In search of the Hidden City; Proloog - Shiki

Daar liep hij. Uitgeput, totaal verslagen. De stenen wogen zwaar op zijn rug en met een zucht zette hij ze neer. Voor even bleef hij met zijn handen op de stenen rusten, in de hoop even op adem te kunnen komen. Echter pakte al gauw een andere gevangene de stenen van hem over en begon te stapelen. Zo goed als hij kon, bouwde zijn medegevangene verder aan de muur. Dat was hun doel hier in het kamp, met zijn allen bouwden ze een muur. Een ellendig lange muur, die de westgrens van China zou moeten beschermen. Hij had nooit verwacht dat hij hier zou eindigen, hier tussen al die smerige mensen. Hij behoorde nu tot één van hen en na twee weken van terugvechten, had hij zich bij zijn nieuwe lot neergelegd. Hij betekende niets meer. Zijn eer was hem afgenomen, zijn ego was beschadigd. Onterecht was hij veroordeeld voor iets wat hij niet gedaan had, maar wie geloofde er nou een nietsnut? Wie geloofde een verrader, een rebel zoals ze hem graag noemde? Altijd was hij trouw geweest aan de keizer, hij was de allertrouwste dienaar die de keizer maar kon hebben. En wat hadden zij gedaan? Zij hadden hem verraden! Ze geloofden de nieuweling boven hem, terwijl hij jarenlang trouwe dienst had gedraaid! Ze geloofden de jongen die zomaar op een dag aan was komen waaien, met de bedoeling onheil te scheppen in het Chinese leger. Ze hadden juist de verrader in het leger gelaten! En die persoon had nu ook nog eens zijn plek ingenomen! In de weken die hij hier had doorgebracht, was Devons loyaliteit omgedraaid. Altijd had hij trouw de keizer gediend, altijd had hij gedaan wat er van hem werd gevraagd en het was allemaal niet goed genoeg geweest. De keizer had hem verraden, de soldaten hadden hem verraden. Devon stond er alleen voor. Hij had niemand meer...

En toch was er nog steeds één iemand uit zijn verleden waar hij loyaal en trouw aan was. Het meisje, zijn meisje, dat hij ooit had ontmoet in het paleis. Hij was eigenlijk gek dat hij het nog deed, dat hij nog trouw en loyaliteit aan haar toonde. Waarschijnlijk had ze allang iemand anders gevonden, was ze in de afgelopen twee weken uitgehuwelijkt aan een andere man. Zij was nu bezig gelukkig te worden, terwijl Devon zijn einde steeds sneller zag naderen. Een geluk, wat eigenlijk voor hem bestemd was, wat hij samen zou delen met haar. En toch, nog steeds was hij trouw aan haar. Vlak voordat hij opgepakt werd, had hij net zijn week van totaal stilzwijgen afgezworen. De stilte zou moeten zorgen voor rust en verder geluk in het huwelijk. Hij was er zo overtuigd van geweest dat het de goede beslissing was, dat zij degene was met wie hij wou trouwen. De week van stilte moet echter afgesloten worden met een kus en dat was niet gebeurd. Aangezien hij zijn week van stilzwijgen niet had afgesloten met een zoen, was hij nog steeds stil. De stilte nu verbreken zou voor ongeluk zorgen, erge ongeluk in het verdere huwelijk. Al was zij waarschijnlijk allang weg, hij was nog steeds volledig stil. Wat de bewakers of andere gevangenen ook probeerden, hij zei geen woord. Daardoor had hij ook nog steeds haar geheim bewaard. Haar grote geheim was bij hem nog steeds veilig.

Sinds de dag dat hij naar de muur werd gestuurd, had hij wraak gezworen. Wraak op de keizer, hij zou zijn wraak nemen! Wraak voor het feit dat ze zijn eer hadden afgenomen, wraak voor het feit dat ze hem verkeerd beoordeelt hadden en wraak vanwege het feit dat ze het meisje van zijn dromen hadden afgenomen. De muur was misschien streng bewaakt en voor een gevangene zou het zeer moeilijk zijn om te ontsnappen, maar hij zou het doen. Als eerste van alle gevangenen zou hij de muur ontkomen en zijn wraak op de keizer zou zoet zijn.