Chapter 19: Niall James Horan

Er ging een week overheen voordat ik eindelijk klaar was om samen met Louis op pad te gaan. Ik had verschillende collega's van mijn vader gevraagd naar informatie over de gesneuvelde Britten en wie er allemaal overgebracht waren naar Ierland, met het excuus dat het een project was voor mijn studie. Louis' zusjes zouden allemaal in Ierland zijn maar over zijn moeder was niets bekend. Ze stond in ieder geval niet tussen de lijst van gesneuvelden die één van de militairen me gegeven had. Het had me aardig wat tijd gekost deze hele lijst door te spitten, want hij was een aantal pagina's dik. Het was echt triest. Jay zou met ons meegaan, had hij gezegd. Hij vroeg of we zijn broer ook konden gaan zoeken, maar toen ik tussen de lijst keek, stond er dat deze allang overleden was. Hij had Ierland nog niet eens gehaald. Jay had het er maar moeilijk mee, maar het weerhield hem er niet van met ons mee te gaan. Ik had een tas met voedsel gevuld en was daarmee klaar om te gaan. Louis duwde zijn brilletje wat verder op zijn neus. "Wie gaan we als eerste zoeken?"
"Ik heb de route gepland en we komen als eerste langs bij Charlotte."
"Oké." Louis begon alvast te lopen maar ik hield hem tegen. "Waar ga jij naartoe?"
"Ehh, rechts?"
"We gaan toch zeker niet te voet?"
"Hoe wil je dan gaan?"
Ik wees op een truck die even verderop geparkeerd stond. Het was een echte oorlogstruck. Op de voorkant stond de Ierse vlag en op ieder portier het teken van de Ira en Ierse defensie.
"Daar ga ik echt niet in," zeurde Jay. "Er staat de Ierse vlag op, no way."
Louis schudde zijn hoofd en zette een paar stappen achteruit. "Zo'n truck heeft mijn hele leven overhoop gegooid, NIall. Ik stap daar ook liever niet in."
"Wil jij je familie nu terugvinden of niet?" Ik keek hem streng aan wanneer ik deze vraag stelde.
Hij knikte vrijwel direct en keek daarna opnieuw aarzelend naar de truck. "Goed dan. Ik stap wel in."
"Ik blijf bij mijn besluit," zei Jay, en sloeg zijn armen over elkaar.
"Dus je gaat terug mijn familie dienen?" Ik trok een wenkbrauw op.
Jay schudde zijn hoofd. "Ik ga hier weg. Weg van dit vreselijke eiland als het even kan." Jay begon koppig te lopen, de andere kant uit als wij op moesten.
"Jay, je kunt niet zomaar wat rond gaan lopen," probeerde ik nog. "Het is niet veilig. Voordat je het weet heeft een soldaat je gezien."
"Het zal wel. Ik weet heus wel wat ik doe. Jullie staan nu toch ook gewoon op straat?" Jay keek net over zijn schouder en ineens klonk er een schot waarna Jay naar de zijkant viel. Zijn nek bloedde en er zat geen beweging meer in zijn lichaam.
"Nee!" krijste Louis. "Jullie zijn verschrikkelijke mensen, hoe kunnen jullie zoiets nou doen!" Louis begon helemaal hysterisch te ratelen, wat me niet bepaald vrolijk maakte, want zo trokken we natuurlijk de aandacht.
Voorzichtig legde ik een hand op zijn schouder. "Louis, ik vind het ook verschrikkelijk wat hier gebeurd, maar er valt nu even niets aan te doen. Het belangrijkste is nu even dat we jouw familie vinden maar dan mogen we even niet opvallen."
Louis ademde nog even zwaar en herpakte zich daarna weer. "Je hebt gelijk."
Jay werd van de grond geraapt en achter in een truck gegooid. De man die hem neergeschoten had, keek speurend om zich heen, en zijn blik viel gelijk op Louis. Hij riep een of ander codewoord dat meer als een scheldwoord klonk, en kwam op ons af gesprint.
"Rennen!" riep ik, en allebei begonnen we als een gek naar de truck te hollen.
Ik sprong snel voorin de truck, achter het stuur. Louis klom naast mij op de stoel. Ik draaide de sleutel om in het contact en drukte het gaspedaal op zijn verst in. De truck schokte alleen maar kwam niet van zijn plaats af.
"Je moet hem in de vijf zetten, wil je hier weg." Louis duwde de joystick naar voren en opnieuw gaf ik gas. Ik stuurde overdreven aan het stuur en reed weg. De soldaat schoot een aantal keer op onze wagen, maar het glas was kogelbestendig. Hij sprong op een motor en achtervolgde ons, maar door wat slippende bochten van mij, wist ik hem al snel de struiken in te rijden. Toen we even verderop geen enkele soldaat meer achter ons hadden, werd de sfeer wat luchtiger.
"Heb je eigenlijk wel een rijbewijs?" vroeg Louis.
"Nee."
Louis sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd aan. "Is het dan niet beter als ik rijd?"
"Nee, want dit is cool," grijnsde ik, "en het gaat toch goed?"
"Nog wel, ja," mompelde Louis.