A ranger/traitor 116

“Miko, wat is er? Lijkt het je geen goed plan?” vroeg Will. Miko schudde zijn hoofd.
“Dat is het niet, het lijkt me een geweldig idee. Ik weet niet wat het is… het lijkt gewoon of we iets vergeten.” Will dacht na. Hij was de laatste om de intuïtie van een grijze jager naast zich neer te leggen. Als Miko dacht dat er iets niet klopte, was de kans groot dat dat ook zo was. Even was het doodstil. Niemand zei iets…
“De taal!” riep Miko, “Iedereen die hen hoort spreken, weet onmiddellijk dat ze uit Skandia komen.” Wills gezicht betrok.
“Dat is inderdaad een groot probleem.” Miko keek van Indri naar Svengal. Tot zijn verbazing stond die laatste zowaar te grijzen.
“Mag ik eens met een oplossing aankomen?” Hij wachtte het antwoord niet af. “Gordan, Ort, aantreden!” Twee krijgers, die zelfs naar Skandische normen groot en gespierd waren, kwamen naar voren.
“Wat kan ik voor je doen, baas?” zei een van hen met je eenzelfde grijns als Svengal. Hij sprak niet in het Skandisch, maar in het Sonderlands.
“Waar hebben jullie dat geleerd?” vroeg Miko. Hij keek van de een naar de ander. “En wie van jullie is Gordan en wie Ort?”
“Ik ben Gordan,” zei degene die daarnet ook gesproken had, “Ort, is mijn jongere broer hier. Mijn min kwam uit Sonderland, dus je kan zeggen dat ik de taal met de melk heb opgedronken. En wat Ort betreft, het was een heel knappe min, als je begrijpt wat ik bedoel.” Miko en Halldor werden allebei hoogrood, terwijl de Skandiërs het uitschaterde. In een poging zich te herstellen zei Miko tegen Halldor:
“En wat denk je?
“Het kan ermee door. Als ze zeggen dat ze uit een andere streek komen, zal niemand hun accent verdacht vinden.”