The Story of Moon deel 25

Moon deel 25.

Arons POV.

Ik liep naar het raam en gluurde door het grodijnkiertje naar buiten. Het was het wolfenmeisje en de andere twee jongens. Waarom waren ze hier? Vroeg ik me af. Ik liep naar de deur en deed open. "Hij is opgeruimd, ik hoop niet dat hij heel dierbaar was." zei het meisje. "Het was mijn vader." mompelde ik. Haar ogen werden groot. "We dachten dat hij jullie aanvalden en ik zou vandaag naar Moon komen,en toen hoorde ik gehuil in het bos en.." ze bleef maar doorpraten. "Nee, nee het is goed. En ja hij wilde Moon vermoorden. Jullie waren net optijd." fluisterde ik terug. "Zouden wij mischien even bij Moon mogen kijken?" ik knikte levenloos. Ik kon niet beseffen dat mijn vader was gestorven, ookal haatte ik hem, het meeste deel van mijn leven. Toch het besef, dat ik geen andere soortgenoot meer had. Maar wat ik wel had, was Moon. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet doorhad dat de drie mensen me langs waren gelopen, ik slootte de deur.

Moons POV.

Ik werd wakker door een hand op mijn voorhoofd. "Moon!" stootte Sky uit. Ik zag een traan uit haar ooghoek glijden. "Ik, ik dacht dat je nooit meer wakker zou worden, en je lag daar maar bloedend en.." voordat ze was uitgepraat, trok ik haar op de bank en knuffelde haar. We moesten allebei huilen. " Wat ga je nu doen Moon? Ik bedoel, met je leven. Blijf je hier, ga je verhuizen? Of ga je gewoon door met je leven. " "Ik weet niet" piepte ik. "Moon, ik kom morgen wel terug, en dan praten we wel bij." zei ze. Ik keek naar de twee ongelofelijk knappe jongens die achter haar stonden. Ze hadden een mooi gespierd lichaam, en een mooi roodgekleurde huid, waaronder hun spieren er goed in uit kwamen. Sky zag me kijken. "Oh, ik ben ze vergeten voor te stellen. Dit zijn Genero en Duncan. Ze wonen bij mij in het dorp. Ik denk dat jij ook wel weet wat ze zijn." zei ze en knipoogde. "Waar is Aron?" fluisterde ik. Ik had nog steeds erge last van mijn keel. "Ik weet het niet, maar lieverd, we gaan. Het stinkt hier nog al. " zei ze en glimlachte. "Ja ik snap het. " zei ik. Ze gaf me een knuffel. Ze gaf de jongens een arm, en al gauw waren ze uit het zicht. Ik deed mijn ogen dicht, en doezelde alweer bijna weg. Plotseling voelde ik een koude hand op mijn wang. Ik wist niet hoelang ik weg was geweest. " Hallo schoonheid " zei hij, en gaf me een kus op mijn voorhoofd. " Is alles goed met je? " "Het gaat al beter, en gaat het ook goed met jou? " ik wreef over de rode lijn opgedroogde bloed lijn van Aron, die zijn hele wang rood/bruin maakte. " Het gaat goed met me. Ik heb last van mijn borst en rug. Maar dat gaat wel weer over. " "Waarom ben je niet in de verleiding gekomen om me te bijten Aron? Ik zat helemaal onder het bloed." "Ik weet het ook niet, het maakte me niet dorstig of hongerig. Ik bedoel, ik houd zowiezo niet zo van weerwolfenbloed - hij gaf me een knipoog - maar ik weet wel zeker dat ik je nooit zou doden, als ik je zou bijten." "Kan ik veranderen in een vampier?" "Ik weet het niet. Je bent een weerwolf. En ik weet niet of er half weerwolf half vampieren bestaan." prevelde hij. "Zou je me ooit bijten om eeuwig bij me te blijven?" vroeg ik, ik hoorde zelf de trilling in mijn stem. "Maar je leven gaat kapot, je zou je moeder, je vriendin niet meer kunnen zien, en je oude leven achter je moeten laten. " " Waarom?" "Anders vermoord je ze, en dat is volgens mij veel erger dan ze nooit meer zien. " er ontsnapte een snik uit mijn keel. Aron wreef kalmerend over mijn schouder. "Ik breng je naar huis, je moet rusten, je moet morgen naar school en dat meisje komt langs." "Sky." zei ik. Hij tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn armen. Ik deed mijn ogen dicht om mijn misselijkheid niet nog erger te maken. Toen ik mijn ogen opendeed, lag ik in mijn bed. Aron stopte me in. "Blijf bij me" smeekte ik. "Wacht" zei hij, en ging achter de deur staan. Meteen ging de deur open. "Moon hoe kom jij nou binnen? Wat is er met je? Je bloed! Moon praat!" de ongeruste stem van mijn moeder vulde de kamer. "Ik ben gevallen." "Ach schat toch." zei ze. "Maar hoe kom je binnen? Ik had een halfuur geleden gekeken, en toen was je hier niet." "Uhm, via de achterdeur. Je was aan het koken, en ik wilde je niet storen." ik hoopte dat ze aan het koken was, en mijn smoes zou geloven. "Achja, ik hoor ook helemaal niks als ik aan het koken ben. Ik haal wat icethea voor je met een broodje goed?" zonder op antwoord te wachten stormde ze mijn kamer uit. Ik moest grinniken, waarschijnlijk stond Aron nog steeds fijngedrukt tegen de muur aan. Hij kwam naast me zitten, en speelde met een plukje van mijn haar. Zo zaten we een paar minuten, terwijl ik vocht, om mijn ogen open te houden. Weer sprintte Aron naar de plek achter de deur. Opnieuw stormde mijn moeder met een broodje kaas en de beloofde icethea binnen. "Hier schat, drink en eet maar lekker op." Ik hoorde de deurbel gaan. "Ik zal even opendoen." mompelde ze. Toen mijn moeder de deur dicht deed, kwam Aron er achter vandaan. "Zou Dana het erg vinden als ik hier was?" "Ik zou voor de zekerheid maar in de kast gaan zitten." hij was zo snel weg, dat ik niet eens had geknipperd. Dana kwam binnen, en ging op mijn bed zitten. "Ik moet je wat vertellen, er is in het bos zoveel bloed gevonden, dat ze denken dat er de ergste moord in Vancouver is gepleegd in 40 jaar !" schreeuwde ze uit. Ik kreeg een steek. Toen pas, keek ze naar mijn bebloede gezicht. " Verdomme Moon, wat is er met jou gebeurd?" krijste ze."Gevallen" grijnste ik. "Helemaal niet. Ik zie dat je liegt Moon." ik kon niet liegen tegen haar. " Ik, ik kan het echt niet vertellen, dan wil je nooit meer met me omgaan." "Oké goed dan. Ga dan maar in je eentje verder met je leven. De groeten!" riep ze , en stormde de deur uit. Ik hoorde haar nog net roep. "Dag mevrouw Jones!" riep ze. En ik hoorde de deur dicht slaan. Ik wist hoe erg Dana het vond als ik tegen haar loog. Maar dit was mijn grootste geheim ooit! Ik voelde tranen opwellen in mijn ogen. Aron kwam uit de eikenhouten kast en omhelsde me. "Sorry" fluisterde hij tegen mijn haar. "Ga maar slapen, je hebt je rust nodig" ik leunde tegen hem aan en viel als een blok in slaap..