Tips bij het schrijven van een epiloog. (Op verzoek van MickeyMousee.)

> De vooruitziende epiloog. (Goed einde, verhaal gaat niet meer verder.)
Lijkt me de meest voor de hand liggende epiloog. Deze wordt meestal gebruikt als het verhaal goed eindigt. Een verhaal eindigt meestal als er geen essentie meer inzit. Dat wil zeggen dat het probleem van het personage is opgelost. Alle punten in de verhaallijn zijn afgewerkt, maar toch is het verhaal nog niet compleet. Een verhaal eindigt namelijk pas echt, als alle antwoorden gegeven zijn. Zolang er geen epiloog geschreven wordt, blijft het verhaal voortbestaan, in het hoofd van de lezer. Dit noemt men een "open einde". De lezer mag zelf bedenken wat er verder nog gaat gebeuren. Om een open einde te voorkomen worden vooruitziende epilogen geschreven. Hierin wordt precies uitgelegd wat er nog gaat gebeuren tot aan de dood van je personage. Men vertelt bijvoorbeeld of je personage nog kinderen krijgt, et cetera. Soms zijn in een verhaal, ondanks deze al geëindigd is, nog steeds vragen onbeantwoord. Dan kan men gebruikmaken van de epiloog om de slotvragen te beantwoorden. Vraag je daarom ook af, 'is er iets dat ik niet verteld heb?' In een epiloog hoef je niet per se rekening te houden met je eigen personage. Je kan ook vertellen over het voortbestaan van je andere personages, maakt niet uit hoe klein die rol was.

> De openstaande epiloog. (Er komt nog een vervolg op het verhaal.)
Wanneer er nog een vervolg komt op het verhaal, dan gebruikt men vaak een openstaande epiloog. Weliswaar is het een opvolging van het verhaal, dus het is niet zo dat je ineens weer teruggaat in de tijd. Het kan dus in principe ook weer als een vooruitziende epiloog beschouwd worden, alleen hier worden niet alle vragen tot aan de dood beantwoord. In plaats daarvan worden er juist nieuwe vragen gecreëerd om de lezer nieuwsgierig te maken. Een tactiek is om je personage zelf de vragen te laten stellen, zodat de lezer weet waar hij op moet letten, maar veel leuker vind ik het zelf als de lezer het zichzelf moet gaan afvragen. Ik vind het persoonlijk veel fijner niet gestuurd te worden tijdens het lezen. De epiloog is als het ware een soort proloog voor het tweede boek. Je beschrijft een soort schokkende gebeurtenis die niemand had zien aankomen. Dit is de meest gebruikelijke manier de lezers' aandacht te trekken. Het belangrijkste is in ieder geval dat zich er nieuwe vragen vormen, het liefst afwijkend van de vragen in het eerste deel.

> De terugblikkende epiloog. (Slecht of goed einde, verhaal gaat niet verder.)
Je geeft een soort korte samenvatting van wat er al was gebeurd, en ook hier weer beantwoord je nog een paar laatste vragen als deze nog niet beantwoord waren. Ook hier weer kun je nog andere personages buiten het hoofdpersonage benadrukken.

> Eén laatste kijk op het verhaal. (Goed of slecht einde, verhaal gaat meestal niet verder.)
Je beschrijft nog één laatste belevenis van je personage. Dit hoeft niet spannend of zo meer te zijn, omdat het verhaal hier toch eindigt. Meestal zijn deze epilogen best ontroerend. Een voorbeeld zou kunnen zijn als je personage gestorven is, dat je zijn of haar begrafenis beschrijft. Het liefst met zoveel mogelijk emotie erin. Weliswaar vanuit een ander perspectief, het liefst hij/zij-perspectief. Natuurlijk, als je story een wat spirituele aard heeft dan kan het ook vanuit het ik-personage.

> Een poëtische epiloog. (Goed of slecht einde, gaat meestal niet verder maar kan wel.)
Je schrijft een gedicht of poëtisch stuk dat de gebeurtenissen in het verhaal kort maar krachtig omschrijft.

Verder hoeft een epiloog niet in dezelfde stijl als het verhaal geschreven te worden. Vaak wordt een epiloog vanuit een personale (hij/zij) verteller geschreven, terwijl de rest van het verhaal door een ik-persoon wordt verteld.
Na de epiloog komt vaak ook nog een dankwoord.