Don’t regret the sorrows.

Na een tijdje verbreekt de jongen de stilte.
‘Ik ben Bill’ zegt ie.
Die naam komt het meisje heel bekend voor. Ze weet alleen niet meer waarvan.
Veel tijd om erover na te denken heeft ze ook niet want de volgende vraag wordt al gesteld.
‘Waarom wilde je eigenlijk springen?’
Wat moet ze nou zeggen? De waarheid? Maar je gaat toch niet je hele levensverhaal vertellen tegen iemand die je slechts een paar uurtjes kent?
Eigenlijk wil het meisje niks zeggen, maar ze voelt zich zo op haar gemak bij de jongen dat ze het toch wil vertellen.
Nadat het een tijdje stil is geweest begint ze toch, al dan niet snikkend, haar verhaal te vertellen.
Het begint met haar vader, die ze nooit gekend heeft.
Haar moeder die er nooit was als ze haar nodig had omdat ze op zakenreis was en die nu sinds 3 maanden dood is.
En dan ook nog haar nare jeugdherinneringen.
Steeds maar verhuizen omdat haat moeder ergens anders werk gevonden had.
Geen vaste en uiteindelijk helemaal geen vrienden meer.
Als ze klaar is neemt een verbaasde Bill haar in zijn armen.
Hoe kan het zo zijn dat Larissa precies hetzelfde heeft meegemaakt als Mare?
En er dan ook nog eens als twee druppels water op haar lijkt?
Niet alleen qua uiterlijk, ook qua gedrag leken ze op elkaar.
Als je hun vertrouwen eenmaal had gewonnen waren ze heel erg spontaan, maar ze konden ook heel erg verlegen zijn.
Het zou de jongen niks verbazen als ze eens tweeling waren.
Hij schrok van zijn eigen gedachten!
Een tweeling.
Dat kon toch niet?
Toch?