042- Ella

‘Niall?’ Hij draait zijn hoofd naar mij. Hij keek uit het raampje naar de wolken. ‘Is Liam going to be mad?’ ‘Mad? Why would he be mad? And on who?’ ‘On me. Because I left him.’ ‘No, Ella. He’s not going to be mad.’ Ik zie aarzeling in zijn ogen. Ik twijfel zelf ook. ‘Are you sure?’ ‘He’s going to be happy. That you’re back.’ ‘I don’t know. I don’t want him to be mad but otherwise…’ ‘Do you want him mad?’ ‘I ran away and didn’t let him hear anything. He … I …’ ‘Ella, I don’t know if he’s going to be mad. But I’m sure he is going to be happy that you are going to be there.’ ‘Did you tell him?’ ‘No, I thought you did.’ ‘I didn’t say anything.’ ‘Then it’s going to be a surprise.’ Ik kijk Niall onzeker aan. Hoe zou Liam blij kunnen zijn? Ik verliet hem. 4 jaar samen en gedaan met een stom briefje. Waren we eigenlijk uit elkaar? Of moesten we het zien als een pauze? Ik heb echt geen idee. Niall veegt de traan die ondertussen al over mijn wang rolt, weg en kijkt me vragend aan. ‘I was thinking. Liam and i were 4 years together and I ended it with one short note. But I’m not sure we really broke up.’ Niall lijkt het te snappen, maar weet niet wat antwoorden. ‘I’m so stupid!’ ‘Ella, you aren’t. We already had this discussion. It’s not your fault.’ ‘But it isn’t yours too.’ ‘It is. But we aren’t started again, do we? Let’s say it’s both our fault or nobody’s.’ ‘Both’, zeg ik beslist. En toch blijf ik degene met de allermeeste schuld.