A ranger/traitor 113

“Natuurlijk hadden ze algauw door dat wij er niet waren en stuurde ze een enkele schepen achter ons aan. Toen waren we dankbaar voor het slechte weer. Een schip insluiten op kalme zee is kinderspel, maar als er een straffe wind staat en je de top van je eigen mast bijna niet kunt zien door de regen, is het een stuk moeilijker en een wolvenschip met nauwelijks iets aan boord, dat lukte hen al helemaal niet. We konden natuurlijk niet blijven hopen op slecht weer en we hadden ook nauwelijks voorraden aan boord, dus in plaats van op open zee te blijven, zetten we koers hierheen. We hadden het geluk dat Erak jaren geleden een erg gedetailleerde kaard van dit gebied heeft aangeschaft.”
“Bestaat er een kaart van de eilanden?!” riep Halldor uit.
“Natuurlijk. Wij hebben kaarten van alles waar water komt dat diep genoeg is om te varen en betere zal je nergens vinden.” Dat was iets waar Svengal duidelijk trots op was. Halldor staarde hem vol ontzag aan.
“Mag ik die eens zien? Van de eilanden bedoel ik.” Zijn angst voor Skandiërs leek hij totaal vergeten te zijn.
“Als ik eerst mijn verhaal mag afmaken.”
“Ja, natuurlijk, het spijt me”, haastte Halldor zich om te zeggen.
“Goed, we waren dus op weg naar de eilanden, maar het duurde niet lang voor onze achtervolgers dat ook door hadden en ze probeerde ons de weg te versperren. Dat lukte niet zo goed en uiteindelijk lag er maar één schip. Als je er rekening mee houd dat het honden waren en geen wolven en dat ze daarbij onze Oberjarl en Skirl hadden vermoord… Een eerlijk gevecht zou ik het niet noemen en die verrader heeft een schip minder en de zeebodem er eentje meer. De kaarten van de eilanden zijn niet zo populair en het leek er op dat onze achtervolgers er geen bij hadden. Ze hebben in ieder geval niet geprobeerd ons te volgen, maar ik durf er mijn bijl om te verwedden dat ze aan beide kanten van de zee ons liggen op te wachten. Daarom dat we hier maar aan land zijn gegaan.