Hoofdstuk 28

Methiel overdreef niet toen ze zei dat er elke avond zo'n feest was. Maar deze avond had ik geen zin in een feest, dus mijn halfzus bood een bed aan bij haar thuis. Elven hadden niet zo'n behoefte aan slaap en mijn reisgenoten waren te blij om niet weer te gaan feesten. Ik dacht te veel aan mijn moeder om het perfecte geluk nog eens mee te kunnen maken.
Ik dacht dat het moeilijk zou zijn te slapen met het feest zo dichtbij, maar ik hoorde alleen maar de nachtelijke geluiden van het bos. Dat was vreemd, want Methiel had een huis vlakbij de open plek.
Er was overigens een heel dorp gebouwd om deze plek en door het bos heen waren er nog meer. Dat had ik de vorige avond in het donker niet opgemerkt.
Vrij snel viel ik in slaap en ik herinnerde me geen dromen toen ik wakker werd . Nog steeds kon ik geen geluiden van het feest horen en ik vroeg me af of het al afgelopen was. Ik wilde met iemand praten, maar ik vermoedde dat iedereen nog tot het middaguur zou slapen. Daarom zwierf ik wat rond in haar huis, hopend dat ze het niet erg zou vinden. Mijn aandacht werd getrokken door een boekenkast. Mijn vader had me leren lezen en deze boeken zagen er erg interessant uit. Ik trok een willekeurig boek uit de kast en sloeg het open. Tot mijn vreugde hadden de elven hetzelfde schrift als wij.
Ik was erachter gekomen dat dit boek over de geschiedenis van het elvenras ging. Het was verbazingwekkend hoe ver het terugging. De elven schreven over een godin, maar zij kwam niet vaak voor. In ons rijk had ik nog nooit een geschiedenisboek gezien. Wij kregen geen onderwijs. Ik vroeg me af of het bij de elven anders was.
Ik was zo verdiept in het boek, dat ik niet door had dat Methiel binnen kwam tot ze naast me kwam zitten.
'Interessant boek, hè?'
Ik schrok me kapot. Ze moest niet zo stilletjes doen.
'Vind je het erg?'
Ze schudde haar hoofd en ik legde het boek weg. Het had me veel geleerd, maar het had nog meer vragen opgeleverd. Ik besloot voorzichtig een vraag te stellen en al snel zaten we een uur te praten.
'Zeg, er was nog één ding dat me niet heel duidelijk was. Ik snap niet dat sommige elven zo lang blijven leven. Soms zit er wel honderd jaar tussen.'
'Honderd jaar is niets. Ik was even vergeten dat je dat ook niet wist. Elven zijn onsterfelijk.'
Dat moest ik laten inzinken. 'Onsterfelijk?'
'Nou, niet helemaal. We kunnen wel doodgaan aan verwondingen en ziekten. En aan verdriet. Maar niet aan ouderdom.'
Dat moet vreemd zijn. Hoewel ik wist dat sommige mensen maar al te graag onsterfelijk zouden zijn, zoals onze koning. Hij was best een goede koning, maar hij was behoorlijk trots. Ik zou het alleen niet willen. En ik zou toch niet...
'En ik dan?,' vroeg ik zenuwachtig. 'Als halfelf..'
'Ik weet het niet,' zei Methiel. 'Er zijn nog nooit eerder kinderen als jij geboren.'
'Dus je weet het niet?'
'Geen idee.'
'Is er iemand die het wel zou weten?'
Ze zweeg even en dacht na. Na een paar seconden zei ze: 'nee.' Ze klonk behoorlijk zeker.
'Tijd zal het uitwijzen.'
Ik werd bang. Al mijn leven wist ik zeker dat ik dood zou gaan en nu was ik daar niet zeker meer van. Het was al raar genoeg om uit te vinden dat ik deels elf ben. Natuurlijk was ik niet veranderd, maar het was alsof een stukje van mijn identiteit niet meer klopte. En nu dit.
'Dus je zegt dat ik moet wachten en kijken óf ik doodga?'
Ze knikte en ik zuchtte. 'Dat meen je niet...'
Ik stelde me voor hoe het moest zijn om onsterfelijk te zijn. Wat moest ik doen? Aan de andere kant zou ik dan de hele wereld kunnen zien. Toch bleef het een beangstigend idee.

Ik heb goed nieuws: ik ben geslaagd! De komende tijd krijg ik het wel druk met veel examenfeestjes en een reisje van Athene (cadeautje van mijn ouders, zo lief!). Ik zal mijn best zoveel mogelijk te schrijven.