26. Why is it always like when you need something, you can't find it?

Tijdens het lopen fronste ik nadenkend over wat ik voor de jongens zou maken. Ik kon amper Aziatische avondmalen maken, laat staan dat ik wist wat ‘eten’ bij hen inhield. Ik had al eerder gehoord dat Aziaten serieuze darmproblemen konden krijgen als ze buitenlands voedsel voorgeschoteld zouden krijgen.
Ik zou het wel grappig vinden, maar het deed geen goed aan de situatie waarin ik me bevond – helaas. Noedels, dat was zo’n beetje het enige dat ik wist te maken. Misschien kon ik in wat kooktijdschriften kijken, maar dan bedacht ik dat alles waarschijnlijk in het Koreaans stond beschreven en hier zouden ze waarschijnlijk geen Engelse kooktijdschriften hebben, aangezien ze er toch alleen maar darmproblemen van kregen.
Ik trok een gezicht. Aziaten waren moeilijke mensen, maar goed, dat was geen excuus. Zij dachten waarschijnlijk hetzelfde over ons buitenlanders. Het zou waarschijnlijk wat boertig zijn om gewoon wat instant noedels achter te laten, verwijderde ik het idee al uit mijn hoofd zonder er verder echt over nagedacht te hebben.
Aangezien ik nog heel wat uurtjes vrijaf had, wandelde ik hier en daar een winkeltje, maar ik zag nergens een echt kookboek in een taal die ik verstond. In het Koreaans spreken kon ik mezelf ook al niet goed behelpen. Het was al goed Seo Sung en Hannah wat Engels konden, anders was ik het spoor bij hen ook al bijster geweest.
Als je van de duivel spreekt! Ik herkende de stem die me alweer eens riep. Met een grijns draaide ik me om en begroette Seo Sung. Ze had mijn wasmand bij haar. “Hier, je kleren.”
“Ah, bedankt,” knikte ik bij wijze van een ‘dankbare buiging’ zoals ze dat hier deden. Ik staarde naar de boeken, hopend hier een Engels exemplaar te vinden, maar het was een hopeloze zaak. Ik kon even goed opgeven.
“Wat zoek je?” vroeg ze als ze mijn teleurgestelde blik zag. “Misschien kan ik je helpen.”
Ik haalde mijn schouders op. “Ik vraag me af of je het wel ergens op dit hele continent kunt vinden,” mompelde ik nors voor me uit. “Ik zoek een Koreaans kookboek in het Engels?”
“Huh, wat?” trok Seo Sung een niet-begrijpend gezicht. “Herhaal dat nog eens.”
“Ik wil een Engels geschreven boek, waar in staat hoe je Koreaans moet koken,” legde ik iets duidelijker uit.
“Waarom?” trok ze nieuwsgierig een wenkbrauw op. “Ga je voor iemand koken?”
“Ja, anders zou ik niet zo’n dom boek nodig hebben,” zuchtte ik chagrijnig.
“Kun je dan niet koken?” vroeg Seo Sung, haar hoofd schuin.
“Jawel, maar niet Koreaans,” antwoordde ik kortaf. Ik kreeg hier meer vragen dan antwoorden…
“Aha,” knikte het meisje, “ik kan je wel helpen, hoor. Als je dat wilt…”
Ik haalde mijn schouders op. “Als dat kon. Het is gewoon, ik moet het alleen doen – daarom heb ik een boek nodig.”
“Oh,” knikte Seo Sung beteuterd. “Wat doe je eigenlijk met schouders. Wat betekent dat?”
“Huh?” keek ik verrast op. Wat vroeg ze me nu?
“Dat,” ze bracht haar schouders op en liet ze dan weer vallen. Nu zij het deed, leek het op één of andere manier spastisch. Alsof ze zich ongemakkelijk voelde erbij. “Waarom doe je dat? Betekent dat iets?”
Kende ze dat niet? “Kennen jullie dat niet? Het betekent zoiets als: ‘Ik weet het niet’, of ‘Ik ben nogal passief’, in mijn context dan. Maar officieel betekent het: Ik weet het niet. Bij mij is het een gewoonte van luiheid. Ik doe het altijd als ik geen zin heb om op iets te reageren of als ik niet weet hoe ik moet reageren, maar te lui ben om er echt iets van te zeggen.”
“Ah,” lachte Seo Sung en ze haalde nog eens haar schouders op – als uitprobeersel. Ik zag hoe ze het grappig vond. “Nu weet ik al iets meer van de vreemden.” Waarmee ze dus ‘ons, buitenlanders’ mee bedoelden. “Maar als je het echt nodig hebt, zal ik wel een recept met je overlopen als je wilt.”
“Echt? Oh, bedankt,” aanvaardde ik het genereuze aanbieding meteen. “Iets lekkers en zeg er ineens bij voor hoeveel personen het is.”
“Wacht, kom anders mee naar huis, dan kan je zelf uitkiezen wat je wilt maken,” glimlachte het meisje vriendelijk.
“Voor mij maakt dat toch niet veel uit. Het is niet dat ik weet hoe iets proeft hier, buiten instant noedels dan,” lachte ik kort en humorloos.
“Tja, maar dan nog…” ze greep mijn arm vast en sleepte me mee naar haar huis.
Ik zag voor de eerste keer haar moeder en vader die ik met een beleefde buiging en het beetje Koreaans dat ik kende, begroette. Ik hoopte maar dat ik het juist deed, maar ik had niet veel tijd om daarover na te denken, want Seo Sung trok me alweer mee, de woonkamer in.
Daar rommelde ze in de kasten.
Haar moeder, een iets bredere, maar met nauwelijks overgewicht, vrouw, glimlachte breed en warm naar me en vroeg me iets in het Koreaans, waardoor ik haar alleen maar verward aan kon staren. Ik wierp een korte, vragende blik op Seo Sung die gelukkig gestopt was met het wroeten in de kasten, op naar een kookboek.
“Omma-aah,” kon ik nog juist het woordje voor ‘mam’ verstaan, waarna Seo Sung een reeks onverstaanbare klanken uitte, bedoeld voor haar moeder.
“Ah?” Haar moeder bestudeerde nu mijn gezicht. “Waah, ippoda!” zuchtte ze met een dromerige glimlach, geen idee wat ze zei.
“Ah, ye,” knikte Seo Sung, gevolgd door snel Koreaans, zodat ik helemaal niet opving of zelfs wist waarover het ging.
“America?” vroeg de moeder dan aan mij.
“De!” knikte ik bevestigend. Ik had mijn hele leven in Amerika geleefd tot en met nu, maar ik was blij dat ik helemaal niet zo wereldvreemd als de meeste Amerikaanse kinderen waren.
“Gevonden!” riep Seo Sung enthousiast, gelukkig in het Engels – een taal die ik kon verstaan. Ze gooide me anderhalve centimeter dik boek toe.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Wat zit hierin? Is dat lekker?
Jakkes, wat moet dat zelfs voorstellen?
Is dit nu gebaseerd op een omelet, of wat moet het voorstellen?
Is dat moeilijk om te maken?”
“Je hebt vriendelijke ouders,” complimenteerde ik Seo Sung.
“Hoe zijn jouw ouders eigenlijk?”
Wilde ik zelfs aan dit gesprek beginnen?
“Maar je vader heeft je dan geen Koreaans geleerd?”

[Nu waren jullie allemaal superbenieuwd, hè? Haha, sorry om jullie teleur te stellen, maar helaas is het nog niet zó spannend. SORRY, ik weet dat het ongelooflijk saai is. Maar toch, om de sfeer een beetje op te krikken, nog een extra hoofdstukje en plaats gerust hieronder door welk entertainment je denkt dat ze is aangesproken.]

In het volgende hoofdstuk zal Seven in slaap vallen in Super Juniors appartement!!!! I'm so curious, yeah~SHINees Sherlock