[005] Niall James Horan

Opeens hoor ik de deur open gaan. Ik kijk op en zie Zayn's moeder binnen komen. Gelijk komt ze naar me toe. 'Gaat het wel?' Snikkend schud ik mijn hoofd. Ze komt naast me zitten en legt haar hand op mijn schouder. Zachtjes streelt ze er over heen. 'Zayn meent het niet.' Eventjes kijk ik op en bijt op mijn onderlip. 'Jawel..' Zijn ogen spraken boekdelen. Hij haat me, al weet ik niet waarom. Met trillende handen veeg ik mijn tranen weg. 'Het gaat wel weer.' Bevestig ik snel als ze haar mond weer open doet. Voorzichtig loop ik naar de wasbak. Ik gooi wat water in mijn gezicht en kijk in de spiegel. Mijn ogen zijn rood omrangt en ik zie nog steeds witjes. Ik bijt op mijn onderlip en draai me weer om. 'We gaan zo eten. Kom je naar beneden?' Ik knik eventjes. Ook al heb ik geen honger. Ik moet mezelf nu wel een beetje gaan dwingen. Ik ben echt te dun. 'Ik kom er aan.' Ze knikt en loopt mijn kamer weer uit. Eventjes kijk ik uit het raam. Het regent nog steeds. Ik slik eventjes, werp nog een laatste blik in de spiegel en loop de kamer uit. Snel loop ik de trap uit. Haast iedereen zit al aan tafel behalve Zayn. Ik word voorgesteld aan zijn zusjes en ga zitten aan tafel. Hard bijt ik op mijn lip en schep als laatste een klein beetje eten op. 'Eetsmakelijk,' mompel ik net als de rest. Ik pak mijn vork en prik een beetje in het eten. Ik neem een klein hapje. Ik moet toegeven.. Verkeerd smaakt het niet, maar ik heb gewoon echt geen honger. Mijn maag protesteert de laatste tijd vaak tegen het eten. Best vervelend. Zeker als je bedenkt dat ik vroeger een grote eter was.

Na een paar hapjes schuif ik mijn bord weg. Ik kan echt niet meer. 'Ben je misselijk?' vraagt Tricia aan me. Ik knik half. 'Ga maar lekker naar bed dan.' Ik knik, 'dankje.' Ik sta op en loop de keuken uit. Eventjes kijk ik naar buiten. De tuin was best groot.. Opeens zie ik Zayn op een bankje zitten. Hij is compleet doorweekt. Even haal ik diep adem. Straks word hij nog ziek. Ik loop voorzichtig naar de deur en schuif hem open. 'Zayn?' Onzeker kijk ik naar hem. Hij kijkt gelijk op. 'Wat?' vraagt hij bot. Zijn ogen staan verdrietig maar tegelijk ook boos. Ik loop voorzichtig naar hem toe. 'Is het niet beter als je naar binnen gaat?''Vraag ik zachtjes. Hij springt op. 'Laat me met rust. Moet je niet binnen gezellig doen met MIJN familie? Ga maar lekker mijn plek in nemen. Dat wil je toch? Ga dan.' Hard duwt hij me achteruit en ik val op de grond. Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Wat? Ik zou nooit je plek in willen nemen... Ik..''Hij schud zijn hoofd. 'Hou je mond, ik wil het niet horen.'