O72. Elisa Romaine

Bij een kleine inham langs de rand van het bos stond ik stil. Nerveus nam ik plaats op het versleten houten bankje. Ik had geen idee wat ik zou moeten zeggen, de waarheid leek het makkelijkste, het duidelijkste, maar kon ik dat wel?
Het idee had zo simpel geleken, maar in werkelijkheid stond ik hier nu met mijn mond vol tanden.
‘Zeg dan iets,’ spoorde Embry me aan. Hij was naast me gaan zitten. Hij zat dichtbij genoeg voor mij om zijn warmte op mijn huid te kunnen voelen stralen.
‘Beloof me alsjeblieft dat je het hele verhaal afluistert voor je oordeelt, oké?’ Hij knikte gretig en ik kon mezelf wel slaan. Waarom deed ik dit? Nog nooit had ik een jongen dit verhaal verteld, al zou ik Embry nooit het hele verhaal kunnen vertellen.
‘Alles wat ik je ooit gezegd heb ik waar. Ja, dit dorp was een soort adempauze voor me, nadat ik jarenlang verschillende vriendjes heb gehad. En ja, mijn laatste vriendje iets is overkomen, maar hij was niet de enige. Elke keer wanneer ik een jongen zoende gebeurde er iets verschrikkelijks met hem,’ Ik probeerde zijn reactie te peilen voor ik mijn verhaal vervolgde: ‘Ik heb dit nooit gewild en je moet weten dat dit nooit mijn keuze geweest zou zijn. Het gebeurt gewoon. Het zelfde geld voor Cece.’ Hij keek me even zwijgend aan en nu hoopte ik dat hij wat zou zeggen.
‘Wat… Wat gebeurde er dan?’ vroeg hij twijfelachtig.
‘Dat kan ik niet zeggen, maar denk er over na.’ Ik wilde het niet zeggen, ik wilde dat hij het zelf bedacht.
‘Ze stierven?’ Ik wendde mijn blik af en richtte me op een boom links van me. Nog nooit had een boom zo interessant geleken. ‘Oh god, ik heb gelijk, hé?’ Hij pakte mijn schouder vast en schudde me door elkaar. Tranen welden op in mijn ogen en ik hoefde niets meer te zeggen. Hij sloot me in zijn armen en minutenlang zaten we daar, zwijgend.
‘Beloof me dat je me laat gaan, dat je niets meer probeert, Embry?’ vroeg ik uiteindelijk, toen ik mezelf uit zijn omhelzing had bevrijd. Hij knikte kort.
‘Als jij belooft in de buurt te blijven wonen, het hoeft niet perse in La push, maar in de buurt. En je moet beloven dat je elke keer opneemt als ik je bel, anders kom ik meteen naar je toe. Snap je?’ Nu knikte ik. Dit was wel het minste wat ik kon beloven.
‘Zorg jij dan dat je gelukkig wordt, dat je trouwt, kinderen krijgt, oud word?’ Hij antwoordde niet, maar stond met een uitgestrekte hand op.
‘Kom op, Cecilia komt zo terug en dan moet je er zijn, voordat Seth iets stoms doet.’ Samen liepen we terug naar de parkeerplaats toe. Tijdens de wandeling leek ik lichter dan ooit, het was goed dat iemand dit wist. Dat iemand me accepteerde zoals ik was. Op de parkeerplaats was echter alles mis. We waren te laat, Seth wilde al iets stoms doen en Cecilia was de persoon die uiteindelijk iets stoms deed.