My Love-Hate Relationships [40]

Er spookten zoveel dingen door mijn hoofd dat ik het niet eens merkte toen mijn twee zusjes de kamer binnen kwamen. Pas bij de woorden ‘He zussie. Alles goed?’ besefte ik goed en wel dat er naast Madame Plijster zich nog meer mensen in de ziekenzaal bevonden. Ik knikte zachtjes en gaf hen allebei een knuffel. ‘Gaat wel. Ik ben hier gewoon zo eenzaam’, er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht. ‘Zal ik Carlo vragen om iemand naar de ziekenzaal te slaan?’ grinnikte Nastasha. ‘Nee, doe maar niet. Maar zeg eens. Hoe is het daar in Grifoendor? Lig je op de kamer met leuke meisjes?’ Nastasha schudde hevig van nee. ‘Nee? wat is er mis dan?’ ik merkte dat Nastasha slikte voor ze haar mond weer opendeed. ‘Ik heb gewoon het gevoel dat ze me niet zo aardig vinden’, ‘Ach, dat is vast gewoon een beetje overdreven, ik...’ ik schrok toen ze haar mouw omhoog deed. Een hele blauwe plek prijkte op haar bovenarm en daaronder was het al een beetje paars geworden. ‘Wat hebben ze gedaan? Je hebt je toch niet zomaar laten doen? Ik heb je wel beter geleerd dan dat!’ ‘Ik wou wel. Maar op dat moment kwam de klassenoudste binnen. Percy Wemel ofzoiets. Hij zag me met een vuist in de aanslag en sindsdien houdt hij steeds een oogje in het zeil. Echt een irritante kerel. Ken je hem?’ vroeg ze toen ik ongelovig keek. ‘Ja, Percy ken ik wel. In het eerste jaar heeft hij me gered van een trol. Ik was verloren gelopen, snap je’, ik grinnikte. Het was leuk om aan het eerste jaar op Zweinstein te denken. We waren gewoon nog zo klein toen.