O73. Cecilia Romaine

Het was anders, het voelde zo anders dan al die keren die deze waren voorgegaan. Het voelde goed om Seth’s zachte lippen tegen de mijnen te voelen. Ik voelde zijn handen om mijn gezicht en legde mijn armen om zijn middel, een glimlach op mijn lippen zodra hij afstand nam en naar adem hapte, om vervolgens zijn lippen weer op de mijnen te drukken. Het voelde kloppend, alsof het zo hoorde en vroeg me af waarom ik dit niet eerder had gedaan. Ergens in mijn achterhoofd schreeuwde iets om mijn aandacht, maar ik verdrong het vreselijke beeld en ging op in de kus.
      Ik slaakte een kreet toen ik door iets van Seth af werd gerukt en op de grond belandde. Mijn kreet verstomde toen ik een enorme grijze vlek voor me zag staan, het duurde even voordat ik in mijn paniek me op het wezen kon focussen en ik besefte me met een schok dat het een enorme wolf was. Zijn grijze vacht waaide heen en weer door de wind en zijn ademhaling ging langzaam en zwaar.
      Paniek vulde mijn lichaam en ik zocht Seth achter de enorme gedaante, maar in plaats van de vertrouwde contouren van de jongen vond ik een zandkleurige wolf, kleiner dan die voor me, maar even angstaanjagend als de grijze wolf die mijn nu grommend de rug had toegekeerd.
      Een hand plaatste zich op mijn schouder en ik keek verbaasd op, Elisa glimlachte bemoedigend, maar ik zag de paniek en verwarring in haar ogen. Ik pakte haar uitgestoken hand en wierp een wanhopige blik op de twee wolven die elkaar geruisloos opnamen. Achter me hoorde ik Elisa zachtjes Embry’s naam fluisteren en ik vroeg me af wat ze ermee hoopte te bereiken.
      Mijn antwoord kwam in de vorm van de grijze wolf die een zucht leek te slaan en langzaam veranderde in een figuur dat ik herkende. Embry. De schok had me nog niet bereikt of de zandkleurige wolf had hetzelfde gedaan en nam nu de vorm aan van Seth, die woedend naar Embry keek.
      Ze waren beiden naakt en als de situatie niet zo bizar was had ik misschien weggekeken, maar nu kon ik de twee alleen maar aanstaren.
      ‘Als je haar nog één keer durft aan te raken…’ Seth’s stem stierf weg in een woedend gegrom, hij balde zijn vuisten en scheen bereid te zijn om Embry naar de keel te vliegen. Mijn besluit was snel gemaakt en ik liep onzeker naar de jongen toe. Ik zag dat hij in tweestrijd zat om Embry in de gaten te houden of om zijn blik op mij te vestigen en ik voelde een plotselinge vastberadenheid terwijl ik mijn jas van mijn schouders liet glijden en hem voorzichtig om zijn schouders legde. De tranen stroomden over mijn wangen, maar ik negeerde ze en bleef ongelovig naar Seth kijken.
      ‘Je leeft nog.’ Was het enige wat ik er uiteindelijk uit wist te krijgen.
      Seth knikte verbaasd en streek over mijn wangen om de tranen te drogen.
      Ik haalde trillend adem en schudde verward mijn hoofd. ‘Ik weet niet wat dat was… Daarnet,’ fluisterde ik, mijn stem was schor en ik moest moeite doen om mezelf verstaanbaar te maken, ‘maar je leeft.’ Even maakte niks meer uit, het feit dat Seth in een wolf was veranderd, dat hij behalve mijn jas niks aanhad, dat Elisa en Embry ons waarschijnlijk op dit moment verbaasd aanstaarden, het was even niet belangrijk meer. Ik gooide mijn armen om Seth heen en lachte en huilde tegelijkertijd.