1.3

Mijn vader en ik hadden beiden al iets besteld. Justin en zijn familie hadden plaatsgenomen aan een tafeltje veel te dicht bij de onze. Ik probeer zo min mogelijk aan het feit te denken dat hij zo dicht bij me zit. Mijn vader is voluit aan het praten over zijn werk en over school. Af en toe knik ik en maak ik een belangstellend geluidje zodat hij denkt dat ik luister. Ik kijk even naar de band die aan het spelen is.
'Oh ja, trouwens, ik heb voor jou een sollicitatiegesprek geregeld bij Cambridge.' Er verschijnt een brede grijns op zijn gezicht en hij neemt een slokje van het veelste grote glas bier.
'Cambridge?' Herhaal ik hem. Cambridge is een van de beste en meest bekende universiteiten in heel Engeland. Maar aangezien ik in Stratford woon en Cambridge dus helemaal in Engeland ligt, heb ik die optie niet opengehouden.
'Ja, Cambridge, je kent het toch wel? Ik heb het er wel eens met je over gehad.' Hij straalt helemaal. Ik laat mijn blik even afglijden, naar Justin, die twee tafeltjes achter mijn vader en mij zit, samen met zijn familie. Hij zit met zijn rug naar me toe zodat ik zijn achterkant kan bewonderen.
'Ja, ik ken het wel.' Ik neem een slok van mijn cola en kijk weer naar mijn vader. Hij knikt goedkeurend.
'Volgende week ga je richting Engeland. Je hebt dan een gesprek met ze en vanuit dat gesprek gaan ze kijken of je geschikt bent, wat je natuurlijk wel bent.' Hij knipoogt naar me en kijkt om zich heen. Vast omdat hij honger heeft en zijn steak wilt.
'Ga ik er met een vliegtuig heen?'
'Ja, ik breng je naar het vliegveld en dan ga je zelf naar Engeland toe. Dat durf je wel, toch? Als je wilt mag je ook wel een vriend meenemen.' Een vriend meenemen? Dat is ook voor het eerst. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, die al snel weer verdwijnt als ik besef dat ik helemaal geen vrienden heb om mee te nemen.
'Je overnacht trouwens ook een nachtje in Engeland, omdat het eerst volgende vliegtuig terug pas om 4 uur in de nacht is, en ik dan niet wilt dat je op dat tijdstip op het vliegveld bent. Straks krijg je nog een jetlag en presteer je daardoor minder op school.' Ik knik en zie dan de ober aankomen met twee borden. Hij zet ze op de tafel en vraagt of hij nog wat voor ons kan betekenen. Voordat ik kan zeggen dat ik nog graag een glas water zou willen, schud mijn vader al zijn hoofd. Ik schuif mijn stoel naar achteren.
'Ik ga even naar het toilet.' Deel ik mee. Mijn vader kijkt op.
'Niet te lang hé, want anders word je eten koud.' Ik knik en sta op, waarna ik naar het toilet toeloop. Ik blik even snel op Justin, die terugkijkt. Weer glimlacht hij naar me. Ik loop snel verder en voel zijn ogen in mijn rug prikken.

Ik was mijn handen zodra ik klaar ben en loop dan richting de deur. Ik open die en zie tot mijn verbazing Justin tegen de muur tegenover de toiletten aanleunen. Zodra hij me ziet gaat hij recht staan. Diezelfde glimlach als net en vanochtend verschijnt weer op zijn gezicht.
'Hey.' Ik had zijn stem al zolang niet meer gehoord. Hij was zwaarder geworden, ook schorrer. Vroeger had hij een baby-stem, wat ik hem dan ook duidelijk had laten merken. Als ik niets terugzeg, grinnikt hij zacht.
'Wat is je naam?' Hij bekijkt me weer. Ik blijf precies zo staan als eerst en frons. Herkent hij me dan niet? Oké, ik geef toe dat ik wel wat veranderd was, maar toch ook weer niet zoveel?
'Herken je me niet?' Besluit ik om maar te antwoorden. Het kwam er te zacht en verlegen uit, naar mijn mening. Hij schud zijn hoofd glimlachend.
'Waarvan zou ik je moeten kennen?' Ik haal snel mijn schouders op. Aan de ene kant ben ik wel blij dat hij niet weet wie ik ben. Maar als ik mijn naam zou zeggen, zou alles vast weer omhoog komen. Misschien kon ik beter iets anders doen.
'Mijn naam is Sky.'

dum dum dum dum (overdreven dramatisch piano-geluid) En, wat vinden jullie van dit hoofdstukje? Zelf ben ik er wel tevreden over! of mag je zoiets niet over jezelf zeggen? hm, in ieder geval heb ik hier nog een hoofdstukje voor jullie! Voor iedereen die naar school moet; veel plezier! (als dat mogelijk is op school lol) xo