O77. Cecilia Romaine

Ik glimlachte toen Seth zijn armen om mijn heen sloeg en me op zijn schoot trok. Met een grijns gaf ik hem een kus op zijn wang. Ik kon mijn lachen niet tegenhouden toen een glimlach van oor tot oor op zijn gezicht doordrong en hij ongelovig zijn hoofd schudde.
‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Seth met opgetrokken wenkbrauwen, een quasi-beledigde uitdrukking op zijn gezicht. Ik schudde lachend mijn hoofd toen ik zijn lippen zag trillen in zijn poging een glimlach tegen te houden en drukte mijn lippen stevig op de zijnen.
Ik kon er nog steeds niet bij dat Seth nog leefde, dat hij hier zat, gezond en wel. Na het hele gebeuren op de parkeerplaats hadden Seth en Embry op wonderbaarlijke wijze twee identieke pakken als die ze eerder aan hadden gehad tevoorschijn gehaald en waren we terug naar de bruiloft gegaan. Ik had niet echt geweten wat ik moest doen met de blikken die Seth’s vrienden hem keer op keer hadden toegeworpen, maar op een gegeven moment was Leah met een woedende blik naar de jongens toegelopen en waren ze met een angstige blik naar elkaar uit elkaar gestoven. Het was al laat toen Seth me naar een bankje een eindje verwijderd van het feest had geleid, ik was doodmoe van de lange en gebeurtenisvolle dag.
‘Ik ben gewoon zo blij,’ gaf ik toe, nadat ik met moeite de kus beëindigd had. Het was waar, ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld.
Seth leek te stralen en leek zijn grip op mijn middel eventjes te verstrakken. Toen werd zijn gezicht ernstig. ‘Cecilia, ik begrijp het als je het nu niet wilt vertellen, maar…’
‘Je wilt dat ik je over de vloek vertel,’ vulde ik zijn zin aan, waarop hij knikte. Ik zuchtte en streek nerveus een niet-bestaande kreukel in mijn jurk glad. ‘Het is… Ingewikkeld.’
Seth knikte aanmoedigend en ik liet mijn hoofd op zijn schouder rusten, zoekend naar de juiste woorden.
‘Het is moeilijk uit te leggen. Ik en Elisa hebben altijd al geloofd in ware liefde, zo ook toen we nog gewoon met onze ouders woonden. We kregen redelijk wat aanzoeken, maar die sloegen we keer op keer af, hopend dat we uiteindelijk iemand zouden vinden die het waard was. Ik weet nog dat er op een dag twee broers om onze hand vroegen, we sloegen ze beleefd af, maar ze waren er niet erg blij mee.’ Ik zuchtte bij de gedachte aan de twee broers, die ons zoveel pijn hadden bezorgd. ‘Hun moeder vervloekte ons, we wisten eerst niet wat de vloek inhield, maar de eerste keer dat het gebeurde… Het was vreselijk.’
Seth drukte zijn lippen op mijn haar en veegde met zijn duim de tranen die over mijn wangen stroomden weg.
‘We besloten na een tijdje weg te gaan en sinds die tijd zijn we keer op keer op zoek geweest naar de ware. Voordat we naar La Push gingen hadden we besloten te stoppen met zoeken, we konden het gewoon niet meer aan. Dat is waarom Elisa en ik jullie probeerden te ontlopen, het lukte alleen niet zo goed.’
‘Wat gebeurde er als – als het niet de ware was?’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Er gebeurde iets vreselijks, het was niet altijd hetzelfde, maar ze gingen altijd dood, wat we ook deden om het tegen te houden,’ antwoordde ik. ‘Maar jij leeft nog steeds.’ Met een waterige glimlach klampte ik me aan zijn overhemd vast, alsof ik bang was dat hij elk moment kon verdwijnen. Mijn geluk was al zo vaak van me afgepakt, ik zou het niet nog eens laten gebeuren.