3.2

Justin kijkt van mijn vader naar mij.
'Scarlett?' Herhaalt hij. Zijn gezichtsuitdrukking gaat van verward naar verbaasd, van verbaasd naar onbegrijpelijk. Ik doe een aantal stappen achteruit en zie mijn vader raar naar ons kijken.
'Waarom heb je mijn vest aan?' Vraagt hij dan. Justin kijkt naar mijn vader en trekt het vest snel uit. Hij gooit het op de grond waardoor mijn vader hem een boze blik toewerpt. Pap pakt het vest op en beent dan bij ons vandaan. Justin kijkt weer naar mij, met zijn bruine ogen die nu gekwetst, verdrietig en boos tegelijk staan.
'Het is niet wat je denkt Justin..' probeer ik het op te lossen. Aan zijn gezicht kan ik zien dat hij nu wel weet wie ik echt ben.
'Nee, natuurlijk is dat het niet.' Sist hij boos. Ik slik en kijk naar zijn gezicht, dat nu alleen nog maar boos staat. 'Weet je Scarlett, ik dacht dat Sky echt was, dat ze aardig was en dat ze om me gaf. Maar eigenlijk ben jij gewoon een ziek persoon. Toen je vroeger zei dat je mijn leven zou verwoesten, is dat je niet gelukt. Ik verlaag me niet tot jou niveau, integendeel tot jou heb ik mensen om me heen die van me houden.' Hij balt zijn handen tot vuisten. Ik knipper een paar keer met mijn ogen om mijn tranen tegen te houden. Justin draait zich om.
'Wacht, Justin, niet..' - 'Doei Scarlett.' onderbreekt hij me. Zijn stem klinkt koud, heel anders dan aan het begin van deze avond. Hij opent de voordeur en stapt naar buiten, waarna hij de deur met een klap dichtslaat.
Ik doe geen moeite meer om mijn tranen tegen te houden. Ik pak de vaas met de bos rozen van het aanrecht en loop dan de trap op, naar mijn kamer toe. Ik zet de rozen op mijn nachtkastje en laat me op het bed vallen. Geluidloos huil ik mezelf in slaap.

De volgende ochtend word ik wakker door de zon die naar binnen schijnt. Ik rek me uit en luister naar het gefluit van de vogels. Dan herinner ik me weer wat er gisteravond allemaal is gebeurd. Een pijnlijke kreun verlaat mijn mond en ik open mijn ogen langzaam. Ik kijk op het digitale klokje naast mijn bed en zie tot mijn verbazing dat het al 10 uur is. Gestrest schiet ik overeind. Het kan geen 10 uur zijn! Dan ben ik te laat op school. Ik laat me weer terug op het bed vallen, nu ben ik toch al te laat.. Ik pak mijn mobiel van m'n nachtkastje en ik kijk even naar de bos met rode rozen. Dan ontgrendel ik mijn scherm en zie dat ik wat ongelezen whatsappje's heb.

Ik slik en gooi mijn mobiel met een boogje het bed op. Verdrietig staar ik voor me uit.

hee hallo luitjes. hahah oké ik vind het zelf altijd heel dom als schrijvers onder hun stukkie zetten van ''sorry dat het zo slecht geschreven is'' maar oké IM SORRY ik ben slecht in ruzies schrijven denk ik. En ja eigenlijk vind ik Justin en Scarlett niet echt types om te schreeuwen en zo, maar meer types die in stilte boos worden en ja snap je. Ik bedoel zie je Justin Scarlett al slaan of tegen d'r schreeuwen? haha ik dus ook niet. In ieder geval, ik hoop niet dat jullie teleurgesteld zijn EN IK HEB EEN 7.2 VOOR AK o my god normaal haal ik een 5je of 6je hahaha maar ik had ook wel heel goed geleerd wiep. xo