O75. Cecilia Romaine

Als ik iets van deze dag had verwacht, was het in ieder geval totaal niet dit geweest. Seth had een arm om mijn schouders geslagen en de tranen die over mijn wangen stroomden voorzichtig weggeveegd. Ik was extatisch, maar tegelijkertijd was ik verward. Wat er gebeurd was drong nog niet helemaal tot me door, maar veel tijd om het te verwerken had ik dan ook niet gehad.
Ik voelde Seth’s hand om mijn schouder verstrakken en keek verbaasd op. Ik was gestopt met het volgen van Elisa’s en Embry’s gesprek, nadat Elisa hem over de uitzondering had verteld. Het had me niet moeten verbazen dat Embry iets zou proberen; hij was op veel punten net zo roekeloos als Seth, maar toch viel mijn mond open van verbazing toen ik Elisa en Embry in eenzelfde scenario vond als zij ons waarschijnlijk hadden gevonden.
‘Oh,’ piepte ik. Ik kon alleen maar denken aan Elisa’s verdriet de vorige keer dat ze een jongen had gekust, ze was kapot geweest, het had zo lang geduurd tot ik weer een flits van haar oude zelf had gezien. Ze was haarzelf bij Embry, maar dat alles kon in simpele secondes kapot gaan. Ik wilde zo graag dat ze gelukkig was, ook al liet ik dat niet altijd zien. Ik wist niet of ik het aankon om haar nog een keer te zien instorten.
Ik wendde mijn blik af, niet bang voor wat er misschien zou komen, maar bang voor het kleine beetje hoop binnen in me, dat net zo stevig stond als een kaartenhuis; het kleinste zuchtje wind zou het kunnen doen instorten.