Zwaardmeester - 8

“Ik moet en zal Boidin zijn verdiende loon geven”, protesteerde Henric.
“Henric, ik wil ook dat Boidin zijn straf niet ontloopt, maar Wilfried heeft gelijk. Dit gaat niet”, mengde Wout zich in het gesprek. Henric slaakte een zucht.
“Wilfried, kun jij hem dan voor mij tegen de grond meppen?” Wilfried schudde zijn hoofd.
“Ik wou dat ik je dat kon beloven, maar hij is te sterk voor mij. Dat weet ik.”
“Tja, wie is er beter dan jij die dat voor mij zou willen doen?” De twee ridders keken tegelijk naar Wout.
“Bedoelen jullie mij? Ik ben geen ridder.”
“Ja, ik bedoel jou, Wout. Je kunt niet ontkennen dat je goed bent en volgens mij heb je daarnet gezegd dat je hem graag op zijn donder zou geven.”
“Hoelang was je al van plan om mij mee te laten doen, Henric?” Ondanks alles moest Wout glimlachen. Hij had zich laten vangen.
“Sinds je mijn leven hebt gered en ik besefte dat ik het zelf niet zou kunnen.”
“Goed dan, Boidin zal er van lusten.” Henric lachte.
“Zo mag ik het horen.”

Een week later stond hij tegenover Boidin. Ondanks dat ze nog steeds geen verklaring hadden voor zijn bijzondere gave, had Wout vlot negen wedstrijden gewonnen. Ondertussen was hij waanzinnig populair geworden bij de toeschouwers. Iedereen had bewondering voor die jongeman die al zo goed zijn zwaard kon hanteren. Ze vonden het moeilijk te geloven dat hij slechts een schildknaap was, zelfs die van Henric. De enige die niet onder de indruk leek was Boidin.
“Je hebt geluk gehad tot hiertoe, maar nu ga je eraan. Je zult de dag nog vervloeken dat je mijn plannen probeerde te dwarsbomen door Henric te redden.”
“Dus jij zat er inderdaad achter”, siste Wout.
“Ja, maar denk niet dat je dat nog zal kunnen navertellen. Zelfs toernooizwaarden kunnen dodelijk zijn.”