~Chapter 2.7~

‘’Don’t you dare insult my mother, Potter!‘’

De volgende ochtend kregen Louise en Blaise hun rooster, dat toch voor hen beide hetzelfde was.
‘Oh, geweldig, we hebben wéér Care of Magical Creatures met de Gryffindors samen,’ zei Blaise, terwijl hij een stuk toast in zijn mond propte. Louise staarde hem vol afgrijzen aan.
‘Manieren, Zabini,’ zei ze, en hij haalde zijn schouders op en keek weer naar het rooster.
‘Eerst hebben we Charms, gelukkig, dat word weer lol hebben.’ Hij propte een tweede stuk toast in zijn mond en slikte het na een paar keer kauwen door. Ze pakte zijn arm vast en trok hem overeind.
‘Kom, dan gaan we,’ zei ze.

En zo gingen ze naar Charms, en vervolgens naar Care of Magical Creatures, waar ze te laat kwamen.
‘Blast-Ended Skrewts? Is dat waar we mee moeten werken?’ zei Draco spottend toen ze aankwamen bij Hagrid’s huisje. ‘Waarom zouden we die willen verzorgen?’
Louise besloot het maar gewoon te negeren en samen met Blaise werkte ze aan een Blast-Ended Skrewt, die ze erg eng vond, omdat sommigen angels hadden en sommigen vuur spuwden, ook al wist niemand waar dat vandaan kwam.
Gelukkig verliep de gevaarlijke en pijnlijke les snel en konden ze terug naar school voor lunch.
Louise en Blaise hadden niks meer na de lunch, dus ze besloten om buiten bij het meer te gaan zitten, in de warme zon.
‘Wat hebben we weer geluk dat we maar twee lessen hebben vandaag,’ zei Louise, terwijl ze in het gras ging zitten en naar de schitteringen van het water keek.
‘Ja, lekker in het zonnetje relaxen…’ Hij liet zich achterover vallen en zuchtte overdreven. Louise deed hetzelfde en sloot haar ogen. Ze was bijna in slaap gevallen toen de zon uit haar gezicht verdween en plaats maakte voor een schaduw.
‘Hé,’ zei een jongensstem, die ervoor zorgde dat Louise haar ogen vol verwachting opende en die Blaise een geïrriteerde zucht liet slaken. Cedric Diggory stond in al zijn schoonheid voor haar, en keek haar met een scheve glimlach aan.
‘Hoi,’ antwoordde Louise, en ze ging vlug weer rechtop zitten en deed haar haar goed. ‘Kom erbij,’ vervolgde ze, en Blaise zuchtte nogmaals.
‘Dank je,’ zei Cedric lachend, en hij nam plaats naast haar. ‘Jij bent toch Blaise?’ vroeg hij aan hem. Blaise keek hem met samengeknepen ogen aan en hield zijn mond. Louise stootte hem hard aan.
‘Ja, deze ongemanierde bastard is Blaise,’ zei ze.
Cedric lachte weer maar Blaise bleef hem aankijken op een manier die Louise niet beviel.
‘Ik- eh, ik denk dat ik maar weer ga, ik moet nog… dingen doen,’ zei Cedric vlug. Blijkbaar had hij opgemerkt dat hij ongewenst was. Hij stond op en zonder nog iets te zeggen of om te kijken liep hij Hogwarts weer in.
‘Waar was dát nou weer voor nodig?’ snauwde Louise richting Blaise, die onschuldig maar tegelijkertijd vals keek.

Die avond zat Louise bij de haard in de Slytherin Common Room, met Shadow op haar schoot, en staarde ze boos het vuur in. Irritante Blaise ook. Gunde haar niet eens een beetje plezier met andere jongens dan hem. Hijzelf had de hele tijd in de sofa tegenover haar gezeten, en probeerde zijn lach in te houden terwijl zij haar best deed om boos te blijven kijken. Maar de gezichten die hij trok om niet te lachen maakten het haar niet al te makkelijk.
Er klonk een luid gevloek bij de ingang van de Common Room en Draco, Crabbe en Goyle kwamen naar binnen. Draco’s haar zat niet zoals het normaal gesproken zat, maar stond een beetje in de war, en ook zijn kleding zat niet meer zo perfect.
‘… vader zal woest zijn als hij dit hoort, Moody wordt ontslagen, let maar op,’ hoorde Louise hem zeggen. Wat had hij nu weer uitgespookt? Blaise sprong lachend op.
‘Draco, wat is er aan de hand?’ vroeg hij, en Draco keek hem woest aan. Als blikken konden doden, schoot er door Louise’s hoofd. Hij bleef stil en nam plaats in de sofa waarvan Blaise net was opgestaan. Louise richtte haar aandacht op hem, in plaats van op het vuur.
‘Mad-Eye Moody heeft me in een fret veranderd omdat ik ruzie had met Potter,’ zei hij uiteindelijk. Velen in de Common Room barstten in lachen uit, wat Draco alleen maar woedender maakte.
‘Hij beledigde mijn moeder!’
‘En hoe ver ben jij moeten gaan om hem zover te krijgen, Draco?’ lachte Louise. Ze kende Harry natuurlijk veel beter dan de rest hier, en hij zou nooit zomaar iemand op die manier beledigen, zelfs Malfoy niet. Hij moest dus wel een hele goede reden gehad hebben.
‘Ik heb gewoon de waarheid gezegd. Hij, daarentegen, deed het zonder goede reden, toch jongens?’ Hij keerde zich tot Crabbe en Goyle, die natuurlijk als een stelletje schoothondjes knikten.
‘Ah, ja, wat heb je gezegd dan?’ vroeg Blaise, die zich alweer de grootste moeite deed niet te lachen.
‘Nou-gewoon. Dat Weasley’s moeder dik is. Dat is toch de waarheid?’ snauwde hij. Blaise was in lachen uitgebarsten, maar Louise was sprakeloos. Had hij dat gezegd over mevrouw Weasley?
‘Dat is helemaal niet waar! Waar slaat dat op, Malfoy? Voel je jezelf beter als je andere beledigd, is dat het?’ siste ze woedend.
‘Ik hoef mezelf niet beter te voelen, ik voel me goed genoeg,’ was zijn antwoord. Het was even stil- iedereen in de Common Room luisterde gespannen naar het gesprek.
‘En dat is de reden dat Mad-Eye je in een fret veranderde? Zou je vast leuk gestaan hebben, dan hield je tenminste je mond.’ Sommigen snakten naar adem en Blaise begon zo mogelijk nóg harder te lachen, maar Draco vond het helemaal niet grappig.
‘Ja, natuurlijk, kies maar weer de kant van die bloedverraders, Mudblood,’ snauwde hij.
Louise voelde de vreemde nijging om hem weer eens te slaan, maar hield zich in door haar nagels in haar handpalmen te boren.
‘Je bent geen steek veranderd, Malfoy,’ zei ze daarom, met ingehouden woede, en ze verliet de Common Room om naar haar Dormitory te gaan.

Louise en Draco spraken geen woord weer met elkaar, en ze hield zich ook zo stil mogelijk tegenover Blaise door alleen te antwoorden als hij haar iets vroeg. Op donderdag hadden ze les van Professor Moody, die volgens velen geweldig les gaf, en toen ze met z’n allen in het lokaal aankwamen, was hij er nog niet.
Plotseling klonk er een vreemd tok-geluid, dat aankondigde dat Professor Moody met zijn houten been was gearriveerd. Hij beende het lokaal binnen en ging voor de klas staan. Iedereen staarde hem vol verwachting aan, wachtend tot hij iets zou zeggen.
‘Die boeken kunnen jullie weg doen,’ zei hij. ‘Die zullen jullie niet nodig hebben.’ Ze stopten hun boeken terug in hun tas en keken weer aandachtig naar Mad-Eye. Hij begon namen te noemen en keek iedereen die hij opnoemde aan met zijn magische, veel te grote oog.
‘Goed dan,’ begon hij daarna, ‘ik heb een brief gekregen van Professor Lupin, over deze klas. Hij heeft me verteld dat jullie al met verschillende wezens hebben gewerkt.’ Hij keek de leerlingen aan.
‘Maar jullie lopen achter – erg achter – met vloeken. Jullie hebben geen enkel idee wat tovenaars bij elkaar aan kunnen richten door het uitspreken van een vloek.’ Louise verschoof even op haar stoel en keek de rest van de klas aan, die net zich net zo ongemakkelijk leken te voelen als zijzelf.
‘Ik neem aan dat jullie weten welke vloeken strikt verboden zijn door het Ministry?’ Een paar trillerige handen gingen de lucht in. Hij wees iemand achterin de klas aan.
‘Eh, ze heten de drie Onvergeeflijke Vloeken, toch?’ zei de jongen.
Mad-Eye knikte. ‘Precies. Wij gaan vandaag de drie Onvergeeflijke Vloeken behandelen.’