige van ons tweeën, ik was de losbol. Hij zorgde er altijd voor dat ik niet in de problemen raakte en hij vermeed gênante situaties als die van net. Hij was dan ook na mij de populairste en meest gewilde jongen van heel zwadderich.
‘Dus, hoelang nog voordat we er zijn? Ik heb honger.’

June.
Ongeduldig pulkte ik enkele stofjes van Lucas’ gewaad. We stonden in het gangpad te wachten tot we ingedeeld werden. ‘Zou het nog lang duren? Ik heb echt mega honger.’ Klaagde ik. Lucas lachte. ‘Typisch mijn KittyCat, altijd ongeduldig.’ Ik schudde mijn hoofd.
‘Alleen maar als ik honger heb.’ Grijnsde ik.
‘Michelet June.’ Riep de vrouw die zich daarstraks had voorgesteld als professor Anderling.
‘Nou, succes zo.’ Lachte ik naar Lucas en liep daarna naar voren om plaats te nemen op het krukje dat echt veel te klein voor me was. De sorteerhoed werd op mijn hoofd geplaats en zakte een stukje over mijn ogen. Geïrriteerd duwde ik hem een beetje naar achteren zodat ik nog kon zien. ‘Aha, prachtige persoonlijkheid. Je bent een oprechte en krachtige heks.’ De stem van de hoed galmde door de hele zaal. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Draco. Hij sloeg zijn ogen neer en leek teleurgesteld. Natuurlijk, oprechtheid was niet echt een eigenschap uit zwadderich, Blaise had me in de trein alles verteld over de afdelingen. Ik had niet bepaald een voorkeur, het kon me ook niet echt schelen. Zolang ik maar bij Lucas kwam. ‘Goed stel hersens, betrouwbaar, oprecht, maar je hebt ook een hele krachtige persoonlijkheid. Je komt op voor je mening, houd voor niemand je mond en je zorgt ervoor dat je altijd je zin krijgt…Ik weet al waar ik jou indeel. Zwadderich!’ Draco keek meteen op met een grote, opgeluchte grijns op zijn gezicht. De hoed werd van mijn hoofd verwijderd en ik liep naar die ene, lege plek naast die van Draco. Duidelijk vrijgehouden voor maar één persoon: mij. God, hoe voorspelbaar. Mijn hele leven was ik gewend aan al die aandacht van jongens. Op weg naar mijn plek zweer ik je dat alle jongens uit de zaal me aanstaarde, inclusief de leraren. Ik plofte neer op mijn plek naast Draco en keek naar Korzel die naast me zat. ‘Zou je een stukje willen opschuiven zodat Lucas hier zo ook bij kan zitten?’ vroeg ik vriendelijk. Hij staarde me even achterlijk aan en knikte dan, met zijn mond wagen wijd open. Ik draaide met mijn ogen en keek naar Draco en Blaise, die beiden dolgelukkig leken dat ik bij hun was ingedeeld. ‘Ik wist wel dat je goed terecht zou komen.’ Grijnsde Blaise. ‘Tuurlijk.’ Mompelde ik terwijl mijn ogen Lucas zochten. Hij grijnsde naar me en stak zijn duim op. Ik zwaaide even kort terug en keek dan toe hoe het volgende meisje bij huffelpuf werd ingedeeld. ‘Page Lucas’. Lucas knipoogde nog een laatste keer naar me en liep dan naar voren. De zenuwen gierden door mijn lichaam toen de hoed op zijn hoofd werd gezet. Wat als hij nu niet bij zwadderich werd ingedeeld? Ik knabbelde nerveus op mijn lip, wat een slechte gewoonte van me was. Het duurde even, maar uiteindelijk begon de hoed te praten. ‘Omdat je het zelf zo graag wilt, zwadderich!’ Ik zakte opgelucht onderuit terwijl Lucas opstond en mijn richting uit liep. ‘Ah, fijn. Hij weer.’ Hoorde ik Draco mompelen. Ik grijnsde, typisch. Lucas plofte naast me neer en ik sloeg meteen mijn armen om hem heen. ‘Ik ben blij dat we samen zitten!’ glimlachte ik. ‘Natuurlijk, altijd.’ Antwoordde hij en drukte even vluchtig zijn lippen op de mijne. Meteen keken verschillende jongens hem jaloers aan. Maar wij wisten wel beter. Want hoewel iedereen altijd dacht dat we een koppel waren, wisten wij wel beter. Lucas was namelijk mijn allerbeste vriend op deze hele wereld en mijn zielsverwant, maar ook ontzettend homo…