Prologue.

Het was een mooie maandagochtend, voor zover hij mooi kon zijn. Iedereen moest weer naar school. De vakantie zat erop, de vakantie waarin in iedereen lol heeft gehad, zichzelf heeft kunnen zijn en heeft kunnen genieten. Behalve voor Scarlett. Zij heeft alles gedaan behalve lol maken, zichzelf kunnen zijn of genieten. Haar vader leerde haar dat het leven niet was om lol te maken. Iedere dag opnieuw moest Scarlett dezelfde woorden aanhoren:
''Je moet goed presteren, ga leren voor school, haal hoge cijfers, zorg dat je later een goede baan krijg Scarlett, maak me trots.''
Trots zou haar vader toch niet zijn, dat wist ze maar al te goed. Toch had ze iedere dag hard geleerd en kende zowat alles uit haar hoofd. Integendeel tot Justin, die deze vakantie helemaal niets had gedaan, behalve genieten en spelen met zijn vrienden, Chaz, Ryan en Nolan. Sinds groep 4 gingen ze al veel met elkaar om en dat ging was altijd goed gegaan. Dit was Justin's laatste schooljaar. Niemand wist het, behalve natuurlijk Chaz, Ryan en Nolan. Na dit schooljaar zou Justin het maken, in de muziekwereld. De grootste reden waarom niemand op zijn school dit wist, was Scarlett. Ze zou er grapjes over maken, hem uitlachen en zeggen dat dromen bedrog zijn. Scarlett was altijd al gemeen tegen Justin geweest. Daardoor kon Justin zichzelf niet zijn. Niet op school, in ieder geval. Dat was waarom hij altijd zo van de vakantie genoot. Hij haatte het om naar school te gaan, iedere ochtend opnieuw. Bang zijn om weer een gemene opmerking naar zijn hoofd geslingerd te krijgen. Maar deze ochtend was het anders. Justin was de school nog niet in, of hij zag Scarlett al op het schoolplein staan. Ze keek om zich heen, alsof ze iemand zocht. Toen ze Justin zag, verscheen er een brede glimlach op haar gezicht.
Justin voelde zich hier niet fijn bij en wou snel de school in gaan, bij het juiste lokaal gaan staan. Net toen hij dacht dat hij het zou halen, hield een slappe hand zijn pols vast. Hij draaide zich om en zag Scarlett.
'Hey Bieber.' Grijnsde ze.
Dezelfde grijns die ze altijd op haar gezicht had staan als ze tegen Justin praatte. Het was een gemene grijns, waarvan je arm-haartjes overeind gaan staan. Maar dit keer gebeurde het niet bij Justin. Hij had gisteravond een goed gesprek met zijn moeder gehad, nadat hij huilend de trap af was gerend, omdat hij niet in slaap kon komen vanwege de volgende schooldag. Zijn moeder had hem verteld om sterk te zijn. Hij kon dit wel aan, hij was een goede jongen.
'Laat me los Scarlett, ik ben je gemene opmerkingen zat.'
De woorden kwamen aarzelend over zijn lippen, alsof hij niet zeker wist of hij de juiste keuze had gemaakt. Scarlett genoot van dit moment. Eindelijk had zij de macht over iemand. Niet iemand over haar. Ze wist dat ze maar iets hoefde te zeggen, of Justin luisterde naar haar.
'Oh, maar dit keer zal ik geen gemene opmerking maken, hoor. Dat doe ik trouwens nooit, toch Bieber?'
Justin wist niet hoe hij moest reageren en trok zich los. Zonder nog een woord te zeggen liep hij snel naar binnen toe.

Tijdens het derde lesuur hadden Scarlett en Justin samen les. Beeldende vorming. Scarlett is totaal geen creatief meisje, dus was ze nooit echt goed geweest in beeldende vorming. Integendeel tot Justin, die zich helemaal los liet gaan tijdens beeldende vorming. Hij was daar het lievelingetje van de klas, terwijl Scarlett vond dat zij dat hoorde te zijn. Deze keer moesten ze een tekening maken van een persoon. Je mocht diegene op je eigen manier uitbeelden. Alleen mocht je niet jezelf tekenen. Toen de lerares even de klas verliet, stond Scarlett op om Justin's tekening te ''bewonderen''. Ze ging achter hem staan, maar zelf had hij niets door. Op de tekening stond een meisje, ze zag er gebroken en ongelukkig uit, maar tegelijkertijd ook gemeen. Scarlett lachte.
'Ach, Bieber, wist jij niet dat je jezelf niet mocht tekenen?'
Ze legde haar hand op zijn schouder en grijnsde. Justin schudde met zijn schouders, zodat haar hand eraf gleed. Deze opmerking kwetste hem. Hij had niet zichzelf getekend, maar Scarlett. En hij vond best dat ze dat mocht weten.
'Dit ben ik niet, dit ben jij. En je kunt precies zien, achter die dikke laag make-up van je, dat je helemaal niet bent wie je wilt zijn.'
Hij stond op terwijl hij deze woorden uitsprak. Hij bekeek het gezicht van Scarlett zodra hij was uitgepraat. Van verbaast veranderde het richting rood. Niet rood van schaamte, maar rood van woede. Hoe had deze jongen het recht om Scarlett zo voor schud te zetten! Scarlett paktte zijn tekening en keek naar hem.
'Hier gaat je dikke tien, want die verdien je niet! Je bent de grootste loser die ik ooit in mijn hele leven heb ontmoet!' Tierde ze.
Justin kromp ineen en keek naar haar. Deze woorden deden pijn voor de 13-jarige jongen.
'Zelfs je moeder walgt van je, al geeft ze dat natuurlijk niet toe! Wat denk je waarom je je vader nog zo weinig ziet?'
Ze lachte gemeen en scheurde toen de tekening doormidden. En nog een keer, en nog een keer.
'Maar Bieber, als je denkt dat dit alles is, dan moet ik je teleurstellen. Ik zal je hele leven verwoesten.'
Met deze woorden bracht ze haar hand omhoog en sloeg Justin met haar vlakke hand op zijn gezicht. Scarlett kon wel huilen. Want het meisje dat Justin had getekend, leek inderdaad op haar. En ze was er totaal niet trots op, omdat dit niet was wie ze werkelijk is.

Dit is dus de prologue! Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Ik heb expres niet voor een plaatje gekozen, omdat ik vind dat je hier een beetje je eigen beeld bij moet krijgen. Dit stukje is zeg maar een voorstuk, zodat je een beetje snapt waar het over gaat. Het speelt zich dus af in 2008, maar de rest van mijn verhaal gewoon in 2013 hoor! What do you think? xo