Part 1.1~ On my way to Hogwarts

‘’Lynn kom op we moeten gaan anders mis je de trein!’’ hoor ik mijn moeder van beneden roepen.
Kort sluit ik mijn ogen en ik haal nog één keer diep adem. ‘’Kom op Lynn je kan dit er is niks om bang voor te zijn’’ herhaal ik nog een paar keer in mijn hoofd voor ik langzaam de trap afloop.
Beneden staat mijn moeder me al met een glimlach op te wachten. ‘’Kom op je vader is al naar het station verdwijnselt met je spullen’’.
Kort knik ik even onzeker en kom dan voor haar staan.
‘’Lynn je hoeft je nergens zorgen om te maken. Ik weet zeker dat je het daar leuk gaat hebben.’’
‘’Maar mam wat als die meisjes me niet leuk vinden omdat ik anders ben.’’
‘’Lynn je bent niet anders. Je bent speciaal dat is iets heel anders.’’
Ik slaak een diepe zucht en ik voel hoe mijn moeder beschermend haar hand op mijn schouder legt.
‘’Het komt goed schat als er iets is kan je altijd schrijven.’’
Ik knik kort en ik voel hoe de tranen achter mijn ogen beginnen te prikken. Voorzichtig kijk ik op naar mijn moeder en zie dat ook haar ogen schitteren van het traanvocht.
‘’Mam ik hou van je.’’
‘’Ik ook van jou lieverd, maar we moeten nu echt gaan anders zit je hier de rest van het jaar nog.’’
Zachtjes laat ze haar hand van mijn schouder over mijn arm naar mijn hand glijden en pakt hem dan teder beet.
‘’Klaar?’’
Ik knik onzeker en direct overspoelt het ondertussen bekende gevoel van verdwijnselen mijn lichaam. Even houdt het drukkende gevoel aan, maar dan voel ik hoe mijn voeten de grond raken. Even hou ik onzeker mijn ogen gesloten, maar open ze dan heel voorzichtig. Het zonlicht verblindt kort mijn zicht en meteen knijp ik ze weer dicht.
‘’Kom op Lynn je vader wacht.’’
Voorzichtig open ik ze een tweede keer en deze keer met meer succes. Even kijk ik kort in de ogen van mijn moeder en meteen laat ze weer een ongemakkelijke glimlach zien.
‘’Kom op we gaan.’’
Met gebogen hoofd loop ik aan de hand van mij moeder tussen de andere mensen door richting mijn vader.
‘’Zo dat duurde lang was je weer eens aan het treuzelen’’ hoor ik mijn vader dan sarcastisch zeggen.
‘’Tobias laat haar nou met rust ze heeft het al moeilijk genoeg.’’
Nog steeds met gebogen hoofd kijk ik zenuwachtig naar een plek voor mijn voeten op de grond. Langzaam zie ik hoe de plek gevuld wordt met de voeten van mijn vader en hoe hij rustig door zijn knieën zakt. Zodra hij gehurkt voor me zit pakt hij met zijn ene hand mijn nog vrije hand en met zijn andere hand drukt hij mijn kin ietsjes omhoog zodat ik hem wel aan moet kijken.
‘’Lynn het komt goed. Je gaat het daar echt heel leuk hebben. Maak je nou geen zorgen.’’
Zachtjes zucht ik.
‘’Kom op we gaan naar het perron. Ik wil wedden dat je het prachtig vindt.’’
Zachtjes laat mijn vader zijn vingers nog even over mijn wang glijden en staat dan op. Onzeker kijk ik op en zie dan hoe mijn vader het karretje begint te duwen.
‘’ Je weet hoe het werkt hè Lynn? Gewoon doorlopen je voelt er niks van.’’
Ik knik kort en zie dan hoe mijn vader zijn pas versnelt en door de muur verdwijnt.
‘’Kom op nou wij!’’