09

Ik loop achter mijn groepsgenoten het dramalokaal uit. Iedereen lijkt enthousiast over onze ideeën voor het toneelstuk. Sofia en Joyce zijn samen al druk in overleg over het script. Zo te zien hebben ze veel ideeën, want hun monden blijven maar bewegen en continu hoor ik vrolijk ‘ja’-geroep. Als we bij een splitsing komen, loopt iedereen rechtdoor naar de kantine. Alleen Luke slaat rechtsaf. Verbaasd staar ik de jongen na. Waar gaat hij heen? Dan bedenk ik me wat Troy tegen me gezegd heeft: de jongens zijn er vaak niet in de tweede pauze. Troy heeft me verteld dat hij niet weet waar de jongens zich bevinden in de tweede pauze, als ze niet in de kantine zijn. Ik zou Luke nu kunnen volgen. Misschien is het mijn enige kans om er ooit achter te komen wat hij en zijn vrienden doen. Aan de andere kant is het wel een enorme stalkeractie. Iemand volgen zonder dat degene het weet is ook wel erg zielig. Wat kan het mijn trouwens schelen waar en hoe Luke zijn pauzes besteedt? Dat moet hij toch zelf weten. Misschien heeft hij wel een vriendin en wil hij daar graag alleen mee zijn. Bij het woord ‘vriendin’ voel ik een lichte steek in mijn onderbuik. Ik leg mijn beide handen op de plek waar ik de pijn net voelde. Wat was dat nou? Ik hoef toch nog helemaal niet ongesteld te worden? Had het dan iets met het woord ‘vriendin’ te maken? Als de pijn helemaal weggetrokken is, kijk ik weer op en zie dat Luke uit het zicht verdwenen is. Hem volgen behoort dus niet meer tot de opties. Ik zie dat de rest van mijn groepje inmiddels al een stuk verderop loopt. Ik begin met lopen en probeer mijn groepje weer in te halen, wat lukt vlak voordat we de kantine in lopen. Joyce zegt de groepsleden enthousiast gedag. Waarna iedereen zijn eigen plekje in de kantine opzoekt. Ze kijkt me lachend aan. ‘Kom je bij ons aan de tafel zitten?’ Eerst wil in dolgraag instemmen met haar plan, maar dan zie ik dat haar ‘stamtafel’ aan de oostzijde van de kantine staat. Dan is het bij nader inzien misschien toch niet zo’n goed plan. Dan kan ik immers niet meer met Ashton, Calum, Michael en Luke omgaan. Ik zucht lichtjes. ‘Nee, sorry. Ik heb al met iemand afgesproken in de pauze.’ Joyce kijkt me wat verbaasd aan en trekt haar linker wenkbrauw lichtelijk omhoog. ‘O, oké.’, mompelt ze. ‘Dan zie ik je nog wel.’ Nadat ze die woorden uitgesproken heeft, draait ze zich om en loopt weg. Ik zie hoe ze vrolijk haar vriendinnen begroet. Alleen krijgen ze een kus op hun wang gedrukt. Even blijf ik zwijgend naar het tafereel staan kijken, maar dan besluit ik me om te draaien om vervolgens richting Troy te lopen. Ik moet toch iets. Als ik bij zijn bankje aankom, is die tot mijn verbazing verlaten. Ik twijfel even, maar ga uiteindelijk toch zitten. Hij komt er vast snel aan. En gelijk krijg ik. Na een paar minuten komt Troy nonchalant aangelopen. Hij zet zijn rugzak naast het bankje en komt naast me zitten. Hij grijnst. ‘Waren ze er weer niet?’ Blozend schud ik mijn hoofd. ‘Jammer.’, mompelt hij met een ironische ondertoon. Ik besluit er maar niet op in te gaan. ‘Leuke dag gehad?’, vraagt Troy dan. Nu klinkt hij wel geïnteresseerd. Ik haal mijn schouders op. ‘Drama was wel leuk.’ ‘Jullie moeten Shakespeare moderniseren voor de eindvoorstelling toch?’ Nee, zijn de korte toneelstukjes die we produceren voor de eindvoorstelling?! Dat ga je niet menen. Ik wil niet optreden voor de hele school. Ik heb meteen spijt dat ik ooit voor drama gekozen heb. ‘Welk stuk heb je en wie speel je?’ ‘Romeo en Julia.’, zeg ik zachtjes. ‘Ik speel Jules.’ ‘Jules?’ Troy lijkt verbaasd. ‘Ja, en Mary speelt Romy.’ Troy lacht hard. ‘Hebben jullie er serieus een lesbische versie van gemaakt?’ Ik bloos en knik. ‘Ge-ni-aal. Ik kom kijken. Wie heeft dat trouwens bedacht?’ ‘Luke.’ Ik zie hoe Troy’s gezicht betrekt. ‘Origineel.’ Ik knik lichtjes, maar ik ben er met mijn hoofd niet helemaal bij. Waarom vertrok het gezicht van Troy zo toen ik de naam Luke uitspraak en waarom maakte hij aan het begin zo’n spottende opmerking toen het over de jongens ging. ‘Hé.’ Ik schrik op uit mijn gedachten en richt mijn blik weer op Troy. Zijn ijsblauwe ogen kijken mij indringend aan. Ze zorgen voor een lichte kriebel in mijn onderbuik. ‘Je ziet er moe uit.’, mompelt Troy. Echt? Zie ik er zo slecht uit?’ ‘Vast door alle eerste indrukken.’ Ja, dat zou best kunnen ja. Ik heb de eerste dagen zoveel gezien, gehoord en geleerd. ‘Kom eens hier.’ Troy legt een arm om mijn schouder en trek me tegen zich aan. Mijn hoofd leg ik op mijn borstkas. Ik voel hoe zijn sterke gespierde lichaam mij beschermd. Mijn zijn vingertopjes streelt hij zachtjes over mijn bovenarm. Zijn ademhaling maakt mij rustig en zijn lichaamsgeur lijkt vertrouwd. Voor het eerst sinds jaren voel ik me even echt veilig.

#5SOSFact Luke’s favorite number is 7.

GESLAAGD! Nooooit meeeer schooool. Zo chill.
En ik ben ook nog naar Pinkpop geweest. het was zo leuk! Vooral Ben Howard en The Script waren leuk.
Ik heb bij zoveel artiesten vooraan gestaan. (:
Nu ben ik weer terug en heb ik zeeën van tijd. hmmm, wat zal ik eens met mijn leven gaan doen?!
Laten jullie even weten wat jullie van het stukje vonden?

Liefs,
Sas

Oja en ik heb het volgens mij nog helemaal niet gezegd, maar ik ben zo blij dat jullie allemaal abo zijn van dit verhaal.
Zonder jullie, geen verhaal. (: