A ranger/traitor 125

Abelard had, zoals Halt al verwacht had, het minste moeite met de steile helling. Schopper en Seans paard, deden er iets langer over, maar in tegenstelling tot wat Halt gevreesd had, waren er geen echte problemen. Sean groette ter afscheid en ze vervolgden hun weg. Alleen nu wel naast de weg.
“Dat ging nog goed,” zei Sean. Halt knikte.
“Maar de volgende keer hebben we misschien minder geluk.” Daar had niemand nog iets op te zeggen en zwijgend reden ze verder. Ieders met hun eigen gedachten. Arnaut was de eerste die weer iets zei.
“Ik vraag me af hoe het in Araluen is.”
“Ik wou dat ik het wist”, antwoordde Halt, “En hoe het gaat met Will en Miko.”
“Ze redden zich wel. Er is niets dat Will niet aankan.”
“Ik kan wel een paar dingen bedenken. Een bende van honderd Skandiërs ofzo.” Arnaut trok een wenkbrauw op, zoals hij Halt zo vaak had zien doen.
“Is dat zo?” Halt zuchtte.
“Nee, waarschijnlijk zou hij daar ook iets op vinden.”
“Dat denk ik ook.” Er volgde een stilte, waarin ze dachten aan hun vriend die zich nu ergens ver weg bevond op weg naar het hol van de vijand. “Wie weet heeft hij het probleem al opgelost voor wij aankomen.”
“Ja, dat zou wel iets voor onze Will zijn.” Ze wisten allebei heel goed dat hun hoopvol gebabbel alleen diende om te verbergen hoe bezorgd ze waren.
“Hoe lang nog voor we komen bij de baai waar jij het over had, Sean?” De vraag was eerder bedoeld om van onderwerp te veranderen dan wat anders.
“Drie of vier dagen, denk ik.”