~Chapter 4.1~

‘’Did you starve yourself again, just like last summer?’'

Draco beende met grote passen van Louise weg, maar ze zette meteen de achtervolging in.
‘Draco, loop niet weg!’ riep ze hem achterna, maar zijn benen waren een stuk langer dan de hare en ze moest rennen om hem bij te houden. ‘D-Draco…’ probeerde ze nog een keer, ook al had het geen zin. Hij negeerde haar volkomen.
Ze gaf het op. Louise voelde net een traan over haar wang rollen toen zich een koude, bleke hand op haar schouder plaatste. Toen ze zich omdraaide zag ze dat het haar moeder was, met tranen in haar ogen.
‘Laat hem maar even,’ zei ze zachtjes. ‘Hij draait wel weer bij, na een tijdje.’
Haar stem brak bij de laatste woorden en de vrouw die zich nu al de hele zomer sterk had gehouden voor haar kinderen, was nu compleet weg en maakte plaats voor een vrouw die ten einde raad was. Een gebroken vrouw, die niet langer de macht of kracht had om haar kinderen te beschermen tegen het kwade. En helaas was het kwade nu dichterbij dan ooit tevoren.
Louise sloeg haar arm om die vrouw heen, om haar moeder heen, en trok haar dicht tegen zich aan. Deze keer zou zij sterk zijn, in ieder geval totdat ze alleen op haar kamer was en ongestoord in elkaar kon zakken van ellende. Get gloednieuwe, pikzwarte teken brandde op haar linker onderarm.
Ze probeerde het gevoel te negeren en nam haar moeder aan de hand mee naar de inmiddels verlaten woonkamer. Minder dan vijf minuten geleden waren er nog mensen in deze woonkamer om het ritueel bij te wonen.
Tante Bellatrix, die een grotere waardering had gekregen voor haar nichtje toen zij niet huilend in elkaar was gezakt bij het horen van de opdracht die ze kregen, zoals haar moeder. Draco, die er meteen vandoor was gegaan zodra hij zijn Dark Mark en opdracht had ontvangen. En dan natuurlijk de Dark Lord zelf, die er duidelijk groot plezier in zag om Narcissa te straffen voor de fouten die haar man had gemaakt.
Want dat was wat er hier aan de hand was, Louise was heus niet onnozel. Draco vond het misschien een grote eer om Dumbledore te mogen vermoorden en tante Bella was het daar natuurlijk mee eens, maar Louise en haar moeder wisten wel beter.
Lucius had gefaald in het Ministry, hij was opgepakt en zat daardoor nu in Azkaban, en daar moest zijn familie voor boeten. De kans was groot dat Louise en Draco ook zouden falen en misschien wel vermoord zouden worden, maar dat was precies de straf die de Malfoy familie verdiende. Volgens de Lord dan.
Narcissa en haar dochter zaten op de bank voor het knetterende haardvuur. Haar moeder snikte zo nu en dan nog eens, maar ze was wel al wat gekalmeerd. Louise staarde het vuur heen en hield tegelijkertijd nog altijd een arm om de snikkende persoon naast haar heen.
‘Maakt u zich geen zorgen, moeder. Wij vermoorden Dumbledore-‘ haar moeder krimp even in elkaar. ‘-en dan komt vader weer vrij. Alles komt goed, dat beloof ik.’
Louise werd in haar moeders armen getrokken.
‘Oh, dochter van me… Je bent zo moedig, zo dapper… Je vader zou trots op je zijn.’

Louise werd midden in de nacht wakker gemaakt door twee vertrouwde handen. Ze deed haar ogen, die rood en branderig waren van het huilen, open, en zag Blaise’ gezicht boven het hare zweven.
‘Blaise?’ vroeg ze verbaasd. Zijn blik stond bezorgd en hij bestudeerde haar gezicht zorgvuldig.
‘Je hebt gehuild,’ constateerde hij na een minuut, en Louise’s hoofd werd rood, ook al was dat gelukkig niet te zien in deze duisternis. Niet wetend wat ze moest zeggen haalde ze haar schouders op. Ze ging een beetje overeind zitten en wilde haar armen om zijn nek slaan toen hij haar linker pols vastgreep. Hij staarde naar haar onderarm, zijn uitdrukking geschokt.
‘Je hebt het teken…’ zei hij vol afschuw, zijn grip om haar pols veel te strak door de woede die hij zo hopeloos probeerde in te houden. ‘Je bent één van hen.’
Hij liet haar pols abrupt los en stond op van haar grote tweepersoonsbed om vervolgens een paar stappen achteruit te doen. Opnieuw bestudeerde hij Louise van top tot teen, en heel even was ze bang dat hij zou gaan huilen, of schreeuwen, of misschien wel beide. Maar toen hij sprak was zijn stem rustig, kalm, ook al dacht Louise een lichte trilling in zijn stem te horen.
‘En je bent magerder. Heb je jezelf weer uitgehongerd, zoals vorige zomer?’
Dat kwam zo hard en gemeen aan dat ze haar eigen adem hoorde stokken en ze de tranen in haar ogen voelde prikken. Was dat wat hij dacht dat ze deed? Zichzelf uithongeren?
‘Het spijt me,’ zei Blaise gauw toen hij zag hoe die woorden haar geraakt hadden. ‘Zo bedoelde ik het niet.’
Hij kwam weer naast haar zitten en sloeg zijn armen strak maar liefdevol om haar heen.
‘Ik was gewoon even geschokt dat je er weer zo slecht uitziet. Ik heb me elke dag zorgen om je gemaakt. Het spijt me…’ herhaalde hij nog een laatste keer, maar ze schudde haar hoofd.
‘Is al goed.’
Ze zuchtte en sloot haar ogen. ‘Maar ik heb mezelf niet uitgehongerd. Ik krijg gewoon geen hap door mijn keel de laatste weken. De Lord was woedend toen hij ontdekte dat ik leefde, en er is nog steeds niemand die mij wilt vertellen waarom. Hij zei dat als ik ook maar één fout zou maken, ik eraan ging. En wat dat Dark Mark betreft – nou ja, je zou moeten weten dat ik absoluut geen keuze had.’
Uiteindelijk opende ze haar ogen en keek naar hem op.
‘Dat weet ik. Jij zou je nooit uit jezelf bij hen aansluiten.’ ‘Nooit,’ herhaalde ze.
Het bleef een tijdje stil en Louise was bijna in slaap gevallen toen Blaise weer begon te praten.
‘Hoe ging de hoorzitting van je vader?’ vroeg hij zachtjes, niet wetend hoe haar reactie op deze vraag zou zijn.
‘Oh.’
Beelden van de zwarte, grote zaal in het Ministry flitsten voorbij. Haar moeder, die Louise’s en Draco’s hand helemaal fijn geknepen had toen de rechter besloot dat Lucius levenslang zou krijgen. Haar vader zelf, die een nek kraag om had door de verwondingen die hij had opgelopen, en die nauwelijks fatsoenlijk overeind kon staan. Fotograven en journalisten die allemaal vragen op hen afvuurden die niet beantwoord werden, die foto’s maakten zonder toestemming en elkaar aan de kant duwden om maar een glimp op te vangen van de gebroken Malfoy familie.
Iedereen die de kranten las wist inmiddels dat Louise lid was van de Malfoys, maar ze kon zich er niet druk om maken, ze had immers toch niet veel vrienden meer over die haar hierover konden beoordelen.
‘Ik kan me er niet veel meer van herinneren, eigenlijk,’ zei ze, een beetje nerveus.
Blaise knikte begrijpend en streelde door haar blonde haren heen.
‘Al goed. Probeer wat te slapen, liefste. Je zult wel uitgeput zijn.’
Na een hoop tegenwerking – ‘Ik wil niet slapen, niet nu jij er net bent!’ – wist Blaise Louise plat in bed te krijgen, door half bovenop haar te gaan liggen.
‘Oké, best, ik ga slapen, maar alleen als jij ook hier komt slapen.’
Met die woorden sloeg ze hebberig haar armen om hem heen en hij lachte zachtjes, waarna hij plaats nam naast haar, in plaats van bovenop.
‘Beloofd. Slaap lekker, Louise.’
‘Slaap lekker, schat,’ antwoordde ze, en voor het eerst sinds weken viel ze met een goed en redelijk gelukkig gevoel in slaap.