36. Spoiler Pt.2

[SPECIAL A: Audition pt.2]
Ik schudde mijn hoofd. Ik had er ergens wel voor gehoopt, maar het was nooit echt één van mijn intenties geweest. Ik wist dat mijn vader nu waarschijnlijk een gezin had met kinderen en dat ik meer dan een banale spelbreker zou zijn door plots te komen binnen vallen, zeggend: “Hé, ik ben je dochter. Weet je nog wel, die one-night-stand, met die hoer van in Amerika, van toen je waarschijnlijk al getrouwd was?”
“Nee,” antwoordde ik hem dan hoofdschuddend. “Mijn vader weet niet dat ik besta en de kans is er dat ik zo een heel gezin zou opschudden. Dat doe ik niet. Daarbij komt dat ik geen idee heb waar te beginnen met zoeken. De enige hint die ik heb, is dat hij Zuid-Koreaans is…”
Lee knikte instemmend. “Dat is waarschijnlijk het beste. Ook als ster wil je geen schandaal creëren voor die mensen. Dus we moeten dan alleen maar toestemming van je moeder vragen om je hier te laten onderwijzen?”
Ik knikte en beet dan op mijn lip. Onderwijzing kostte vermoedelijk geld – geld dat ik niet had en mijn moeder niet wilde betalen. “Mijn moeder stemt wel toe als je haar belooft een deel van mijn loon te geven,” wist ik dat als enige zeker. Mijn moeder was verzot op geld waar ze niets voor hoefde doen, dus ook hierop.
Director Lee trok een wenkbrauw op. “Je moet haar een deel van je loon geven om haar te overtuigen? Dat gaat wat lastig worden. Wilt ze niet dat je een idool wordt?”
Ik fronste kort. “Dat maakt haar niet zo veel uit, maar ik veronderstel dat idool worden eerst geld gaat vragen voor het opbrengt. Mijn moeder heeft het liefst dat ik meteen geld opbreng, anders zou ze zich misschien moeten moeien en geld geven.”
“En dat is ze niet van plan?” keek Lee me doorgrondelijk aan. “Ik kan bevestigen dat je eerst geld nodig hebt voor je opleiding. Heb jij dat?”
“Nee,” bekende ik met een blik op de grond.
Director Lee zuchtte diep en nam zijn papier weer vast. “Heb je interesse voor Koreaanse muziek? Ik veronderstel dat ik daar maar een schuine streep zal zetten?”
Ik lachte kort met zijn humorloze grapje. “Kort geleden heb ik een mp3 met Koreaanse muziek van iemand cadeau gekregen, dus kon ik naar niets anders luisteren.” Ik dacht even na. “Koreaanse liedjes hebben een sterker karakter en met meer aantrekkende factors. Dat is waarschijnlijk omdat idolen hier meer gericht zijn op ‘muziek produceren’ en ‘geld maken’ dan in Amerika, waar mensen ook gewoon plots zonder voorzieningen bekend worden…”
“Vind je dat negatief of positief,” vroeg hij gewoon door zonder echt aandacht te schenken aan mijn halve belediging. Ik wist zelfs niet zeker of hij het als een belediging opvatte, sinds die idealen hier niet verbloemd werden. Je moest gewoon goed en hard werken om ‘standaard’ te zijn, zelfs onder normale mensen.
Ik beet nadenkend op mijn lip. “Vroeger zou ik gezegd hebben: Absoluut negatief! Maar dit is de omgekeerde wereld. Hier denkt iedereen: Absoluut positief! En bovendien ben ik van de liedjes gaan houden, ze zijn als bedoeling ook heel aanstekelijk.
Waarschijnlijk heb je dit commerciële karakter ook in Amerika, maar daar wordt het meer verborgen doordat iedereen het liefst ‘echte’ sterren wilt zien met een bepaalde ‘goede’ drijfveer. Ik heb de shows hier gezien. De nadruk ligt niet op ‘echt’, maar op vermakend,” knikte ik tegen mezelf. Daar lag de link. De media, idolen…waren hier allemaal verbonden, werkten samen om zoveel mogelijk geld binnen te brengen en succesvol te zijn.
Director Lee knikte langzaam. “Dat is inderdaad voor een groot deel juist. Denk je dat je dat als ‘Amerikaanse’ kan bereiken? Iedereen in Zuid-Korea is bereid om hard te werken, tot ze er dood bij neervallen. Je zei ‘je best’ te doen. Dat is een ondermaat en niet motiverend antwoord.
Weet je wel zeker dat je het aankunt, hard en zoals je ook al eerder hebt laten vallen, snel te werken? Uit ervaring weten we als entertainment dat buitenlandse trainees slechter scoren omdat ze het niet gewoon zijn hun beste te geven.” De woorden kwamen koud en toch zo gemakkelijk over zijn lippen. Hij leek geen enkel probleem te hebben om de feiten zo aan mijn voeten te leggen.
Als ik eerder hen wat beledigd had, beledigde hij mij terug. Ik trok me er niets van aan. Ik was kritiek gewoon, bovendien had ik jaren in Europa gewoond en had ik zelf mogen ervaren hoe lui en onverzorgd de meeste Amerikanen waren. Die paar jaren Europa hadden heel veel betekend in de rest van mijn leven.
“Ik kan niet meer dan mijn best doen,” antwoordde ik dan, “maar ik zal proberen om de lat van ‘mijn best doen’ zo hoog mogelijk te schuiven.”
Lee knikte nu. Hij leek dat een goed antwoord te vinden, maar zei er niets van. Hij wilde me natuurlijk niet een goed beeld voorhouden. “Ik ben benieuwd,” bereidde hij weer een aanval voor. “Je zei ook al dat deze industrie op vermaak gericht was. Probeer me dan maar eens te vermaken.”
Die had ik niet zien aankomen, mijn ogen vormden schoteltjes. Hoe moest ik dat in hemelsnaam klaarspelen? Ik was de persoon die absoluut geen humor of zelfs zoiets in de aard bezat. Ik knipperde dom met mijn ogen terwijl ik hoopte op een plotse, hemelse ingeving die hoogst waarschijnlijk niet ging komen.
Dan begon director Lee te lachen. Verward wierp ik hem een blik toe. Pestte hij me omdat ik absoluut niet grappig was? Lachte hij me uit omdat ik niets kon verzinnen? Dan grijnsde hij naar me. Wreef hij het er nog eens in? “Die uitdrukking van je was geslaagd. Visuele humor is in jouw geval ook het beste, sinds je Koreaans niet al te best is. Zo kunnen mensen je begrijpen. En ook is visuele humor veel meer geapprecieerd in Korea, dan woordenhumor.”
Ik knikte, alsof ik het allemaal op voorhand had gepland. Ik had helemaal niet geprobeerd om grappig te zijn, hij had dat alleen gedacht. Ik knikte nog eens. Hopelijk had hij mijn verbazing niet opgemerkt. Visuele humor, dat moest ik onthouden, vertelde ik mezelf.
“Chaaah,” rekte de director zich uit en bladerde verder in zijn invulpapieren. Hij leunde achterover in zijn stoel en gebaarde naar de ruimte tussen hem en de spiegels die een hele muur bekleedden. “Ga daar staan, alsjeblieft. Als laatste zal ik je zang en danstalenten willen bestuderen – dank u,” knikte hij waarna hij er een notitieboekje bij nam en me aanstaarde als ik trillerig de lege ruimte doorkruiste.
Ik slikte, vermeed mijn weerspiegeling en wachtte bevend af tot hij zijn test zou afnemen. Ik was absoluut niet voor dit soort dingen geschikt, besefte ik dan. Al scheelde het me maar half, toch was ik nerveus en kon ik mezelf niet in bedwang houden binnen het trillen.
Ik glimlachte en ging met mijn rug naar de spiegels staan.
“Heb je iets voorbereid?” vroeg hij, terwijl hij naar de stereo liep.
Mijn ogen vlogen open, naar director Lee. “Moest dat?” Alsof ik nu al niet zenuwachtig genoeg was.
“Niet perse,” nuanceerde hij het probleem, maar het was wel de vaste procedure – hoorde ik in zijn stem wat hij ongezegd liet. Ik was zo achterlijk. Het was een auditie, niet een theekransje. Natuurlijk had ik iets moeten voorbereiden. Mijn verstand ging duidelijk achteruit. “Ik zal dan maar gewoon een dansnummer opzetten. Improviseer maar.”
Ik ademde diep uit, sloot mijn ogen. Improvisatie. Niet dat ik er slecht in was… Ik was gewoon slecht in dingen doen onder observerend oog. Dat verklaarde waarom ik altijd een slechte eerste impressie maakte en dat mensen bij de tweede, toevallige ontmoeting het gevoel hadden iemand helemaal anders ontmoet te hebben. Het verklaarde ook waarom ik alleen maar jobs had gekregen van mijn vrienden en niet van gewone werknemers…
Ik sloot mijn ogen. Dit was niet de eerste impressie, niemand keek toe, ik hoefde niet per se perfect te zijn, probeerde ik mijn hoofd uit deze ruimte te krijgen. Ik moest me gewoon op de juiste dingen concentreren en niet denken dat ik eraan ging. Ik zuchtte. Dat was wat ik precies wel ging doen.
Dan startte de muziek. Niet denken, niet denken, bleef ik in mijn hoofd drammen, om gewoon niet aan het ergste te denken. Met al die spanning die mijn lichaam liet verstarren, begon ik met dichtgeknepen ogen van de concentratie met mijn voet op de bas te tikken.
Pas nu zou director Lee zien hoe een verwend en irritant kind ik wel niet was. Eerst kwam ik zeggen dat ik het voor het geld deed en dan liet ik nog eens zien hoe slecht mijn dans en zang was. Ik verdiende echt niet hier te zien, wisten de gedachten toch mijn concentratie te verbreken.
Ik schudde koppig mijn hoofd en probeerde de destructieve gedachten voor deze ene keer weg te duwen. Dit moest ik goed doen. Ik moest laten zien dat ik niet helemaal waardeloos was, alhoewel…begonnen mijn afbrekende gedachten weer. Maar deze keer liet ik ze niet eens uitspreken en zette mijn eerste stap.
De eerste danspasjes waren stijf, maar op mijn weg wist ik uiteindelijk alles van me af te schudden en te dansen hoe ik echte wilde. Het was alsof ik de muziek door mijn lichaam liet stromen als een soort bloedsomloop en liet terugkaatsen als het een uiteinde als mijn vingers had geraakt, terug naar mijn hart.
“Ja, dat is goed genoeg,” riep de director een halt tot mijn dansen. Betekende dat dat het slecht was? Ik had mezelf nog nooit echt zien dansen, buiten in de weerspiegeling van de ramen als het nacht was… “Je mag hier stoppen en verder zingen.”
Zingen? Oké, dat was acceptabel, maar op dit liedje? Ik fronste: “Maar het is Koreaans…” Halverwege liet ik mijn stem dalen, waardoor mijn klacht in het niets opging. Dit was precies wat hij bedoelde, zag ik aan Lee’s zelfzekere uitdrukking.
“Ja, en?” had hij ondanks alles toch mijn vraag gehoord en glimlachte nu geveinsd vriendelijk. Juist ja, Koreanen waren hardcore. Dit werd nu eenmaal verwacht, zeker als je Koreaanse popster wilde worden. Man, ik was echt te dom voor woorden. “Als het je niet lukt, kun je hierna een Engels liedje zingen.”
Hij wilde mijn uitspraak én zelfvertrouwen testen. Ik wist dat hij moest genieten van zijn overmacht en knikte terwijl ik mijn ogen weer sloot. Goed, het lukte wel. Net als het dansen…gewoon niet te veel nadenken.
“Ik laat je nog even het liedje uitluisteren, maar de volgende keer dat het speelt moet je mee zingen, begrepen?” klonk zijn stem van veraf.
Ik knikte en kneep mijn ogen weer geconcentreerd dicht, maar hoe meer ik me verdiepte in de klanken, het rijm, de bas, het algemene thema…ontspanden mijn wenkbrauwen steeds meer. Dan begon het liedje opnieuw…
Wat? Een rap? Hoe moest ik dat zelfs kunnen?! Hij wist zijn liedjes wel uit te kiezen. Oké, het refrein had gekruist rijm van ireohke en ‘jo’ of zoiets. Buiten enkele moeilijkheden in de strofes, bevatte dit liedje weinig nieuwe en moeilijke wendingen en veel herhalingen – wat het voor mij allemaal gemakkelijker maakte.
Ik vormde de vreemde woorden voor de eerste keer in mijn mond, geen idee of ik het juist uitsprak en geen idee van wat ik zong, maar ik deed mijn best – net als ik beloofd had. Als dit iets anders van niet veel belang was geweest, had ik gepast. Helaas kon ik nu niets anders dan mezelf belachelijk te maken.
Mijn schouders zakten weer door de diepe uitademing. Tijd om te concentreren. De intro in het Engels was geen enkel probleem, daarna begon de echte uitdaging. Vaak slikte ik woorden in, vaak koos ik voor verkeerde klanken, maar uiteindelijk worstelde ik me er door heen.
Half fluisterend, met mijn handen de tonen en klanken mee uitbeeldend en knikkend op de maat zorgde ervoor dat ik het liedje iets beter kon volgen en ook minder fouten maakte. Ik wist dat dit lachwekkend moest zijn voor een Koreaan als Lee en wendde daarom ook mijn hoofd af, zodat ik al helemaal niet door hem zou worden afgeleid.
Als ik mijn ogen weer opende, zag ik director Lee subtiel een hand voor zijn mond houden, waarschijnlijk om een lachje te verbergen. Ja hé, sorry dat ik geen Koreaans kon, hoor. Want ja, dat is iets dat je overal leert! “Euhm, een Engels liedje dan nu…” drukte hij snel op het afstandsbedieningskastje. Dat was de bevestiging voor mijn falen.
Vanaf de eerste bas herkende ik het liedje. Het was een populair liedje. Ze speelden het echt overal, maar echt overal. Ja, zelfs in Zuid-Korea, nog meer zelfs, ze waren weg van het liedje. Met heel wat meer vertrouwen in klanken, begon ik met zingen. Natuurlijk was er nog altijd die onzekerheid dat ik niet kon zingen, maar dat was een kleiner deel ten opzichte van gewoon niet meekunnen zingen.
Op het einde was ik bang om mijn ogen te openen. Hij had waarschijnlijk heel wat commentaar klaar. Dus bleef ik met halfdicht geknepen ogen staan. Maar in plaats van commentaar te geven, schreef hij wat op zijn blad en schraapte zijn keel. “Goed, voor het geval we je willen casten, kun je je ouders’ adres geven?”
Het feit dat hij al helemaal niets zei over mijn dansen, maakte me nog meer nerveus. Ik had nooit echt rond andere mensen gedanst, of toch niet zo serieus en zo hard mijn eigen stijl als deze keer – wat me nu extra kwetsbaar maakte. Betekende dit dat mijn stijl afschuwelijk was?
“Haar gsm-nummer kan ik geven,” vertelde ik eerlijk. “Van de rest ben ik niet zeker. Het adres en dus ook de telefoonnummer kunnen gemakkelijk verandert zijn…”
“Schrijf die voor de zekerheid ook maar op,” knikte Lee terwijl hij zijn aantekeningenblad aan me overhandigde. Eerst had ik gedacht dat het interessant zou zijn om te zien wat hij daar allemaal over mij had geschreven, toen zag ik dat het natuurlijk allemaal Koreaans was…
Eindelijk kon ik iets neerschrijven dat we alle twee verstonden: cijfers. “Vergeet niet te melden dat ze een deel van mijn winst krijgt.” Ik glimlachte geforceerd. “Tenzij u niet wilt dat ik doorga naar het volgende stadium.” Ik boog nog kort en maakte dat ik het gebouw uit was om buiten terug op adem te komen en alle stress van me af te kunnen schudden – mij kennende zou dat een paar uren duren.

And always remember... STUDY OR HE'S GONNA KILL YOU, KYAAAAAAAH