04

‘’Doei mam!’’ ‘’Doei Carla!’’ schreeuwden we en stapten op de bus. Manon woonde in een dorp waar wel ’s avonds een bus langs ging. Ik niet. Ik woonde in zo’n gat dat er na 18uur geen bus meer ging. Het was druk in de bus, er was nog maar 1 plekje om te zitten. Manon snelde naar dat plekje, waardoor ik moest staan. Ik vond het niet erg, het was immers maar een kwartier rijden. Er zaten, zoals gewoonlijk op zaterdag avond, veel jongeren in de bus. Het was daardoor ook erg lawaaierig. Nadat we een kwartier gereden hadden waren we in de stad aangekomen. De bus stroomde leeg en iedereen liep richting het centrum. Ik zag wat bekende gezichten maar had geen zin om een gesprek te beginnen. Manon liep naast me en ik haakt mijn arm in de hare. ‘’Zin in?’’ vroeg ze. ‘’Ontzettend! Alleen ik zit de hele tijd om me heen te kijken of niemand mijn zakken leeg jat.’’ Ik was altijd bang voor zakkenrollers. ‘’Hier, ik heb een tasje met een rits en knoop, doe je spullen maar bij mij in. En als je ze nodig hebt dan ben ik toch bij je.’’ ‘’Ah, top dankje!’’ en ik stopte mijn portemonnee en mobiel bij haar in het tasje.’’ Langzamerhand werd de straat steeds drukker. We kwamen in het uitgaansgebied. Natuurlijk kende Manon en ik de straat uit ons hoofd. We waren hier al zo vaak geweest. Vanaf onze 15e kwamen we hier al. We wisten daarom ook in welke club we moesten zijn. We stonden in de rij en gingen steeds een stukje naar voren. Uiteindelijk kwamen we bij de uitsmijter die om onze ID’s vroeg. Eigenlijk vroeg hij het alleen aan mij. Maar Manon liet hem ook gelijk zien. Doordat ik nogal klein ben wordt ik vaak gevraagd. Maar het maakt me niet uit. Ik mocht toch altijd naar binnen. We mochten inderdaad ook door lopen. De muziek galmde gelijk door me heen. Manon en ik hingen onze jassen op en liepen de zaal binnen. This is gonna be a long night