A ranger/traitor 121

Uiteindelijk vertrokken ze nog diezelfde avond. Sean had nog wat mannetjes achter de hand en een van hen zou Alyss opwachten als zij met Crowley aankwam. Ze hadden niet het risico durven nemen om met zijn allen met dezelfde boot te gaan, dus waren ze met een ander schip uit een andere haven vertrokken.
“Sean, hoe groot denk je dat de kans is dat koning Otkar akkoord gaat met een samenwerking?”
“Heel klein. En dan bedoel ik niet dat ik twijfel aan de vaardigheden van vrouwe Alyss, maar Otkar is niet de man die ten strijde trekt en evenmin durft hij zijn leger aan een ander toe te vertrouwen. Hij is bang dat als het een mislukking wordt, dat zijn weerslag zal hebben op zijn positie op de troon en dat als we overwinnen zijn aanvoerder een zodanig grote achterban krijgt dat die misschien gaat denken dat hij best koning zou kunnen zijn.”
“Hoe groot is de kans dat wat hij vreest ook werkelijk gebeurd?” vroeg Arnaut.
“Vrij groot.” Arnaut en Halt wisselden een blik. In Araluen was er veel minder reden om bang te zijn voor die dingen.
“Dan moet Alyss daar iets op verzinnen. Ik neem aan dat je mannetje haar daar van op de hoogte brengt?” Sean knikte.
“Van dat en nog wel meer, maar ik ga jullie niet vervelen met Hiberniaanse politiek. Daar hoor ik op Dun Kilty al genoeg van.” Op dat moment begreep Arnaut heel goed, waarom Halt nee had gezegd tegen de Hiberniaanse troon. Hij prees zichzelf gelukkig dat het er in Araluen een stuk beter aan toe ging. Onvermijdelijk schoten zijn gedachten weer naar zijn vrouw Cassandra en hun kind. Hij spoorde Schopper tot grotere snelheid aan.
“Kom op. Hoe sneller we die Skandiërs gevonden hebben. Hoe sneller we weer thuis zijn!”