1.8

Als Justin klaar is met zijn telefoontje komt hij teruglopen.
'Sorry, dat was Chaz. Het was nogal belangrijk.' Hij glimlacht en gaat weer op de stoel zitten. Ik frons licht, zou het over mij gaan? Hij kijkt me even aan en ontdekt mijn frons.
'Oh, het gaat over school.' Legt hij uit, zonder dat ik nog wat heb gezegd. 'Over zo'n meisje.' Gaat hij verder. Over zo'n meisje. Dit moet wel over mij gaan. Ik knik maar en neem een slok van mijn cola light.
'Over een meisje.' Herhaal ik dan. Hij knikt grinnikend.
'Je zit toch bij Chaz op school? Dan ken je haar ook wel. Ze heet Scarlett.' Ik verslik me bijna in mijn cola als hij mijn naam zegt. Hoe lang is het wel niet geleden dat hij mijn echte naam heeft uitgesproken waar ik bij ben? Ik hoest wat na en probeer weer normaal te doen.
'Gaat het?' Vraagt hij bezorgd.
'Het gaat wel ja.' Hij moest eens weten. Het gaat helemaal niet.
'Ken je haar?' Hij kijkt me nieuwsgierig aan. Wat moet ik hier nou op antwoorden? Natuurlijk ken ik haar. Maar moet hij dat weten? Ik slik en knik dan voorzichtig.
'Ik ken haar ja.' De glimlach verdwijnt van zijn gezicht en hij kijkt me serieus aan.
'Hoe is ze nu? Is ze aardig? Is ze erg veranderd? Sinds wanneer zit je eigenlijk bij ons op school?' De plotselinge ondervraging overvalt me.
'Ik eh.. ik zit hier al een paar jaar op school. Vlak nadat jij wegging.' Lieg ik snel. 'En ik ken Scarlett persoonlijk niet.' Mompel ik zacht. Ik voel me ongemakkelijk, stel nou dat hij het doorheeft? Hij is zelf ook deels acteur, dus hij weet vast wel hoe acteren moet en je ziet dan misschien ook wel dat iemand anders acteert, toch?
'Scarlett heeft me vroeger gepest.' Hij knikt even als bevestiging en wacht mijn reactie af.
'Oh.' Ik kijk naar mijn handen en frunnik aan de ring die om mijn ringvinger zit. 'Vervelend voor je.'
'Ja, en nu wilt Chaz haar terugpakken, maar ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is. Ik bedoel, ik ben verdergegaan en heb nu een goed leven. Chaz zegt dat Scarlett er nu heel slecht uitziet, dat ze geen vrienden heeft en zo.' Mijn wangen kleuren rood terwijl hij me dit allemaal verteld. Zie ik er zo slecht uit? En dat ik altijd alleen zit, betekent toch niet gelijk dat ik geen vrienden heb? Ik begin me steeds rotter te voelen.
'Scarlett ziet er wel goed uit hoor.' Mijn stem is hoger dan normaal en ik heb het snikheet. 'Zeg, zijn we hier alleen maar om over haar te praten? Want ik moet nog steeds naar de supermarkt toe.' De woorden komen er gemener uit dan dat ze bedoelt zijn. Nu heb ik weer door hoe makkelijk het is om gemeen tegen deze jongen te zijn. Als hij niets terugzegt kijk ik op. Hij staart naar buiten. Oh shit, hij heeft toch niet door dat ik Scarlett ben? Of heeft hij dat al die tijd al door en speelt hij een poppenkast met me? Dan staat hij plotseling op.
'Kom, ik wil je wat laten zien.'

hello hello hello (:: Ik wou jullie even vertellen dat ik de titel van het verhaal heb veranderd omdat ik ''That should be me'' op dit moment eigenlijk niet zo toepasselijk vind. Als dit verhaal af is en er (misschien) een deel twee komt, wou ik hem ''That should be me'' noemen haha. Iemand nog wat leuks gedaan in het weekend? (: xooo